Συγκίνηση πολλών ταχυτήτων

Με το δίκιο του, ώς ένα σημείο, ο κ. Παντελής Μπουκάλας καυτηριάζει σε κείμενό του («Είμαστε όλοι Κ ων σταντ ι νου πολίτες ;» στο φύλλο της 3ης Ιανουαρίου 2017) τη διαφορετική συναισθηματική αντίδραση των Ευρωπαίων σε δύο «προδήλως ανάλογες» τρομοκρατικές επιθέσεις: στο παρισινό θέατρο «Μπατακλάν» και στοκ ων σταν τινου πολίτικο νάιτ κλαμπ« Ρέι να ». Οντως, τη δεύτερη δεν ακολούθησαν εκδηλώσεις συμπαράστασης προς τον λαό της Πόλης (και της Τουρκίας γενικότερα) ανάλογες αυτών που ακολούθησαν την πρώτη. Οπως, σε γενικές γραμμές, οι τρομοκρατικές επιθέσεις με στόχους σε δυτικές χώρες συγκινούν τους Ευρωπαίους περισσότερο από ανάλογες επιθέσεις σε μη ευρωπαϊκές. Ασφαλώς κάποιοι θα μπορούσαν να προβάλουν διάφορες δικαιολογίες για αυτά τα δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Ωστόσο, ο κ. Μπουκάλας θα έπρεπε να έχει εθιστεί σε αυτήν τη διαφορετική αντιμετώπιση παρόμοιων γεγονότων από τους Ευρωπαίους από τη στιγμή που ζει στην Ελλάδα, όπου η μονόπλευρη ευαισθησία ξεπερνάει κάθε όριο. Ενα παράδειγμα αρκεί. Κάθε χρόνο καίγεται η Αθήνα την επέτειο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου. Την επέτειο της κτηνώδους δολοφονίας των 3+1 θυμάτων της Marfin στη Σταδίου τη θυμούνται μόνον κάποιοι συγγενείς και φίλοι τους και αφήνουν λίγα λουλούδια στον τόπο του εγκλήματος. Ούτε διαδηλώσεις ούτε ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές. Τίποτε.

Ναι, ξέρω. Φταίει (και) η τράπεζα που δεν είχε επαρκή μέτρα ασφαλείας. Το επικαλούνται πολλοί. Με τον ίδιο τρόπο που ο κάθε δολοφόνος θα μπορούσε να επικαλεσθεί ότι έφταιγε (και) το θύμα του επειδή δεν φορούσε αλεξίσφαιρο γιλέκο!