Ταξίδι στην άκρη της γεύσης
Οταν ο Φεράν Αντριά άνοιξε το θρυλικό πλέον εστιατόριο El Bulli, η μικρή πόλη Roses, τρεις ώρες περίπου έξω από τη Βαρκελώνη, από άγνωστη στο ευρύ κοινό έζησε μεγάλες δόξες, καθώς μπήκε στον χάρτη των απανταχού φανατικών θαυμαστών του Ισπανού αλχημιστή της κουζίνας. Ανθρωποι από ολόκληρο τον κόσμο προγραμμάτιζαν το ταξίδι τους πολλούς μήνες πριν –το να κάνεις κράτηση ήθελε επιμονή και υπομονή– για να μπορέσουν να ζήσουν μια βραδιά γαστρονομικής μαγείας. Το ίδιο συνέβη και με το εστιατόριο «Νόμα» του πρωτοπόρου σεφ Ρενέ Ρεντζεπί στην Κοπεγχάγη –για να είμαστε ειλικρινείς, πριν από το «Νόμα» δύσκολα θα ταξίδευε κανείς στην πρωτεύουσα της Δανίας για τη γαστρονομική της σκηνή– αλλά και το Τhe Fat Duck του Βρετανού σεφ Ιστον Μπλούμενταλ που βρίσκεται στο Μπρέι του Μπέρκσιρ. Με λίγα λόγια, υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων, πολυπληθέστατη μάλιστα, που ακολουθεί τους πρωτοπόρους σεφ όπου κι αν πάνε.
Η λίστα με τους γαστρονομικούς προορισμούς όλο και εμπλουτίζεται. Το Βιετνάμ, η Καμπότζη και η Λίμα του Περού είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. Στα δύο πρώτα έχει γίνει διάσημη σε όλο τον κόσμο η άκρως ενδιαφέρουσα street food σκηνή, ενώ στη Λίμα, ένας άνθρωπος, ο Gaston Acurio, έχει κάνει «πρώτο όνομα» την περουβιανή κουζίνα. Είναι τέτοια η επιρροή του τελευταίου, που χιλιάδες παιδιά στο Περού δεν ονειρεύονται πλέον μια καριέρα ποδοσφαιριστή αλλά... μάγειρα.
Επιπλέον, τα εστιατόρια με περουβιανή κουζίνα, που αποτελεί έναν συνδυασμό των συνηθειών των ιθαγενών με ισπανικές, αφρικάνικες, ασιατικές παραδόσεις και ιστορία αιώνων, ανοίγουν σαν μανιτάρια τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη.
Η γαστρονομία είναι ένα υπερόπλο προσέλκυσης επισκεπτών, οι οποίοι διαθέτουν γνώση, φινέτσα και αρκετά χρήματα για να ξοδέψουν. Η Ελλάδα θα μπορούσε να επενδύσει σ’ αυτούς. Εχει τις βάσεις. Της λείπει το καλό μάρκετινγκ.