Ευρωπαϊκή ενοποίηση και εθνικοί στόχοι
Η διπλή κρίση του 1965-66 αντιπροσώπευε την κορύφωση της γκωλικής πρόκλησης προς τη δυτικοευρωπαϊκή τάξη. Ωστόσο, για να γίνουν πλήρως αντιληπτές και οι δύο κρίσεις, είναι αναγκαίο να εξεταστούν οι βασικές αντιλήψεις του στρατηγού για την εξωτερική πολιτική. Οταν η Τέταρτη Δημοκρατία μπήκε στην τελευταία της μοιραία δοκιμασία, το 1958, ο στρατηγός Ντε Γκωλ ανέλαβε την εξουσία με στόχο να απεμπλέξει τη χώρα από τον πόλεμο της Αλγερίας και να ολοκληρώσει την επώδυνη διαδικασία της αποαποικιοποίησης, κα- θώς και να επιβάλει τη μετάβαση στην Πέμπτη Δημοκρατία μέσω των συνταγματικών αλλαγών και κυρίως με την ανάδειξη μιας ισχυρής Προεδρίας της Δημοκρατίας, ως έναν εύρωστο θεσμό που θα αποκαθιστούσε τη γαλλική επιρροή στις διεθνείς υποθέσεις. Στην κορυφή της Πέμπτης Δημοκρατίας, ο Ντε Γκωλ αναμόρφωσε τη θέση της Γαλλίας στο παγκόσμιο σύστημα, εγκαινιάζοντας μια πολιτική του γαλλικού «μεγαλείου» (grandeur) επικεντρωμένη στην πυρηνική ανεξαρτησία της «force de frappe», στη σφυρηλάτηση μιας Ευρώπης «ελεύθερης» από την κυριαρχία των δύο υπερδυνάμεων, και στον εκσυγχρονισμό του γαλλικού κράτους και της οικονομίας.
Στο ευρωπαϊκό μέτωπο, ο Ντε Γκωλ αντιμετώπιζε ένα δίλημμα. Η Γαλλία ήταν επιτυχημένο μέλος του κινήματος της ευρωπαϊκής ενοποίησης: οι εξαγωγές των βιομηχανικών προϊόντων της στους Ευρωπαίους εταίρους της αυξάνονταν πέντε φορές το 1957-1969, ενώ η υπό διαμόρφωση Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) εξασφάλιζε προνομιακές ρυθμίσεις για τα γαλλικά αγροτικά προϊόντα. Αλλά ο στρατηγός περιφρονούσε τους υπερεθνικούς θεσμούς και πίστευε ότι η πολιτική εξουσία μπορεί να ασκηθεί νομίμως μόνον από τα έθνη-κράτη. Ετσι, όταν το 1965 ο πρόεδρος της Επιτροπής, Walter Hallstein, παρουσίασε μια πρόταση για την ανάπτυξη των ιδίων πόρων της Κοινότητας (που θα ενέτεινε την ανεξαρτησία της έναντι των κρατών-μελών) και για την ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και της Επιτροπής, ο στρατηγός την εξέλαβε ως μία ακόμη απαράδεκτη αποκήρυξη της κρατικής κυριαρχίας. Τα πράγματα γίνονταν ακόμη πιο δύσκολα, καθώς η πρόταση της Επιτροπής συνέπεσε με το τέλος της προβλεπόμενης μεταβατικής περιόδου για την ίδρυση της Κοινής Αγοράς και την εισαγωγή της αρχής της πλειοψηφίας (όχι ομοφωνίας) στο Συμβούλιο Υπουργών. Ολα αυτά επιβεβαίωναν τους χειρότερους φόβους του Ντε Γκωλ σχετικά με τη φιλοδοξία της Κοινότητας να ενισχύσει το υπερεθνικό της σκέλος μέσω νέων αρμοδιοτήτων και πόρων πάνω στις οποίες τα κράτη-μέλη θα είχαν ελάχιστο έλεγχο.
Ο Ντε Γκωλ περιφρονούσε τους υπερεθνικούς θεσμούς και πίστευε ότι η πολιτική εξουσία μπορεί να ασκηθεί νομίμως μόνον από τα έθνη-κράτη.