«Θέλω να δώσω στα παιδιά ό,τι έμαθα»
Από μαθητές, μέντορες στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας
από ’κει!”», μου έλεγε η μεγαλύτερη αδερφή μου, αφήνοντάς με στη σκοτεινή αίθουσα προβολών – εκείνη έγραφε στην εφημερίδα του Φεστιβάλ, έτρεχε παντού. Ημουν 6 χρόνων, πρώτη φορά σινεμά. Κάθε μέρα, επί μία εβδομάδα παρακολουθούσα ταινίες. Τις ξενόγλωσσες, δεν τις καταλάβαινα αλλά δεν μ’ ένοιαζε. Μ’ άρεσε αυτό που έβλεπα. Hταν το πρώτο Φεστιβάλ, το 1997. Από τότε, πηγαίνω κάθε χρόνο», λέει η 25χρονη Δήμητρα Μυφτάρι, αλβανικής κα- ταγωγής, γέννημα-θρέμμα του Πύργου Ηλείας.
«Γεγονός της χρονιάς» θεωρείται κάθε χρόνο από την τοπική κοινωνία στον Πύργο όπου διοργανώνεται, το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους – το 19ο φέτος. Μαθητές της περιοχής, που μεγάλωσαν και ζυμώθηκαν στους κόλπους του θεσμού, δεν έκοψαν ποτέ τον «ομφάλιο λώρο», επιστρέφοντας αργότερα ως μέντορες ή εκπαιδευτές για τα μικρότερα παι- διά. Η Δήμητρα πέρασε απ’ όλα τα στάδια: «ζιζάνιο» αρχικά –όπως ονομάζονται τα παιδιά που ξεφυτρώνουν από παντού και καταγράφουν όλα όσα συμβαίνουν τις μέρες των εκδηλώσεων στην εφημερίδα που εκδίδουν– συμμετέχουσα στα εργαστήρια κινηματογράφου... «Μεγαλώνοντας, σπούδασα ηθοποιός– οτιδήποτε έχω κάνει στη ζωή μου ήταν επηρεασμένο από το Φεστιβάλ», θα πει η υπεύθυνη στα εργαστήρια κινουμένων σχεδίων, πλέον. «Κάθε μέρα, 20 περίπου μαθητές. Τους μαθαίνουμε animation και ενθουσιάζονται όταν βλέπουν την ταινία μικρού μήκους που δημιουργούμε στο τέλος». Γιατί εξακολουθεί να συμμετέχει; «Θέλω να δώσω πίσω στα παιδιά ό,τι έμαθα. Για μένα, δεν είναι απλώς ένα φεστιβάλ. Είναι οικογένεια, είναι σπίτι».
Ανάλογη η διαδρομή και της συνομήλικής της, Μαρίας Μπεντενίτη, δικηγόρου: «Συμμετέχω στο φεστιβάλ από τις πρώτες φορές. Πέρασα σταδιακά από τις διάφορες δραστηριότητες – ταινίες, εργαστήρια, κριτικές επιτροπές, εφημερίδα». Πώς και δεν ξέχασε το Φεστιβάλ μετά το σχολείο; «Σε μία επαρχιακή πόλη, όπως ο Πύργος, η ανάγκη των ανθρώπων για διέξοδο στην Τέχνη είναι μεγάλη. Προσωπικά, κουβαλούσα το μικρόβιο και πηγαίνοντας στην Αθήνα για σπουδές, αν και οι καλλιτεχνικές εκδηλώσεις ήταν πολύ περισσότερες, με τους φίλους μου από τον Πύργο, κάθε Δεκέμβριο ήμασταν συνεπείς στο ετήσιο ραντεβού μας για το Φεστιβάλ». Εδώ και έξι χρόνια, «ξεκίνησα το Mythos Project, ένα κινηματογραφικό εργαστήρι ανοιχτό στους ξένους νέους κινηματογραφιστές που έρχονται κάθε χρόνο για να παρουσιάσουν τις ταινίες τους στο Camera Zizanio, το τμήμα με τις παιδικές ταινίες. Αποτέλεσμα; Παιδιά της περιοχής μας αναμειγνύονται στις πολυεθνικές ομάδες, δημιουργώντας σε μία εβδομάδα, ταινίες μικρού μήκους. Με κοινή συνισταμένη το σινεμά, οι νέοι αντιμετωπίζουν ένα θέμα της επικαιρότητας, παράγουν τις δικές τους ταινίες, ενώ οικοδομούν βαθιές σχέσεις φιλίας. Κάθε χρόνο παράγονται περίπου 10-12 ταινίες. Ολο το Φεστιβάλ αλλά και κάθε συμμετέχων ξεχωριστά, είναι σαν ένα παράθυρο στον κόσμο».
Η Ελένη Καλογιάννη, 24 ετών, χημικός και μέλος της ομάδας πολιτισμού «Πάροδος», υποστηρίζει τα τελευταία χρόνια το Φεστιβάλ Ολυμπίας από διαφορετικό πόστο: «Συνεργαζόμαστε με σχολεία. Φέτος, πραγματοποιήσαμε στο 6ο Δημοτικό Σχολείο Αμαλιάδας ένα 3ήμερο σεμινάριο με θέμα “Προσεγγίζοντας το θεατρικό παιχνίδι” και συμμετοχή 50 εκπαιδευτικών και 40 μαθητών της πρωτοβάθμιας. Ακολούθησαν δράσεις με το Ειδικό Σχολείο Αμαλιάδας και τους 12 μαθητές του, καθώς και το Κέντρο Επαγγελματικής Κατάρτισης του Πύργου, δύο νηπιαγωγεία αλλά και το μονοθέσιο δημοτικό στο απομονωμένο χωριό Κουτσοχέρα. Θεατρικό παιχνίδι με βάση κείμενα της Αλεξάνδρας Μητσιάλη και της Αγγελικής Βαρλάση. Τα παιδιά, αν και τους είναι πρωτόγνωρη η εμπειρία, ενσωματώνονται γρήγορα, χαίρονται. Θέλουν να επαναλάβουν την παράσταση και μόνοι τους, αφού φύγουμε». Ποιο είναι το μεγαλύτερο όφελος των παιδιών από την έκθεσή τους σε τέτοια καλλιτεχνικά ερεθίσματα; «Επειδή δουλεύουμε μέσα σε σχολεία, τα παιδιά αλλάζουν οπτική. Λένε “η τάξη μου μπορεί να είναι και παιχνίδι”, κι αυτό είναι σπουδαίο», καταλήγει.