Στα όρια εκπεσμού αρχές και θεσμοί
Κατηγορούμε τα πολιτικά κόμματα για επεμβάσεις και επιρροές σε ευαίσθητους τομείς, όπως είναι η Δικαιοσύνη, οι Ενοπλες Δυνάμεις, η Δημόσια Διοίκηση, η Ανώτατη Παιδεία, ο ανεξάρτητος συνδικαλισμός, ο τομέας της ενημέρωσης, κ.λπ. Το ίδιο συμβαίνει και τις μέρες αυτές, με αφορμή τη διαμάχη για τις τηλεοπτικές άδειες και την κρίση του νόμου Παππά στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Ωστόσο, για να τελεσφορήσουν τέτοιες επεμβάσεις, απαιτείται και το «κατάλληλο έδαφος». Αναφέρομαι στα πρόσωπα, τα οποία υπηρετούν και εκπροσωπούν τους παραπάνω ευαίσθητους τομείς. Τα πρόσωπα, που συνήθως αποκαλούνται «λειτουργοί», σε μια προσπάθεια να ελαχιστοποιηθεί η έννοια του «επαγγελματία». Μήπως, λοιπόν, υπάρχει μια αμφίδρομη σχέση μεταξύ πολιτικής επέμβασης και «ενδοτικότητας» μιας μερίδας «λειτουργών»; Φυσικά, κάθε Ελληνας πολίτης δικαιούται να έχει τις ιδεολογικές και πολιτικές πεποιθήσεις του. Ο κοινός πολίτης μπορεί να τις εκφράζει δημόσια στα καφενεία, όπως και να τις υπηρετεί ανοιχτά, εντασσόμενος σε κάποιο πολιτικό κόμμα. Αυτό το δικαίωμα, όμως, δεν το έχει ο «λειτουργός». Αυτός επιβάλλεται να εκφράζει την πολιτική του προτίμηση μόνον πίσω από το παραβάν και με τη μυστικότητα της κάλπης. Μόνον έτσι δικαιώνει το λειτούργημα και τον τρόπο με τον οποίο το υπηρετεί.
Ας προτάξω το επάγγελμά μου. Είναι σαφέστατα αντιδεοντολογικό για έναν δημοσιογράφο να έχει κομματική ιδιότητα και συγχρόνως να δημοσιογραφεί, ή –ακόμη χειρότερα– να αρθρογραφεί, ως ελεύθερος και μη στρατευμένος σχολιαστής. (Προσωπικά, αυτήν την αρχή υπηρέτησα και προσπάθησα να επιβάλω στα περίπου 35 χρόνια που διετέλεσα διευθυντικό στέλεχος σε ΜΜΕ.) Οσοι έπραξαν το αντίθετο, αποδείχθηκε πως επεδίωκαν να πολιτευθούν εξαπατώντας το κοινό, ως προς την αντικειμενικότητα, το αδέσμευτο και την ανεξαρτησία των απόψεών τους. Τούτο, δυστυχώς, ισχύει και για τους άλλους «λειτουργούς». Από νεαρός συντάκτης, διηρωτώμην γιατί πολλοί δικαστικοί, ανώτεροι κρατικοί υπάλληλοι, μόνιμοι αξιωματικοί, εκλεγμένοι συνδικαλιστές, και άλλοι «λειτουργοί», κάθε άλλο παρά έκρυβαν τα πολιτικά τους φρονήματα, ως «δεξιοί» ή «δημοκρατικοί» (με κάπως ασαφές το εύρος της «δημοκρατικότητάς» τους). Με τα χρόνια διαπίστωσα ότι οικειοθελώς εγγράφονταν σε μια κομματική επετηρίδα, προκειμένου να έχουν προνομιακή μεταχείριση (προαγωγές, μεταθέσεις, απολαβές), όταν το κόμμα τους ερχόταν στην εξουσία. Φυσικά, αυτή η προνομιακή μεταχείριση συνεπαγόταν δυσμενή και άδικη αντιμετώπιση των «αντιπάλων», οι οποίοι ανέμεναν «να έλθει η σειρά τους». Το αντάλλαγμα, φυσικά, των εν λόγω «λειτουργών» ήταν να υπηρετούν το πολιτικό συμφέρον των «εντολέων» τους. Κάπως έτσι διαμορφώθηκε η αμφίδρομη σχέση κομμάτων και «λειτουργών», η οποία καταλύει την αξιοκρατία και κυρίως πλήττει το κύρος των θεσμών.
Φίλες και φίλοι, όσοι συμφωνείτε πως κάπως έτσι έχει σήμερα η κατάσταση, ασφαλώς θα διερωτηθείτε: «Και καλά, τι μπορεί να συμβεί για να βελτιωθούν, έστω, τα πράγματα;». Κατά τη γνώμη μου, η «κατάσταση» που περιγράψαμε πρέπει να διανύσει και το τελευταίο στάδιο της απροκάλυπτης παρέμβασης, της γελοιοποίησης και του εκπεσμού ιδεολογιών, διακηρύξεων και αρχών, όπως, π.χ. είναι το «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς». Κύριοι, Τσίπρα, Παππά και Παρασκευόπουλε, όπως προκύπτει σήμερα, με την αδειοδότηση των ΜΜΕ και τα συμβαίνοντα περί το ΣτΕ, ανακύπτει ως πιθανότατο το ενδεχόμενο να εξεγερθούν και να επικρατήσουν οι υγιείς δυνάμεις, που –ευτυχώς– υπάρχουν στους θεσμούς και στους λειτουργούς τους...
Με αφορμή τα συμβαίνοντα περί την κρίση του ΣτΕ.