Η ελπίδα στα παιδιά
Και όμως, υπάρχει (μακρινή έστω) ελπίδα για τον πόλεμο ενάντια στους βανδαλισμούς των αθηναϊκών γλυπτών. Μια σημαντική πρωτοβουλία που εμπνεύστηκε ο Γιώργος Καμίνης και υλοποιεί ο Δήμος Αθηναίων φιλοδοξεί να διαμορφώσει, εξ απαλών ονύχων, ενεργούς πολίτες για την προστασία του δημόσιου χώρου της Αθήνας. Στο πιλοτικό πρόγραμμα «Το παιδί, η πόλη και τα μνημεία», μαθητές από 20 δημοτικά σχολεία και νηπιαγωγεία της Αθήνας «υιοθετούν» γλυπτά από τη γειτονιά τους, μαθαίνουν την ιστορία τους, αλλά και το κόστος της αποκατάστασης από τους βανδαλισμούς. Ηδη τα παιδιά συμμετέχουν με ενθουσιασμό στο πρόγραμμα.
Οκ. Σημίτης είπε κάτι πολύ απλό. Το πρόβλημα της Ελλάδας δημιουργήθηκε μεν από την πτώχευση, έγινε όμως ανίατο εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο αντιμετώπισε την πτώχευση η πολιτική της ηγεσία. Αντί να εκπονήσει ένα σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης, σήκωσε το τηλέφωνο και πήρε την άμεση δράση. Οταν εκπόνησε η ίδια ένα σχέδιο και το πρότεινε στους δικούς μας, εκείνοι είπαν «ναι σε όλα». Ερώτηση κρίσεως: όταν ο Ελληνας πρωθυπουργός, ΓΑΠ εν προκειμένω, διαβεβαιώνει την κ. Μέρκελ ότι το σχέδιο που προτείνει είναι εφαρμόσιμο, τότε γιατί εκείνη να μη θεωρήσει πως είναι και εφαρμοστέο; Μήπως έπρεπε να του πει ότι λέει ψέματα, αφού όπως κι ο ίδιος είχε ομολογήσει, εξελέγη δημοκρατικότατα από ένα «λαό φοροφυγάδων»; Noblesse oblige. Δεν το είπε. Το «όλα» δεν ήταν ακριβώς όλα, και το «ναι» της κατάφασης, επειδή βρισκόμαστε εκτός καρτεσιανής επικρατείας, δεν ήταν ακριβώς «ναι». Ως γνωστόν, ο ελληνικός πολιτισμός διέπρεψε ανά τους αιώνας ως πολιτισμός της αμφισβήτησης. Κι έτσι τα μνημόνια έγιναν εθνική μας κληρονομιά, ο Παρθενών της σύγχρονης Ελλάδας. Περνούσαν από πολιτική ηγεσία σε πολιτική ηγεσία, από τον ΓΑΠ στον Σαμαρά, μαζί με τη δύναμη της αδράνειας και την αδυναμία εκπόνησης ενός σοβαρού ελληνικού σχεδίου για την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης. Μην ξεχνάτε το περίφημο «Η κρίση δεν είναι ελληνική, είναι ευρωπαϊκή». Αρα, ας τη λύσει η Ευρώπη με τον τρόπο όμως που θέλουμε εμείς.
Οι δυνάμεις του ευρωπαϊκού τόξου οφείλουν να εκπονήσουν ένα ελληνικό σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης.
Ως γνωστόν, «Παρθενώνα της σύγχρονης Ελλάδας» είχε χαρακτηρίσει τη Μακρόνησο ο μακαρίτης Παναγιώτης Κανελλόπουλος. Δήλωση απαράδεκτη διότι, όπως έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις, όταν την έκανε ήταν περίπου σαραντάρης, άρα δεν είχε το ελαφρυντικό της νεότητας. Σαραντάρης ήταν και ο κ. Τσίπρας όταν ανέλαβε να μας απελευθερώσει από τα μνημόνια που τα αντιμετώπισε σαν τη Μακρόνησο. Δεν εκπόνησε κανένα δικό του σχέδιο για την έξοδο από την κρίση, πλην του τσίρκου με τους παλικαρισμούς. Οταν τέλειωσε η παράσταση είπε «ναι σε όλα» και, επικαλούμενος τις ευρωπαϊκές εντολές, λεηλατεί όποια ζωή απέμεινε στον τόπο με φόρους, εισφορές και ό,τι θέλει προκύψει. Το ρήγμα με την υπόλοιπη Ευρώπη, άρα με τον πολιτισμένο κόσμο, έχει ενεργοποιηθεί. Και δεν αναφέρομαι στην αναξιοπιστία μας απέναντί τους. Αναφέρομαι στο πνεύμα του αντιευρωπαϊσμού που καλύπτει την ελληνική κοινωνία. Πήγαμε πίσω στο καλοκαίρι του 2015 με μία διαφορά: Οσοι ψήφισαν «Οχι» στο κάλπικο δημοψήφισμα το έκαναν για να βγάλουν το άχτι τους. Σήμερα, όμως, σε περίπτωση επανάληψης της απάτης, δεν ξέρω πόσοι θα ψηφίσουν «Οχι στην Ευρώπη» παγιδευμένοι στη στρατηγική της αράχνης που οργάνωσαν χωρίς ιδιαίτερο κόπο οι εθνικολαϊκιστές που μας κυβερνούν. Το διεθνές περιβάλλον είναι με το μέρος τους. Και όταν ο Τσίπρας έχει δίπλα του έναν Καρανίκα και λοιπούς σφουγγοκωλάριους, αισθάνεται κάπως πλανητάρχης. Η Ν.Δ. ζητάει εκλογές. Οσο πιο γρήγορα, τόσο το καλύτερο. Οποιαδήποτε άλλη προοπτική είναι προοπτική ρήξης με την Ευρώπη, άρα καταστροφική. Πλην όμως, η Ν.Δ., όπως και οι υπόλοιπες σοβαρές δυνάμεις του ευρωπαϊκού τόξου, από τον Βενιζέλο ώς το Ποτάμι, οφείλουν να αποδείξουν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι δεν έγινε τόσα χρόνια. Να εκπονήσουν ένα ελληνικό σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης. Αν είναι ακόμη εφικτό.