Θέλει χρόνο, αλλά και δουλειά
Βάσω Καβαλιεράτου, ηθοποιός. «Ενα παιδί φέρνει κρίση αλλά και δύναμη»
Πνεύμονες, μια ιστορία ενός γάμου: Πνεύμονας είναι η αναπνοή και η ζωή, παράγεται εκεί το οξυγόνο. Σε όλο το έργο η λέξη ανάσα είναι παντού. Το ζευγάρι περνάει από σαράντα κύματα και σε όλες τις φάσεις ο ένας προτρέπει τον άλλο να παίρνει ανάσες. Επίσης, ο συγγραφέας του έργου έχει μιαν ιδιαίτερη ευαισθητοποίηση σε σχέση με τον πλανήτη. Η ηρωίδα άλλωστε είναι βιολόγος. Ολα γυρίζουν γύρω από τη ζωή. Η κρίση όταν έρχεται μια νέα ζωή στον κόσμο:
Το έργο ξεκινά με μια φράση, με μια τεράστια απορία: «Ενα παιδί;». ο ήρωας προτείνει στη γυναίκα του να κάνουν ένα παιδί κι εκείνη παθαίνει κρίση πανικού. Ξεκινά από εκεί μια τεράστια συζήτηση και από τις δύο πλευρές. Βλέπουμε την αγωνία της σύγχρονης γυναίκας του τι θα περάσει στο σώμα της και πόσο θα αλλάξουν η ζωή της, η δουλειά της, η καθημερινότητά της. Το ξέρουμε πολύ καλά ότι οι γυναίκες τα περνάνε αυτά και δεν είναι πάντα έτοιμες ή πρόθυμες. Επίσης, είναι επιστήμονας, είναι καριερίστρια. Αυτό περιπλέκει τα πράγματα. Ο άνδρας, από την πλευρά του, το βιώνει αλλιώς. Προσπαθεί να είναι υποστηρικτικός, αλλά δεν ξέρει τελικά πώς να είναι, γιατί κανείς δεν ξέρει.
Αλλάζει το ζευγάρι μετά το παιδί:
Αλλάζουν όλες οι ισορροπίες. Στην αρχή, ευτυχώς προνοεί η φύση και η μητέρα πρέπει για έναν ολόκληρο χρόνο να κάνει πλήρη στροφή προς το παιδί της και το παιδί προς τη μάνα, για να νιώσει μεγάλη ασφάλεια το παιδί και να πατήσει στα πόδια του, οπότε εκεί το ζευγάρι βιώνει έναν αποχωρισμό. Ο άνδρας όσο και να θέλει να το καταλάβει, συχνά νιώθει παραμελημένος. Χρειάζεται μεγάλη ωριμότητα να το αντιμετωπίσει αυτό ο άνδρας. Αν ξεπεράσουν το πρώτο βήμα, βρίσκουν πάλι τον τρόπο.
Ζευγάρια κουλ, που δεν βιώνουν κανέναν κλυδωνισμό:
Αυτά τα ζευγάρια ή αυτές οι γυναίκες λένε ψέματα πρωτίστως στον εαυτό τους. Κάποιο κομμάτι στο παζλ θα τριφτεί και πονάει, αλλά είναι ζωή αυτό, και μάλλον το ωραίο της ζωής. Εάν δεν γίνει ένα κρακ και να το βρούμε πού ράγισε και να το δουλέψουμε, θα ήμασταν ένα χαμόγελο φορεμένο και μιαν υποκρισία. Το σημαντικό είναι η τριβή να μην είναι τόσο μεγάλη, που να μη διαλυθεί ο γάμος και κυρίως το παιδί. Γιατί πραγματικά σε αυτήν τη ζωή, κανείς ποτέ δεν ξέρει τι θα γίνει μετά. Και το έργο χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος είναι χαλαρή η γραφή. Συζητούν με τις ώρες, φιλοσοφούν, έχουν απόψεις για όλα σχεδόν αλαζονικά και στο δεύτερο μέρος, όπου η πραγματική ζωή τούς έχει χτυπήσει την πόρτα, αρχίζει η γραφή και γίνεται τόσο γρήγορη όπως η ζωή. Μέχρι να σου συμβεί το συζητάς, μετά απλώς πα- λεύεις. Είναι πολύ συγκινητικό, πάντως, το πόση δύναμη μπορεί να σου δώσει ένα παιδί, μέσα στην κούραση και ενδεχομένως μέσα στην απελπισία, ιδίως των πρώτων μηνών της αϋπνίας και της αναζήτησης ισορροπιών.
Ανάσες για ένα ζευγάρι:
Χρειάζεται χρόνο. Και για να περάσουμε τις μεταβάσεις, αλλά και για να βρούμε τις ανάγκες του εαυτού μας καθώς και τις ανάγκες του ζευγαριού. Ο γάμος άλλωστε είναι μια τρομερή σύμβαση, πρέπει να είμαστε πολύ αφελείς για να πιστεύουμε ότι ένας είναι ο άνθρωπος για εμάς. Αποφασίζεις ότι με αυτό τον άνθρωπο θα κάνεις οικογένεια ή θα χτίσεις κάτι στον χρόνο. Από την άλλη, αυτό δεν σημαίνει ότι πεθαίνει το κομμάτι που αναπνέεις και χωρίς αυτό. Οτι δεν σου αρέσουν άλλοι ή δεν αρέσεις σε άλλους. Και αυτό καμιά φορά είναι μεγάλη ανάσα. Το θέμα είναι να μπορείς να ωριμάσεις και να μην μπερδεύεσαι και να μη διαλύεις ό,τι με κόπο έχεις χτίσει. Δεν σημαίνει ότι επειδή γοητεύεσαι από κάποιον άλλο δεν έχει πετύχει ο γάμος σου. Μπορεί το ένα να μην έχει σχέση με το άλλο. Θέλει ωριμότητα και σκέψη.