«Λόενγκριν», μια μεγάλη στιγμή για τη Λυρική Σκηνή
Με τις μελωδίες που τον καθιστούν πιο ρομαντικό και πιο «εύκολο» από άλλες όπερες του Βάγκνερ, είναι πλημμυρισμένος από θαυμάσια χορωδιακά.
Η εκπαίδευση του αθηναϊκού κοινού της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στις όπερες του Βάγκνερ συνεχίζεται και ο «Λόενγκριν», που έκανε πρεμιέρα την περασμένη Παρασκευή στην αίθουσα «Αλεξάνδρα Τριάντη» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, εμβάθυνε αυτήν την εμπειρία.
Η παραγωγή της Λυρικής Σκηνής, προερχόμενη από την Εθνική Οπερα της Ουαλλίας και το Θέατρο Βιέλκι - Εθνική Οπερα Πολωνίας, παρουσίασε στην Αθήνα τον «Λόενγκριν» για πρώτη φορά στα γερμανικά (το 1965 η απόδοση ήταν στα ελληνικά) και κατά γενική ομολογία άρεσε. Η υποδοχή της κατακτήθηκε σχεδόν άμεσα με την ήπια, ατμοσφαιρική αισθητική, που ήταν τόσο υποβλητική όσο και υπαινικτική. Ηταν μια «σήραγγα» μύησης. Αλλά ο Πίτερ Ουέντ, ο Βρετανός τενόρος που ερμήνευσε τον ρόλο του Λόενγκριν, έφερε μαζί του μια βόρεια ορμή που σφράγισε την παράσταση και παρέσυρε το κοινό. Είναι η δύναμή του που πλάθει έναν Λόενγκριν ολύμπιο αλλά και τρωτό. Ο Αντονι Μακντόναλντ, που σκηνοθέτησε την παράσταση (και υπέγραψε και τα σκηνικά και τα κοστούμια), του αφαίρεσε την εξάρτυση του ιππότη και τον παρέδωσε σεμνό με γυμνά πόδια, «σαν έναν μοναχό».
Ο Μύρων Μιχαηλίδης οδήγησε την ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στην κατάκτηση του «Λόενγκριν», δύο ακριβώς χρόνια μετά το «Τριστάνος και Ιζόλδη», μία εξαιρετική κορυφή για την ΕΛΣ. Ο «Λόενγκριν», με τις μελωδίες του που τον καθιστούν πιο ρομαντικό και πιο «εύκολο» από άλλες όπερες του Βάγκνερ, είναι πλημμυρισμένος από θαυμάσια χορωδιακά, που απέδωσαν η ανδρική και η γυναικεία χορωδία της Λυρικής, υπό τη διεύθυνση του Αγαθάγγελου Γεωργακάτου, με ακρίβεια και εσωτερικότητα. Κορυφαίες στιγμές στον «Λόενγκριν» υπάρχουν πολλές. Ξεχωρίζουν, φυσικά, η είσοδος με τον Κύκνο, έμβλημα της όπερας, η υποβλητική εισαγωγή, η άρια στο παράθυρο της αισθαντικής Ελζας (Γιολάνα Φογκάσοβα) στη β΄ πράξη, η μελωδική αρχή της γ΄ πράξης με τη γυναικεία χορωδία, η αντιπαράθεση της Ελζας και του Λόενγκριν και η τελική κάθαρση.
Ο Αντονι Μακντόναλντ διατήρησε κλασικό το ύφος, φωτεινό και σκοτεινό ταυτόχρονα, αλλά μετέφερε το γερμανικό παραμύθι του Μεσαίωνα στον 19ο αιώνα ως μια αστική αλληγορία χαρακτήρων. Εξαίρετα αποδόθηκαν τα πυκνά ψυχογραφήματα σε διαρκές κιαροσκούρο του Τέλραμουντ και της Ορτρουντ. Ο βαρύτονος Δημήτρης Πλατανιάς, στον πρώτο βαγκνερικό του ρόλο, είναι όπως πάντα βαθύς, με εσωτερικές δίνες. Η Σουηδή Μαρτίνα Ντίνκε, ως Ορτρουντ, έλαμψε. Ταίριαζε πολύ ο ρόλος του Βασιλιά στον Τάσο Αποστόλου. Ο Διονύσης Σούρμπης ήταν ιδανικός Κήρυκας.
Ο «Λόενγκριν», όπως τον απολαύσαμε στην πρεμιέρα, έδειξε τις δυνατότητες της ΕΛΣ, και ειδικά της ορχήστρας και της χορωδίας, που μπορούν να αναμετρούνται με μεγάλες προκλήσεις.