Η Αριάδνη και η Αλκυόνη
Την αδίκησε μία φορά την Αριάδνη ο Θησέας, παρατώντας την κοιμισμένη στη Νάξο, στον γυρισμό του στην Αθήνα· κι ας τον είχε βοηθήσει αυτή, παράφορα ερωτευμένη, να βρει τον δρόμο του στον Λαβύρινθο, με τον μίτο που του έδωσε. Και την αδικήσαμε δεύτερη φορά τώρα, δίνοντας το όνομά της στη χιονοθύελλα που πάγωσε τον τόπο για μέρες· η έρμη η βασιλοπούλα, θέρμη ερωτική προκαλούσε με το κάλλος της και την ευγένειά της, όχι παγωνιά. Κι αν τότε βρήκε παρηγοριά στον Διόνυσο, που την παντρεύτηκε σαγηνευμένος από τη ομορφιά της και την ανέβασε στον Ολυμπο, τώρα πρέπει να αρκεστεί στην παρέα του Βίκτωρα, για την ακριβή διαδρομή του οποίου και τις επιπτώσεις του ερίζουν οι μετεωρολόγοι, αντιγράφοντας ώς έναν βαθμό τα χούγια των σεισμολόγων.
Τέτοια βαφτίσια, μάλλον δεν έχουν το προηγούμενό τους στα μέρη μας. Σε άλλες χώρες βέβαια, που ταλαιπωρούνται μονίμως από μουσώνες, τυφώνες και λοιπά ακραία φυσικά φαινόμενα, η συνήθεια της ονοματοδοσίας είναι παλιά και θεσμοθετημένη: ο Παγκόσμιος Μετεωρολογικός Οργανισμός συντάσσει κάθε χρόνο έναν κατάλογο με προτεινόμενα ονόματα, ανδρικά και γυναικεία, κατά αλφαβητική σειρά. Για να συνεννοούνται εύκολα και γρήγορα οι ειδικοί βαφτίζονται τα στοιχειά της φύσης, μια και ευχερέστερα θυμάται κανείς τον Γκαστόν ή την Ντανιέλ παρά μια ακολουθία συντεταγμένων που προσδιορίζει τον τόπο εκδήλωσης και δράσης ενός τυφώνα λόγου χάρη. Επιπλέον η ονοματοδοσία ευνοεί και επιτείνει τη δραματοποίηση κατά την τηλεοπτική παρουσίαση των μετεωρολογικών γεγονότων. Το ζήσαμε κι εδώ, με την «Αριάδνη» να παρασταίνεται ώρες ώρες χειρότερη και από τον τυφώνα «Κατρίνα» που σάρωσε τη Νέα Ορλεάνη, το 2005. Σκεφτείτε τι θα είχαμε ακούσει αν οι μετεωρολόγοι μας είχαν επιλέξει το όνομα του Γηρυόνη, της Σκύλλας ή της Χάρυβδης αντί της Αριάδνης.
Στη λογική του ανθρωπομορφισμού υπακούει η απόδοση ονομάτων σε φυσικά φαινόμενα, επίφοβα και μη. Φέρνουμε τη φύση στα μέτρα μας έτσι, ή τουλάχιστον αυτό πιστεύουμε, και νιώθουμε ότι κάπως την εξευμενίζουμε. Επιβιώματα της μυθικής σκέψης ή του ανιμισμού άλλων εποχών, που δεν είναι εξίσου μακρινές για όλα τα γεωγραφικά ή πολιτισμικά τμήματα της ανθρωπότητας; Ισως. Πιθανό είναι επίσης να υπηρετεί την ίδια ανάγκη η παλαιότερη συνήθεια των κατοίκων της Καραϊβικής να δίνουν στους τυφώνες το όνομα του αγίου που γιόρταζε τη μέρα που εκδηλωνόταν το φαινόμενο (σαν για να ζητήσουν τη μεσιτεία του) και η συνήθεια των αρχαίων Ελλήνων να ερμηνεύουν το καθετί παραπέμποντας στη θεϊκή δράση: την ανάγκη να δούμε το θείο παντού, σε κάθε πτυχή του κόσμου μας, ο οποίος διαφορετικά θα μας φαινόταν ένα άθυρμα της χαοτικής τυχαιότητας. Καθόλου περίεργο, τις αλκυονίδες ημέρες τις χρωστάμε στην ευσπλαχνία του Δία. Το παράδοξο είναι ότι ο ερωτύλος αρχιθεός σπλαχνίστηκε την Αλκυόνη κι ας μην ήταν ερωμένη του. Εχουν και οι θεοί τ’ ανθρώπινά τους.