Ενα «εύγε» στους σκιτσογράφους
Ομολογώ, ως πιστή καθημερινή αναγνώστρια της «Καθημερινής», πως με εξέπληξε η τόσο επικριτική στάση της επιστολογράφου σας κ. Κουλούρη, παιδιάτρου –έναντι της εφημερίδας– με τίτλο «Το πνεύμα των Χριστουγέννων» στις 4-1-2017.
Βρήκα ακραίες κάποιες αποστροφές του λόγου της. Ισχυρίζεται ότι η απουσία των Χριστουγέννων από το κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας σημαίνει «την αλλαγή φιλοσοφίας και προσανατολισμού στην ουδετερότητα...». Αποψη, που χρήζει φυσικά ιδιαίτερης ανάλυσης σε ειδικά σεμινάρια. Και το πλέον ακραίο, ότι με την επιλογή της η εφημερίδα να εκδώσει το έργο των γελοιογράφων της, αποσκοπούσε στο να «φιμώσει» και ίσως να «διακωμωδήσει» μέσα από γελοιογραφίες το πνεύμα των Χριστουγέννων! Ειλικρινά αποφεύγω να χαρακτηρίσω το παράλογο του σκεπτικού της με ανάλογο ύφος και αρκούμαι να εστιάσω στο σοφόν «ουδέν άγαν».
Επιπροσθέτως, διερωτώμαι. Δεν παρακολουθεί η κυρία τη σπουδαία ανθρωπιστική προσφορά «Καθημερινής» - ΣΚΑΪ και τηλεόρασης, του ίδιου συγκροτήματος, που με το μήνυμα «Ολοι μαζί μπορούμε» επί δύο χρόνια και ιδιαίτερα τις μέρες των εορτών συγκέντρωσαν τόνους τροφίμων, ειδών ένδυσης, βιβλίων και άλλων χρήσιμων ειδών τα οποία προσέφεραν και ανακούφισαν απόρους, ανέργους, αστέγους και έδωσαν χαρά σε άπορα παιδιά δικά μας και δύστυχα μεταναστών;
Αραγε όλες αυτές οι πράξεις, έστω έναντι και μιας ατυχούς παράλειψης, αντιβαίνουν –συγκριτικά– στο πνεύμα των Χριστουγέννων, που με την έλευσή του, τη διδαχή του και το μαρτύριό του κληροδότησε –αιώνες πριν– στη χριστιανοσύνη ο Ναζωραίος;
Εν κατακλείδι, πιστεύω ότι με το να επιδιώκεις να επισημάνεις και τη μεταφυσική διάσταση της κορυφαίας των ημερών της χριστιανοσύνης, δεν δικαιούσαι να στηλιτεύεις τις προθέσεις και την πίστη των άλλων αβασάνιστα και προσβλητικά! Αξίωμα αρετής, κατά την άποψή μου. Εάν αγαπάς δεν δυναμιτίζεις... απλώς διαλέγεσαι και νουθετείς ήπια, ειρηνικά!
Δηλώνω ευθαρσώς πως είμαι εκ πεποιθήσεως χριστιανή ορθόδοξη, αλλά και ότι χάρηκα την έκδοση των σκιτσογράφων μας από καρδιάς! Ανάσα ανακούφισης ο σχολιασμός της βίας, της μιζέριας και των σημείων των καιρών με έναν δικό τους τρόπο, που στην ουσία «μαστιγώνει» την κατάλυση των αξιών, των νόμων, των ηθών και των θεσμών, που αφορούν τη λειτουργία μιας ευνομούμενης και με ουμανιστική αντίληψη κοινωνίας πολιτών. Σεβαστός και θεμιτός ο λόγος, αλλά και ο αντίλογος!
ΦΟΝΗ ΡΕΠΟΥΛΗ – Φιλόλογος