Aρκούσε η κοινή λογική

Το μνημόνιο του 2010 προέβλεπε φόρους 3,8 δισεκατομμυρίων. Στο μνημόνιο του 2012 ανεβήκαμε 100 εκατομμύρια (3,9 δισ.). Στο τρίτο και πρώτη φορά αριστερό μνημόνιο ξεπεράσαμε κάθε προσδοκία, με φόρους άνω των 5 δισεκατομμυρίων. Αραγε, χρειαζόμαστε κάθε δύο χρόνια ένα καινούργιο και πιο ακριβό μνημόνιο, ή μήπως μπορούμε να αξιοποιήσουμε πτυχές του προς όφελος όλων; Πολλά έχουν ακουστεί για τα «κακά» μνημόνια. Τι ισχύει πραγματικά; Σε όποια χώρα επιβλήθηκε υπερφορολόγηση, είχε τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα από όσα επεδίωκε: Αύξηση φοροδιαφυγής, μείωση κατανάλωσης και τελικά του αποδοτέου φόρου. Ο ΟΟΣΑ κάνει λόγο για απώλεια 50 ευρώ από το ΑΕΠ για κάθε 100 ευρώ πρόσθετων φορολογικών επιβαρύνσεων. Περαιτέρω, αυτή η επιμονή των κυβερνώντων στη φοροεπιδρομή αντί της περιστολής δαπανών, μοιάζει εμμονική. Και πιο εμμονική μοιάζει αυτή η αδιανόητη στοχοποίηση των ελευθέρων επαγγελματιών.

Τα πρώτα μνημονιακά χρόνια είχαμε μία προοδευτική απομείωση του ποσοστού των εσόδων από πρόσθετους φόρους, στο σύνολο των μέτρων. Την τριετία 2010-2012 η αναλογία ήταν 52,2%-56%, ενώ το 2013-2014 20%-26% του συνόλου των μέτρων. Πλέον, στο μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προσεγγίζουμε το απόλυτο (93%). Οπως έχει δηλωθεί κατ’ επανάληψιν από Ευρωπαίους αξιωματούχους, το μείγμα της φορολογικής πολιτικής εναπόκειται στη βούληση της ελληνικής κυβέρνησης. Ακολουθώντας πολιτική προστατευτισμού για ένα μεγάλο και υδροκέφαλο κράτος, αναπόδραστα σκοτώνεις την επι- χειρηματικότητα. Σκοτώνοντας την επιχειρηματικότητα όμως, προκειμένου να διατηρήσεις την εκλογική σου πελατεία, σκοτώνεις και την ανάπτυξη. Ας αλλάξουμε, λοιπόν, αυτό το μείγμα:

• Μείωση του κόστους της διοίκησης. Να μπει επιτέλους ένας φραγμός στον διορισμό κολλητών και φίλων στα υπουργικά γραφεία.

• Ενιαίο μισθολόγιο. Θα μπορούσε να εξαλείψει δεδομένες ανισότητες, να δημιουργήσει ένα αίσθημα δικαιοσύνης στους πολίτες και να βάλει ένα τέλος σε κάθε περίεργο επίδομα.

• Κινητικότητα. Να αξιοποιηθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο όλοι, σε μια προσπάθεια εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης.

• Διαχωρισμός οφειλών προς το Δημόσιο, σε όσες είναι αδύνατον να εισπραχθούν και σε όσες υφίσταται πιθανότητα ικανοποίησης του Δημοσίου. Θα λειτουργούσε θετικά προς την κατεύθυνση της ελάφρυνσης ενός βραδυκίνητου μηχανισμού είσπραξης φόρων.

• Διαγραφή χρεών από ανείσπρακτο ΦΠΑ και γενικότερα τακτοποίηση των διεκδικήσεων του κράτους. Θα ορθολογικοποιούσε το σύστημα, θα το αποφόρτιζε από υποθέσεις άνευ οικονομικής σημασίας και θα έδινε ώθηση στην είσπραξη απαιτήσεων που είναι εφικτό να εισπραχθούν.

Ολα τα ανωτέρω θα μπορούσαν να είναι οι πρώτες κινήσεις σε μία στρατηγική δημιουργίας ενός καθεστώτος φορολογικής σταθερότητας, που είναι το βασικότερο στοιχείο για την προσέλκυση επενδύσεων και τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Οσο κι αν ακούγεται περίεργο, όλα τα παραπάνω προβλέπονται στο μνημόνιο και είναι αντίστοιχα άλλων προβλέψεων των προηγούμενων μνημονίων. Είναι δηλαδή υποχρεώσεις μας. Η ιστορία θα δείξει αν τα μνημόνια περιλαμβάνουν τη σωστή συνταγή. Είναι δεδομένο, όμως, πως περιλαμβάνουν διατάξεις που δεν χρειάζονταν μνημόνια για να εφαρμοστούν. Αρκούσε η κοινή λογική.

Η ιστορία θα δείξει αν τα μνημόνια περιλαμβάνουν τη σωστή συνταγή. Περιλαμβάνουν όμως διατάξεις που δεν χρειάζονταν μνημόνια για να εφαρμοστούν.

Στις πρώτες κινήσεις σε μια στρατηγική δημιουργίας ενός καθεστώτος φορολογικής σταθερότητας, που είναι το βασικότερο στοιχείο για την προσέλκυση επενδύσεων και τη δημιουργία θέσεων εργασίας, είναι η εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου, το οποίο θα...