Καλοήθης κριτική στον κ. Αλ. Τσίπρα
Ολη η κοινωνία ασχολείται με το θέμα της διαπραγμάτευσης, αλλά προφανώς οι επικοινωνιολόγοι του κ. Μητσοτάκη, που προσπαθούν να του φτιάξουν το προφίλ, και πράγματι έχουν πολλή δουλειά να κάνουν, του συνέστησαν να φέρει στη Βουλή το θέμα του φόβου».
Δεν ξέρω αν σας πιάνει και σας πλέον μια τάση να ξεφωνήσετε, όταν τον βλέπετε με απύθμενο θράσος να διαστρεβλώνει την πραγματικότητα, αλλά χθες νομίζω ότι ξεπέρασε τον εαυτό του. Ξαναδιαβάστε τι είπε ο αθεόφοβος. Εγκάλεσε τον κ. Μητσοτάκη ότι προσπαθεί να αλλάξει την επικαιρότητα με το επιχείρημα ότι «όλη η κοινωνία ασχολείται με το θέμα της διαπραγμάτευσης». Λες και φταίνε οι πολίτες και όχι ο ίδιος και οι υπουργοί του που εδώ και ένα χρόνο έχουν εξαναγκάσει μια ολόκληρη χώρα να ζει σαν εφιάλτη τη μέρα της Μαρμότας. Ή ακόμη χειρότερα, λες και είναι χαρούμενη η κοινωνία με τις διαδοχικές διαπραγματευτικές επιτυχίες του κ. Τσακαλώτου και ο κ. Μητσοτάκης σκόπιμα θέλησε να μας χαλάσει το κέφι.
Είπε όμως και κάτι ακόμη πιο εξοργιστικό χθες ο κ. Τσίπρας. Αφού καταλόγισε στον πρόεδρο της Ν.Δ. ότι «κάνει πόλεμο εντυπώσεων», υποστήριξε «ότι η εγκληματικότητα σήμερα είναι ακριβώς όση και όταν κυβερνούσατε». Διαβάζει άραγε καμιά εφημερίδα (πλην «Αυγής») ο πρωθυπουργός; Διότι αν, έστω, ξεφύλλιζε χθες την «Κ», θα μάθαινε, ας πούμε, ότι τις πρώτες εβδομάδες λειτουργίας του νέου πανάκριβου εξοπλισμού στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, έχουν καταστραφεί 127 μηχανήματα που επικυρώνουν τα νέα εισιτήρια. Και θα πληροφορείτο βέβαια ότι τα μηχανήματα αυτά δεν αυτοανεφλέγησαν, αλλά κάποιοι τύποι που νιώθουν ότι έχουν την άνεση να το κάνουν, τα σπάνε κάθε μέρα χωρίς μέχρι σήμερα να έχει συλληφθεί ούτε ένας. Από το ίδιο ρεπορτάζ (της Αλεξάνδρας Κασσίμη) θα πληροφορείτο επίσης ότι οι ίδιοι αυτοί τύποι μόνον το τελευταίο 15νθήμερο κατέστρεψαν 11 νέες πύλες εισόδου στο μετρό (από τις 41 που έχουν... εξολοθρεύσει τους τελευταίους μήνες), όπως και ότι κάθε μια από αυτές κοστίζει περί τα 5.000 ευρώ.
Αλλά ούτε τηλεόραση – πλην ΕΡΤ– βλέπει ο κ. Τσίπρας, διότι μάλλον θα είχε ενημερωθεί ότι εδώ και μήνες, οι ίδιοι αυτοί κύριοι πυρπολούν, όποτε γουστάρουν, λεωφορεία και τρόλεϊ, χωρίς πάλι να έχει συλληφθεί έστω ένας εξ αυτών. Πόσα τέτοια οχήματα έχουν καταστραφεί κανείς δεν αποτολμά να μας το πει προφανώς γιατί η κυβέρνηση δεν θέλει να γίνει γνωστό πόσα εκατομμύρια κοστίζει η πρωτοφανής ανομία που έχει επικρατήσει επί των ημερών της στην Αθήνα – και είναι εντελώς αδιάφορο αν αυτή οφείλεται στην ιδεοληψία της ή στην παροιμιώδη ανικανότητά της.
Για να επιστρέψω όμως στον πρωθυπουργό, ειλικρινά αναρωτιέμαι πια αν ο τρόπος που παραλλάσσει την πραγματικότητα είναι σκόπιμος ή ασυνείδητος. Αν λέει, δηλαδή, ενσυνείδητα ψέματα ή αν, για να ξεπεράσει τις διαρκείς διαψεύσεις και αυταπάτες του, εκείνος πιστεύει ότι υπηρετεί κάποια αλήθεια. Ξέρω ότι έχω μπει στη σφαίρα της ψυχιατρικής, αλλά παρακολουθώντας χθες τη συζήτηση στη Βουλή, θυμήθηκα την ανάλυση που μου είχε κάνει μεταξύ αστείου και σοβαρού ένας φίλος ψυχίατρος το 2014, λίγο πριν αναλάβει ο κ. Τσίπρας την εξουσία. «Αν δεν είναι εξαιρετικός ηθοποιός, μπορεί και να πάσχει από κακοήθη ναρκισσισμό», μού είπε τότε και τον πήρα χθες τηλέφωνο για να μου θυμίσει την κουβέντα μας. «Είναι αστείο, γιατί μόλις τώρα διάβασα στο Ιντερνετ ότι από κακοήθη ναρκισσισμό πιθανώς πάσχει ο Τραμπ», μου είπε και ιδού με απλά λόγια πώς μου εξήγησε την «ασθένεια».
«Πρόκειται για άτομα που έχουν τεράστια ιδέα για τον εαυτό τους, αλλά δεν είναι τυπικοί νάρκισσοι, καθώς αυτοί διακρίνονται από μια επιπλέον ιδιαιτερότητα. Το γεγονός ότι δεν έχουν κανενός είδους αναστολή ή τύψη για οποιαδήποτε επιλογή τους, εξ ου και αψηφούν όλους τους κανόνες. Οι κακοήθεις νάρκισσοι», πρόσθεσε ο φίλος μου, «δεν εμφανίζουν ποτέ κρίση συνείδησης, διότι απλούστατα δεν διαθέτουν ηθικό σύστημα. Πρόσεξε. Δεν είναι ανήθικοι, διότι οι ανήθικοι εν γνώσει τους παραβιάζουν κάποιους κανόνες. Οι κακοήθεις νάρκισσοι δεν έχουν κανένα φραγμό, διότι δεν αντιλαμβάνονται καν ότι οι υπόλοιποι λειτουργούν εντός κάποιου ηθικού πλαισίου».
Ομολογώ ότι αιφνιδιάστηκα πλήρως ακούγοντας ξανά την ίδια ανάλυση, ύστερα από δύο χρόνια, και το μόνο που ψέλλισα ήταν «αν η ασθένεια είναι ανίατη». Η απάντηση του φίλου μου ήταν το μόνο αστείο της συζήτησης. «Δεν είναι ανίατη, αλλά λόγω της ιδιαιτερότητάς της, οι πάσχοντες ποτέ δεν αναγνωρίζουν το πρόβλημά τους και έτσι ποτέ δεν ζητούν βοήθεια», μου είπε. Βοήθειά μας.