Τον αντρειωμένο μην τον κλαις
Ηαπόβαση των αντρειωμένων βουλευτών στο Καστελλόριζο, καθώς και η δήλωση του υπουργού Aμυνας για τον στυγνό δικτάτορα Ερντογάν, φαίνεται προκάλεσαν πανικό στην τουρκική ηγεσία. Η οποία, υποχωρώντας ατάκτως από τη θρασεία ρητορική των τελευταίων εβδομάδων, άνοιξε ένα στρατόπεδο μεταναστών στην ενδοχώρα και μας έστειλε διακόσιους, έτσι για αρχή. Δεν άντεξε στην εικόνα του κ. Κασιδιάρη, που παρήλαυνε μπροστά στο άγημα. Υποθέτω δε ότι στον πανικό του συνέβαλε και η ελληνική Δικαιοσύνη με τις αποφάσεις της για τις απελάσεις των φυγάδων αξιωματικών. Οι σοφοί δικαστές μπέρδεψαν τους γείτονες και γι’ αυτό θεωρώ επιπόλαιους όσους τούς μέμφονται επειδή τη μία ημέρα αποφασίζουν το ένα και την άλλη το άλλο. Είναι μια τακτική που από αρχαιοτάτων χρόνων έχει αποδειχθεί άκρως αποτελεσματική. Μπερδεύεις τον αντίπαλο, αυτός συγχύζεται και παθαίνει πανικό. Και, ως γνωστόν, ο πανικός θολώνει την κρίση.
Με μερικές ακόμη τέτοιες επιτυχίες σε διπλωματικό επίπεδο νομίζω ότι θα καταφέρουμε να λύσουμε και το μεταναστευτικό. Ή, τουλάχιστον, θα απαλλαγούμε από την αγωνία για τις προθέσεις του κ. Ερντογάν. Θα τον αναγκάσουμε να ανοίξει τα χαρτιά του, να μας γεμίσει μετανάστες, ώστε να ξέρουμε κι εμείς πού βαδίζουμε. Με την επανενεργοποίηση δε της συνθήκης του Δουβλίνου ΙΙ, φρονώ ότι ήρθε η ώρα να γεμίσουμε μετανάστες, για να μάθουν οι Τούρκοι να προκαλούν.
Πολλοί ισχυρίζονται πως είμαστε τυχεροί που με τέτοια πολιτική ηγεσία και τόσες διπλωματικές επιτυχίες η Ελλάδα υπάρχει ακόμη. Eστω στο περίπου. Εκεί, βέβαια, που πέφτουν έξω είναι στο γεγονός ότι, αν η χώρα εξακολουθεί να παραμένει όρθια, το οφείλει στο ότι όλ’ αυτά τα χρόνια, και παρά τα χρονίζοντα προβλήματα, η πολιτική ηγεσία δεν ήταν αυτή που είναι σήμερα. Να αναφέρω ονόματα από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον Παπανδρέου ή τον Σημίτη; Πάντα με εντυπωσιάζει εκείνη η φωτογραφία από τις συμφωνίες της Ζυρίχης για το Κυπριακό, που δείχνει τον Σεφέρη να σκύβει στον ώμο του Αβέρωφ για να του πει κάτι. Το εντυπωσιακό είναι το πυρετώδες βλέμμα του διπλωμάτη. Λάθη έκαναν. Ηττήθηκαν σε πολλά. Oμως μπορούσαν να αντιληφθούν και να αναλάβουν τη σοβαρότητα των προβλημάτων.