Οι δέκα μέρες που τρόμαξαν τον κόσμο

Συνήθως, αν όχι πάντα, χρειάζεται να περάσουν οι εκατό πρώτες ημέρες της θητείας ενός νέου προέδρου ή πρωθυπουργού για να θεωρηθεί επαρκές το δείγμα και σαφώς αποκαλυπτικό των προθέσεών του. Στην περίπτωση του 45ου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, όλα γίνονται πολύ πιο γρήγορα. Θα ’λεγε κανείς ότι γίνονται σχεδόν με ταχύτητα Ιντερνετ, στο οποίο άλλωστε (και συγκεκριμένα στο Twitter, που φαίνεται αίφνης κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του) κωδικοποιεί τις λεπτές του σκέψεις και τις ανακοινώνει στο μάλλον εμβρόντητο κοινό, οικουμενικό βεβαίως και όχι αποκλειστικά αμερικανικό. Ηταν αρκετό λοιπόν το πρώτο δεκαήμερο της εξουσίας ενός ανθρώπου που δρα με την ίδια επίφοβη και επικίνδυνη απλοϊκότητα ή πνευματική γύμνια είτε σαν επικεφαλής ενός ριάλιτι είτε σαν επικεφαλής μιας παντοδύναμης χώρας για να γίνουν παγκοσμίως αντιληπτά ο τόνος, ο τρόπος και το ήθος της διακυβέρνησής του. Το διάταγμα με το οποίο απαγορεύει την είσοδο στις ΗΠΑ Σύρων προσφύγων αλλά και πο- λιτών από άλλες έξι χώρες της Ασίας και της Αφρικής, κατά βάση μουσουλμανικές, φανέρωσε καθαρότερα και από την εμμονή του να χτίσει τείχος στα σύνορα με το Μεξικό (και μάλιστα με έξοδο των Μεξικανών) προς τα πού θέλει να κινήσει –ή να λακτίσει– τον πλανήτη: προς τον «πολιτισμό» της ανευθυνότητας (υποστηρίζουμε παντού τα συμφέροντά μας, ακόμα και διά των όπλων, αδιαφορούμε όμως για τις βαριές συνέπειες της πολεμικής πολιτικής μας στον τοπικό πληθυσμό), της μισαλλοδοξίας, του εθνικιστικού απομονωτισμού και της μηδενικής αλληλεγγύης (και μάλιστα εν ονόματι του χριστιανισμού). Οσα όρια είχε θέσει ο Μπαράκ Ομπάμα, από τον αριθμό των αποδεκτών προσφύγων έως τα ποσοστά των ρύπων που αντιβαίνουν στο Πρωτόκολλο του Παρισιού, όλα σαρώνονται. Μαζί και η στοιχειώδης έγνοια για την υγειονομική κάλυψη των ανασφάλιστων. Ετσι εξηγείται γιατί απέναντι στον Ντόναλντ Τραμπ δεν βρίσκονται ήδη από τις πρώτες μέρες του μόνο οι συνήθεις ύποπτοι, ακτιβιστές, δημοσιογράφοι, διασημότητες του καλλιτεχνικού κόσμου και οργανώσεις μαύρων, αλλά και δικαστικοί (όσοι ακύρωσαν την ισχύ του διατάγματός του), πολιτικοί του ίδιου του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, ξένοι ηγέτες (του Καναδά λ.χ., του Μεξικού, της Ευρώπης, όχι όλης βέβαια), καθώς και ολοένα περισσότεροι «ανώνυμοι» συμπατριώτες του. Εκλεγμένος είναι φυσικά ο νέος πρόεδρος, αν και η υστέρησή του κατά περίπου 3.000.000 ψήφους από τη Χίλαρι Κλίντον οδήγησε τη φιλαυτία του σε μια επιπλέον εμμονή, ότι το εκλογικό αποτέλεσμα νοθεύτηκε εις βάρος του. Και βεβαίως είχε προειδοποιήσει προς τα πού θα πορευτεί. Δεν ηγείται, ωστόσο, μιας περιφερειακής και περιτειχισμένης χώρας που η στάση της δεν επηρεάζει το παγκόσμιο γίγνεσθαι και τη μοίρα τόσων και τόσων λαών και κρατών ξεχωριστά. Ο πολιτισμός τού «λόγον διδόναι» αφορά οποιονδήποτε πολιτικό. Και πολύ περισσότερο έναν πλανητάρχη, που, είτε μιλάει είτε «γράφει» είτε δρα, μας τρομάζει το ίδιο.