Μια πόλη που κοιτάζει αφ’ υψηλού
σε ύψος 4.150 μέτρων, το Ελ Αλτο κοιτάζει αφ’ υψηλού τις υπόλοιπες μεγαλουπόλεις του κόσμου, μεταξύ των οποίων και το γειτονικό Λα Παζ. Οι περισσότεροι από τα 1,6 εκατ. κατοίκους τής ταχύτατα αναπτυσσόμενης βολιβιανής πόλης ζουν σε ομοιόμορφα τούβλινα κτίρια, τα οποία καλύπτουν μεν τις βασικές ανάγκες των ενοίκων τους αλλά αδιαμφισβήτητα στερούνται φαντασίας. Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί το ίδιο για τις πολυκατοικίες του Freddy Mamani Silvestre, ιθύνοντα νου της μικρής αρχιτεκτονικής «επανάστασης» που συντελείται στους δρόμους του Ελ Αλτο εδώ και περίπου μία δεκαετία.
Μην αντέχοντας άλλο τη μονοτονία των τοπικών κτιρίων, ο ντόπιος αυτοδίδακτος αρχιτέκτονας αποφάσισε να γεμίσει την πόλη με χρώμα, αντλώντας έμπνευση από τα παραδοσιακά πολύχρωμα υφαντά των Aymara, των αυτόχθονων της Νότιας Αμερικής, που απαρτίζουν την πλειονότητα του πληθυσμού της περιοχής. Πίσω από τις φαντασμαγορικές προσόψεις των φουτουριστικών οικοδομημάτων, που ορισμένοι παρομοιάζουν με διαστημόπλοια και άλλοι χαρακτηρίζουν κιτς, κρύβονται διώροφες αίθουσες χορού βαμμένες με έντονα χρώματα, δωμάτια που δημιουργούν την εντύπωση ότι ο επισκέπτης βρίσκεται μέσα σε ένα γιγαντιαίο ερπετό και πόρτες σε σχήμα κουκουβάγιας. Η πρώτη πολυκατοικία με την υπογραφή του Mamani έκανε την εμφάνισή του το 2005 και πλέον την υπογραφή του φέρουν πάνω από 60 κτίρια της ίδιας αισθητικής. Μολονότι προς το παρόν οι θαυμαστές προέρχονται κυρίως από τις τάξεις των «νεόπλουτων», ελπίδα του αρχιτέκτονα είναι πως κάποια μέρα θα έχει την ευκαιρία να σχεδιάσει από την αρχή τις πλατείες, τις λεωφόρους και τα δημόσια κτίρια του Ελ Αλτο,
Το 2015, ο Γερμανός φωτογράφος Peter Granser αποτύπωσε με τον φακό του τα πιο εντυπωσιακά από τα έργα του Mamani για λογαριασμό του New Yorker. Οι φωτογραφίες του κυκλοφόρησαν πρόσφατα από τις εκδόσεις Taube σε ένα λεύκωμα με τίτλο «El Alto» (editiontaube.de/ product/el-alto/).