Η «Λέξη που δεν λες» και οι απλές (αλλά πολύτιμες) αρετές της
Γκρινιάζουμε πολλές φορές –και δικαίως– για τη σχεδόν παντελή έλλειψη αξιόλογων τηλεοπτικών σειρών στην ελληνική τηλεόραση. Δυστυχώς ο κανόνας είναι απλός και θλιβερός: πάμφτωχες παραγωγές, ανέμπνευστα σενάρια, μέτριοι ηθοποιοί οι οποίοι ανακυκλώνονται ξανά και ξανά σε ρόλους που μοιάζουν όλο και πιο κωμικοί – και όχι με την καλή έννοια. Στο φετινό τηλεοπτικό τοπίο, ωστόσο, υπάρχει μια τρανταχτή εξαίρεση. Ο λόγος για τη «Λέξη που δεν λες» του Alpha, σειρά η οποία στέκεται σε ικανοποιητικότατο επίπεδο, ειδικά συγκρινόμενη με τις υπόλοιπες της ντόπιας παραγωγής. Η υπόθεση στο σίριαλ του Θοδωρή Παπα- δουλάκη («Το Νησί») έχει ως εξής: το 2016, σε ένα χωριό του νομού Χανίων, ο μικρός Παυλής μεγαλώνει μέσα σε έναν κόσμο χρωμάτων και μουσικής, αδιάφορος φαινομενικά για την παρέα των συνομηλίκων του. Οι δικοί του τον νομίζουν ιδιοφυΐα λόγω της ξεχωριστής ικανότητάς του να απομνημονεύει στην παραμικρή τους λεπτομέρεια τα τραγούδια. Ο ερχομός ωστόσο του θείου και της θείας του στο χωριό θα ταρακουνήσει στα πράγματα και σύντομα θα φέρει αντιμέτωπη την οικογένεια με την αλήθεια: τον αυτισμό του μικρού και όσα αυτός συνεπάγεται για όλους. Η «Λέξη που δεν λες» διακρίνεται για μια σειρά από απλές (αλλά πολύτιμες) αρετές. Πρώτα από όλα το σενάριο. Το θέμα του αυτισμού από μόνο του είναι προφανώς ενδιαφέρον όσο και ευαίσθητο ζήτημα. Ακόμα πιο σημαντική πάντως για την οικονομία της σειράς είναι η προβολή του πάνω στις ενδοοικογενειακές σχέσεις, όπως και στη μικρή επαρχιακή κοινωνία που το περιβάλλει. Επιπλέον, καθαρά σε επίπεδο γραφής, οι διάλογοι της Κατερίνας Γιαννάκου έχουν φυσικότητα και ροή αξιοπρόσεκτη για τα ελληνικά δεδομένα, ενώ υποστηρίζονται εξαιρετικά και από τους ηθοποιούς-χαρακτήρες. Μπροστάρης τους, ο εκ των κορυφαίων εν ζωή Ελλήνων ερμηνευτών, Δημήτρης Καταλειφός, στον ρόλο του παππού του μικρού Παυλή.
Δεύτερο, εξίσου σημαντικό, στοιχείο της σειράς είναι τα πολλά εξωτερικά γυρίσματα στην πανέμορφη καλοκαιρινή Κρήτη, ιδανικά για να μας ταξιδέψουν αλλά και να μας τοποθετήσουν προσεκτικά στον τόπο και στον χρόνο της ιστορίας. Ο Παπαδουλάκης, εκμεταλλευόμενος κάθε ευρώ του μπάτζετ του, κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί και έχει σύμμαχό του την τεχνολογία. Τα συχνά και εντυπωσιακά πανοραμικά πλάνα του πριν από μερικά χρόνια θα απαιτούσαν την απαγορευτική οικονομικά χρήση ελικοπτέρου· πλέον γίνονται με πολύ μικρότερο κόστος χάρη στη συνδρομή των drones.