Αλαν Χάρις:
Ο σπουδαίος μουσικός Αλαν Χάρις μιλάει στην «Κ» ενόψει της εμφάνισής του στο Half Note
O σπουδαίος μουσικός Αλαν Χάρις, ο Νατ Κινγκ Κόουλ του 21ου αιώνα, μιλάει στην «Κ» ενόψει των εμφανίσεών του στην Αθήνα.
Αν και μεγάλωσε στο Χάρλεμ, ο Αλαν Χάρις δεν είναι ακριβώς η περίπτωση του παιδιού-θαύματος, που κατάφερε να «πετάξει» αφήνοντας πίσω τις στερήσεις και τις αντιξοότητες των νεανικών του χρόνων. Η μητέρα του, επαγγελματίας κλασική πιανίστα, και η αδελφή της αποφοίτησαν από την πρωτοποριακή για την εποχή της Σχολή Παραστατικών Τεχνών της Νέας Υόρκης στα πρώτα χρόνια λειτουργίας της, ενώ στο σπίτι του η μουσική δεν σταματούσε ποτέ να παίζει. Ισως αυτό εξηγεί γιατί το στυλ του Χάρις, ο οποίος έχει χαρακτηριστεί ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της γενιάς του στον χώρο της ευρύτερης τζαζ σκηνής, συνδυάζει τον έμφυτο ρυθμό με την επίκτητη κομψότητα του κλασικά εκπαιδευμένου μουσικού.
«H παιδική μου ηλικία ήταν μονίμως γεμάτη μουσική, η οποία πότισε κάθε χιλιοστό της καρδιάς και της ψυχής μου. Είχα την τύχη να γεννηθώ σε μια οικογένεια που χρησιμοποιούσε τη μουσική ως εργαλείο, για να με βοηθήσει να σχηματίσω τη θεωρία μου για τη ζωή», λέει στην «Κ» ο διάσημος κιθαρίστας, τραγουδιστής και συνθέτης ενόψει των εμφανίσεών του στο Half Note Jazz Club, από αύριο έως την ερχόμενη Δευτέρα. «Και δεν υπήρχαν προκαταλήψεις στα διάφορα είδη μουσικής στα οποία εκτέθηκα. Είτε ήταν από Μπαχ μέχρι Πουτσίνι και Στράους είτε από Αρμστρονγκ, Ελινγκτον, Νατ Κινγκ Κόουλ μέχρι Τζίμι Χέντριξ ή ακόμα και Χανκ Ουίλιαμς, τα αυτιά μου είχαν την ευκαιρία να γίνουν οι “πύλες” της καρδιάς και της φαντασίας μου», συνεχίζει.
Ορισμένοι έχουν συγκρίνει τον
Το άλλοτε παιδί-θαύμα θα αποφύγει τις έτοιμες λίστες τραγουδιών και θα προσαρμόσει τις επιλογές του στο «αθηναϊκό αίσθημα».
Αλαν Χάρις με ένα από τα ινδάλματά του, τον Νατ Κινγκ Κόουλ, κάτι που τον κάνει να αισθάνεται «σαν μια κανάτα με παλαιωμένο κρασί, το οποίο γεύεται και απολαμβάνει το ακροατήριο κάθε φορά που διαχέω τη φωνή μου πάνω από τα ενθαρρυντικά χαμόγελά τους! Το να πω ότι είναι κομπλιμέντο θα ήταν μια πολύ κοινότοπη δήλωση. Τολμώ να πω ότι είναι τεράστια τιμή και μόνο το να με εντάσσουν στην ίδια κατηγορία με αυτόν τον μεγάλο ερμηνευτή», παραδέχεται. Γνωστός τόσο για τις αυθεντικές συνθέσεις όσο και για τις «πειραγμένες» εκδοχές κομματιών του Ντιουκ Ελινγκτον, του Μπίλι Στρέιχονρ, του Tόνι Μπένετ και φυσικά του Νατ Κινγκ Κόουλ, πιστεύει πως μια διασκευή είναι επιτυχημένη εφόσον πληροί μία από τις παρακάτω προϋποθέσεις: είτε αποτίνει φόρο τιμής στον συνθέτη ή τον ερμηνευτή είτε διατηρεί την ακεραιότητα του αρχικού κομματιού ακόμη και αν παρεμβαίνει στην ερμηνεία, με την οποία είναι ταυτισμένο. «Εχω επιχειρήσει και τα δύο και χρησιμοποίησα τους ακροατές μου ως “βαρόμετρο” αποδοχής», αναφέρει. Υπογραμμίζει, πάντως, ότι το αθηναϊκό κοινό θα πρέπει να είναι προετοιμασμένο για εκπλήξεις, αφού αποφεύγει τις έτοιμες λίστες τραγουδιών και προσαρμόζει τις επιλογές του στο «τοπικό αίσθημα».
Ο Αμερικανός μουσικός, ο οποίος στο πολυσυζητημένο άλμπουμ του «Cross That River» (2006) καταπιάστηκε με το ζήτημα της αφροαμερικανικής συμβολής στην επέκταση των ΗΠΑ προς τα δυτικά, κατά τον 19ο αιώνα, συνήθως απέχει από τα πολιτικά σχόλια. Καθώς όμως «οι καιροί αλλάζουν, όπως το έθεσε πο- λύ πιο εύγλωττα ο Μπομπ Ντίλαν», δεν διστάζει να εκφράζει την ελπίδα ότι, επί της προεδρίας του Ντόναλντ Τραμπ, «η Αμερική θα γίνει πιο δυνατή ορίζοντας τον εαυτό της με βάση αυτά που δεν θα ανεχτεί. Είχαμε οκτώ χρόνια εξαιρετικής διακυβέρνησης με τον Ομπάμα και τώρα η χώρα θέλει (!) κάτι διαφορετικό. Ελπίζω και εύχομαι ότι θα έχουμε τα κότσια να υποστηρίξουμε αυτά στα οποία πιστεύουμε. Πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στην καταπίεση, στη μισαλλοδοξία και στον μισογυνισμό».