Ο «κεραυνός» της Αυστρίας που διέπρεψε στο σκι
Η ζωή και η πορεία του Τόνι Ζάιλερ που άφησε εποχή στο σπορ
είναι οι ελεύθεροι και ελεύθεροι είναι οι γενναίοι». Δεν ξέρουμε εάν ο Τόνι Ζάιλερ είχε διαβάσει τον «Επιτάφιο του Περικλή», αλλά αυτή η φράση αποτελούσε, για εκείνον, στάση ζωής. Από τότε που, μόλις δύο ετών παιδάκι, φόρεσε για πρώτη φορά τα σκι μέχρι την ηλικία των 73 ετών που χαμογελαστός έφυγε, νικημένος από τον καρκίνο. Ηταν η μόνη μάχη που έχασε...
Ο Τόνι Ζάιλερ γεννήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 1935 στο Κιτσμπούελ της Αυστρίας, μια περιοχή που θεωρείται «πρωτεύουσα» για τα σπορ του χιονιού. Ηταν μόλις δύο ετών, ηλικία που τα περισσότερα παιδιά μαθαίνουν να περπατάνε χωρίς να πέφτουν συνεχώς, όταν φόρεσε για πρώτη φορά σκι και μαγεύτηκε με το νέο... παιχνίδι. Τότε δεν ήξερε να περιγράψει την αίσθηση ελευθερίας που νιώθει ο σκιέρ όταν γλιστράει σε μία πλαγιά ,αλλά ήξερε να πει στους γονείς του ότι του άρεσε να παίζει τρέχοντας στο κατάλευκο τοπίο.
Από τότε τα σκι έγιναν για τον νεαρό Τόνι η... προέκταση του σώματός του. Σε ηλικία 12 ετών ήταν, ήδη, ανάμεσα στους κορυφαίους του τοπικού συλλόγου σκι και οι άνθρωποι του αθλήματος είχαν εντυπωσιαστεί με το ταλέντο του ατρόμητου πιτσιρικά. Ολοι πίστευαν ότι θα γράψει «χρυσή» ιστορία στο άθλημα. Και από το 1952 άρχισε να τους επιβεβαιώνει. Στο γκραν πρι του Μεζέβ κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην κατάβαση. Ενας 16χρονος άφησε πίσω του τους κορυφαίους σκιέρ της εποχής. Και κάπου εκεί απέκτησε το προσωνύμιο «Κεραυνός από το Κιτς» που θα τον συντρόφευε σε όλη την υπόλοιπη ζωή του.
Η επόμενη χρονιά, όμως, δεν ήταν καλή για τον νεαρό σκιέρ. Από μικρός είχε μάθει να ζει με οδηγό την αδρεναλίνη. Οι πίστες ήταν το σπίτι του και η λέξη κίνδυνος... άγνωστη. Λάτρευε το ρίσκο. Ενα σπασμένο πόδι αποτέλεσε φυσικό επακόλουθο. Οι επόμενοι μήνες κύλησαν για τον Τόνι Ζάιλερ μακριά από τις αγαπημένες του πίστες, με αποτέλεσμα στις αγωνιστικές υποχρεώσεις του 1954 να εμφανιστεί ανέτοιμος.
Το 1955 επέστρεψε σιγά σιγά με στόχο να διεκδικήσει μία θέση στην εθνική ομάδα της Αυστρίας και να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες και στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1956. Και τα κατάφερε.
Τις διοργανώσεις είχε αναλάβει η Κορτίνα Ντ’ Αμπέτσο. Στην ιταλική πόλη ήταν να πραγματοποιηθεί και το παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1941, το οποίο δεν διεξήχθη εξαιτίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Και εκεί, λοιπόν, στην οροσειρά Δολομίτες, στον εντυπωσιακό γεωλογικό σχηματισμό της βορειοδυτικής Ιταλίας, ο Τόνι Ζάιλερ έγραψε κάποιες από τις χρυσές σελίδες της ιστορίας του.
Οι δύο πρώτες επιτυχίες του ήρθαν στο σλάλομ (κατάβαση) και στη γιγαντιαία τεχνική κατάβαση (γιγαντιαίο σλάλομ). Κατά τη διάρκεια του αγώνα της ελεύθερης κατάβασης έσπασε το λουράκι που συγκρατεί την μπότα του σκι. Χωρίς αυτό θα έπρεπε να αποχωρήσει από τον αγώνα. Δανείστηκε ένα από τον προπονητή της ιταλικής ομάδας και βρέθηκε στον τερματισμό 3,5 δευτερόλεπτα γρηγορότερα από τον δεύτερο. Οι χρόνοι του ήταν: 2.52.2 για την ελεύθερη κατάβαση, 3.00.1 για τη γιγαντιαία και 3.14.7 για το σλάλομ. Κατέκτησε τρία χρυσά μετάλλια και έγινε ο πρώτος αθλητής που πέτυχε κάτι παρόμοιο. Χρειάστηκε να περάσουν 12 χρόνια για να καταφέρει άλλος αθλητής κάτι παρόμοιο και, φυσικά, ο Ζαν-Κλοντ Κιλί (1968) δεν μπόρεσε να πετύχει τη χρονική διαφορά που είχε ο Ζάιλερ από τους αντιπάλους του. Η Κορτίνα Ντ’ Αμπέτσο υπήρξε από τις αγαπημένες πόλεις του πρωταθλητή, γιατί εκεί στέφθηκε πρωταθλητής κόσμου σε ελεύθερη κατάβαση, σλάλομ, γιγαντιαίο σλάλομ και σύνθετη κατάβαση.
Σε ηλικία μόλις 12 ετών οι άνθρωποι του αθλήματος είχαν εντυπωσιαστεί με το ταλέντο του.