ΦΕΝΤΕΡΕΡ ΚΑΙ ΝΑΔΑΛ, Η ΚΛΑΣΗ ΤΩΝ 35. Ζωή,

Η εικόνα του επαγγελματικού μας ποδοσφαίρου ταιριάζει απόλυτα με τη γενική που παρουσιάζει η χώρα μας στον οικονομικό τομέα και όχι μόνο. Και φυσικά με ό,τι συνεπάγεται από τη φτώχεια και τη μιζέρια. Γκρίνια, κατσουφιασμένα πρόσωπα και το κυριότερο, χωρίς χαραμάδα, από όπου θα μπορούσε να περάσει μία ηλιαχτίδα ελπίδας.

Από πού να ξεκινήσω και πού να καταλήξω. Από τα γήπεδα, που εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων γίνονται χωράφια, ακόμα και με ένα ψιλόβροχο. Από διαιτησίες που προκαλούν. Οχι φυσικά από εσκεμμένες αποφάσεις, αλλά από την ανικανότητά τους να δουν τις φάσεις, που ορισμένες είναι ξεκάθαρες.

Και φυσικά από τα ρόστερ των ομάδων, τα οποία στο σύνολό τους δεν θυμίζουν σε τίποτα εποχές κατά τις οποίες οι... κάνουλες της κρατικής επιχορήγησης, με διάφορους τρόπους, έρρεαν προς τα ταμεία των ΠΑΕ. Θα πείτε είναι λάθος που επειδή... στέρεψαν σταμάτησαν; Φυσικά όχι και μάλιστα θα έπρεπε να μην είχαν ανοίξει καθόλου.

Ομως το εύκολο κέρδος, των ιδίων των αφεντικών των ομάδων, και όχι των επιχειρήσεών τους, προκάλεσε το σαθρό οικοδόμημα του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου, που προσπαθεί πλέον να σταθεί όρθιο, μόνο από τα λεφτά της τηλεόρασης. Που κι αυτή, λόγω του μη εμπορικού προϊόντος που πουλάει, είναι φυσιολογικό να μην αυξάνει τα έσοδά της. Τουλάχιστον όσο είχε προγραμματίσει. Γιατί να πληρώσει ο πελάτης; Για να δει το

Περίοδο με περίοδο, η ποιότητα των ομάδων αντί να βελτιώνεται… χειροτερεύει.

θέαμα που παρουσιάζουν οι ομάδες του πρωταθλήματος; Και ας μη συζητάμε για την προσέλευση στα γήπεδα, που προκαλεί απελπισία… Ετσι φτάσαμε στο σημείο στις μεταγραφικές περιόδους τα «μπαμ» να αφορούν τους παίκτες που θα παραχωρήσει μία ομάδα και όχι αυτούς που θα πάρει. Με πρώτο και καλύτερο τον Ολυμπιακό, που προσπαθεί να καλύψει την απώλεια των εσόδων από τη μη συμμετοχή του στο Champions League, με την παραχώρηση όποιου ποδοσφαιριστή του έχει πρόταση από το εξωτερικό.

Οι υπόλοιπες κάνουν απεγνωσμένες προσπάθειες για να απαλλαγούν από τα μεγάλα συμβόλαια, καθώς έπεσαν έξω στους υπολογισμούς τους. Και στους οικονομικούς και στους αγωνιστικούς. Και φυσικά για να μην προκαλέσουν τη μήνιν των οπαδών τους – όσοι παραμένουν στις κερκίδες– προσπαθούν με επικοινωνιακά τεχνάσματα να παρουσιάσουν αυτούς που δανείζονται για μισή περίοδο, γιατί σταμάτησαν και οι αγορές, σαν... παικταράδες.

Παράλληλα, έχει αρχίσει και η… αξιοποίηση των ακαδημιών. Κάτι που θα ήταν πράγματι ωφέλιμο, αν αυτή δεν προερχόταν από την οικονομική ασφυξία, αλλά από σωστό προγραμματισμό με την ένταξη νεαρών παικτών στα ρόστερ. Ομως ας μην κοροϊδευόμαστε. Δεν είναι δυνατόν μαζικά, τρεις και τέσσερις ποδοσφαιριστές να μπουν μαζί σε μία βασική ενδεκάδα. Το φαινόμενο αυτό δεν συμβαίνει σε ομάδες που αξιοποιούν τα φυτώριά τους πάνω από πενήντα χρόνια.

Απλά είναι κι αυτό ένα κόλπο, στο οποίο βοηθά και ο αθλητικός Τύπος, ώστε να υπάρχει κάτι να ασχολείται ο κόσμος, για να μην ξεσπάει κατά των προέδρων και των χρηματοδοτών των ΠΑΕ. Και είναι σίγουρο πως κάποια στιγμή θα υπάρξει το ξέσπασμα, αφού μέρα με τη μέρα, αγωνιστική με αγωνιστική και περίοδο με περίοδο, η ποιότητα των ομάδων αντί να βελτιώνεται… χειροτερεύει.