Το σύμπαν της αλλόκοτης διονυσιακής αίρεσης των Ρέζιντεντς
Από τη διάλυση του συγκροτήματος μέχρι την κρυψίνοιά του
Στην εφηβεία μου, πυρπολώντας τη φαντασία μου με Χρήστου, Στραβίνσκι, Πινκ Φλόιντ, Ζάπα και Ινο, Μπρότιγκαν, Ντικ, Μίλερ, Γουάιτ και Μπάροουζ, Χίτσκοκ, Κασσαβέτη, Λεόνε, Σκοτ και Κιούμπρικ, αυθόρμητος ρέκτης του σουρεαλισμού, δολωμένος σε οτιδήποτε θύμιζε θρίλερ, απόκοσμο διάστημα ή μοναχικό ψυχόδραμα, ήταν σαν να προετοίμαζα τον εαυτό μου ώστε να παραδοθεί αμαχητί στο διονυσιακό σύμπαν μιας αλλόκοτης καλλιτεχνικής αίρεσης, των Ρέζιντεντς. Οπερ και εγένετο, στα μέσα της δεκαετίας του 1970, με το που αντίκρισα το άλμπουμ «Meet The Residents» (1974).
Στο αυθεντικό εξώφυλλο (αργότερα το άλλαξαν), παρωδία του άλμπουμ «Meet The Beatles», τα τέσσερα μπίτνικ-σκαθάρια ήταν μεταμορφωμένα σε εξωγήινα τέρατα, ενώ στα αυλάκια του βινυλίου κόχλαζε η πιο παρανοϊκή μουσική που είχα ακούσει ποτέ, σαν να προσπαθούσαν εξωγήινοι να συντήξουν Μορικόνε, Μπετόβεν, Μπιτλς, Σαν Ρα, Τζέιμς Μπράουν και Στραβίνσκι σε καλειδοσκοπικά μουσικά θέματα για το σίριαλ «The Twilight Zone», εμπνευσμένοι από το αναρχικό μουσικό θέατρο των Mothers of Invention, τα cut-ups του Γουίλιαμ Μπάροουζ και τα παθιασμένα αφηγηματικά κολάζ του Χένρι Μίλερ. Εκτοτε, οι Ρέζιντεντς «πρωθιέρευσαν» στο πικάπ μου, ως απόλυτοι καταλύτες κατάργησης των ορίων μεταξύ ονείρου και εφιάλτη, θυμικού και ουτοπίας, τρέλας και λογικής, προκαλώντας το ίδιο το μέλλον της μουσικής, πότε με φράκταλ μελωδιών και παραφωνιών που γεννούν συμφωνικούς Φρανκενστάιν και πότε με διασκευές ποπ-ροκ- σόουλ ύμνων κατά τέτοιον τρόπο ώστε να θυμίζουν σάουντρακ για bmovies και βιντεοπαιχνίδια ή διεστραμμένο φουτουριστικό μελό.
Ευλόγως, λοιπόν, υπήρξα από τους πρώτους μουσικοκριτικούς που τους εκθείασαν εν Ελλάδι, με άρθρα-ύμνους στο περιοδικό «Ηχος» αλλά και με εκπομπές στο Τρίτο Πρόγραμμα, φροντίζοντας να τους γνωρίσω από κοντά και να τους παρακολουθώ επισταμένως. Ετσι, μου κακοφάνηκε φέτος το γεγονός ότι τα τρία ιδρυτικά μέλη των Ρέζιντεντς (ήταν μαζί από το 1968!) διακήρυξαν εμπράκτως την πλήρη ανεξαρτησία τους, χωρίς όμως να ανακοινώσουν τίποτα δημοσίως.
Διαρροές
Ο Χάρντι Φοξ (παραγωγή, ηλεκτρονικά ηχητικά μοντάζ, στίχοι, δημόσιες σχέσεις κ.λπ.), ο Ράντι Ρόουζ (τραγούδι, στίχοι, εικαστικά) και ο Τσαρλς Μπόμπακ (πολυοργανίστας και συνθέτης) λειτουργούν πλέον ως ανεξάρτητες καλλιτεχνικές μονάδες. Αυτό σημαίνει ότι το συγκρότημα έχει ουσιαστικά διαλυθεί εν κρυπτώ. Γεγονός που συνάδει με την περιβόητη κρυψίνοιά τους: το μεγαλύτερο μέρος της φήμης τους το χρωστούν στο ότι δεν φανερώνουν τα πρόσωπά τους, αν και έχουν ήδη αρχίσει οι διαρροές (εξ ου και οι φωτογραφίες που σας παρουσιάζουμε).
Απ’ ό,τι φαίνεται, ο Ράντι έχει υιοθετήσει κατά μόνας το «καλτ» όνομα του συγκροτήματος, συνεργαζόμενος με άλλους καλλιτέχνες, ηχογραφώντας επιπλέον με τα ψευδώνυμα Seymore Hodges και Mr. Skull. Ο Μπόμπακ κυκλοφορεί αφειδώς σόλο άλμπουμ, ενώ μόλις κυκλοφόρησε το CD «Bobuck Plays The Residents» (Klanggalerie), στο οποίο διασκευάζει «ιε- ρόσυλα» κορυφαίες δικές του συνθέσεις! Οσο για τον Φοξ, εκτός των βιβλίων του, μόλις κυκλοφόρησε η συνεργασία του με τον Μπόμπακ, το CD «Black Tar: 13 Tiny Tunes for Hallow’s Eve» (Klanggalerie). Για να απαντηθούν όλα τα ερωτήματα, όφειλα να επικοινωνήσω με τον ίδιο τον Φοξ. «Δεν έχω πλέον καμία σχέση με όσους λειτουργούν σήμερα κάτω από την ετικέτα “The Residents”», μου είπε, εννοώντας τον Ράντι Ρόουζ.
«Αποκλείεις δηλαδή», τον ρωτώ, «μια μελλοντική συνεργασία σας;». «Υποθέτω ότι θα μπορούσαν να με προσλάβουν ως επιχειρηματικό σύμβουλο, χωρίς άμεση εμπλοκή στο οπτικοακουστικό τους έργο, καθώς η τέχνη είναι μακρά αλλά η ζωή μικρή και θέλω όσο το δυνατόν περισσότερο ελεύθερο χρόνο, χωρίς σκοτούρες και ευθύνες». «Και η συνεργασία σου με τον Μπόμπακ;». «Αυτό το βλέπω σαν παιχνίδι.
Με τον Τσαρλς είναι σαν να επιστρέφουμε από κοινού στα χρόνια της αθωότητάς μας, τότε που κάναμε μαζί τα πρώτα μας βήματα ως Ρέζιντεντς ή όπως αλλιώς ονομαζόμασταν τότε». «Ονομαζόσασταν Residents Inc. και Delta Nudes», του λέω. «Ακριβώς. Μόλις επανεκδόθηκε και η συλλογή με προ-Ρέζιντεντς ηχογραφήσεις των Delta Nudes». «Υστερα από τόσες εμπειρίες, ποιοι καλλιτέχνες παραμένουν κραταιοί στο προσωπικό σου μουσικό πάνθεον;». «Χρήστο, ίσως να σε στεναχωρήσω με αυτό που θα σου πω, γιατί δεν πρόκειται να σε εκπλήξω, ούτε να βγάλω κάποια είδηση. Αγαπημένοι μου μουσικοί παραμένουν κάποια κλασικά ονόματα, οικείες μορφές του μουσικού πάνθεου της Δύσης: ο Ενιο Μορικόνε, ο Στίβι Γουόντερ, ο Μπάρι Γουάιτ, ο Στιβ Ράιχ και
Στην πραγματικότητα, τους Ρέζιντεντς ή τους μισείς ή τους αγαπάς, καθώς αποτελούν την αποθέωση της παιγνιώδους παραδοξολογίας.
ο Σαν Ρα». Δεν θέλησα να τον στεναχωρήσω επισημαίνοντάς του ότι τόσο ο Στιβ Ράιχ όσο και ο Σαν Ρα δεν έχουν την παραμικρή πιθανότητα να θεωρηθούν σωτήρες ή κινητήρια δύναμη της συλλογικής μας ψυχής ή να καταστούν έστω και προσωρινά δημοφιλείς λόγω μόδας. Θα παραμείνουν εσαεί στο σκοτάδι, ενώ οι Ρέζιντεντς ξεμυτίζουν πού και πού στο ημίφως, όπως με τα χορευτικά σινγκλ «Kawliga» και «This is a Man’s World».
Στην πραγματικότητα, τους Ρέ- ζιντεντς ή τους μισείς ή τους αγαπάς, καθώς αποτελούν την αποθέωση της παιγνιώδους παραδοξολογίας, το άκρον άωτον της έξης στο μυστηριώδες και στο σκοτεινό. Η ακρόασή τους πάντα ισοδυναμούσε με δοκιμασία μύησης σε κάποια μυστικιστική «καλτ» ηχητικής μελλοντολογίας. Για τους μύστες, κορυφαία αριστουργήματά τους παραμένουν τα εξής: «Meet the Residents» (197374), «Not Available» (1974), «Third Reich & Roll» (1976), «Fingerprince» (1977), «Duck Stab/Buster & Glen» (1978), «Eskimo» (1979), «Commercial Album» (1980), «Mark of the Mole» (1981), «The Tunes of Two Cities» (1982). Συμπληρωματικά, σας προτείνω επίσης τα: «Diskomo/Goosebump», «Vileness Fats/Census Taker», «God in Three Persons», «Freak Show» και «Demons Dance Alone». Παράλληλα κυκλοφορούν πλέον, από μικρές ανεξάρτητες εταιρείες, όλες οι άγνωστες ηχογραφήσεις τους («Meet Sessions», «Eskimo Outtakes», «Santa Dog Sessions», «Suites», «Secret Lives» κ.λπ.), όπως επίσης και τα 4 άλμπουμ που ηχογράφησαν μεταξύ 1968 και 1972, πριν από το πρώτο τους διπλό σινγκλ, το «Santa Dog»: «Rusty Coathangers for the Doctor», «Baby Sex», «Ballad of Stuffed Trigger» και «The Warner Bros Album». Οσοι πιστοί προσέλθετε.
Υ.Γ. Μόλις κυκλοφόρησε το καινούργιο τραγούδι του Μπόμπακ, συνθέτη των Ρέζιντενς, με τίτλο «Σώστε με από τον Τραμπ» (Save me from Trump)! Μπορείτε να το ακούσετε στο YouTube και να το αγοράσετε στο Bandcamp.