Η πραγματική απειλή
Οι απειλές για την ελληνική οικονομία έχουν σωρευτεί επικίνδυνα και είναι πολλές. Η μεγαλύτερη όμως είναι η αδυναμία εξόδου στις αγορές κεφαλαίου και χρήματος για άντληση δανειακών κεφαλαίων εντός, οπωσδήποτε, του 2017.
Σε αντίθετη περίπτωση, με το δεδομένο ότι στα μέσα του 2018 το τρίτο μνημονιακό πρόγραμμα εκπνέει, οι συζητήσεις για το Grexit βάσιμα πλέον θα αρχίσουν να κορυφώνονται και η τότε κυβέρνηση θα βρεθεί μπροστά σε μία κρίσιμη ιστορική καμπή διαχείρισης της αναγκαστικής εξόδου της χώρας από το ευρώ και της χρεοκοπίας. Αυτή, δυστυχώς, είναι η πραγματικότητα που λέγεται από λίγους.
Οι μεγάλες καθυστερήσεις στη διαπραγμάτευση και στο κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, που έπρεπε να έχει γίνει από τις αρχές του 2016, θα δυσχεράνει επιπλέον αφενός, τη συμμετοχή της Ελλάδας στο λεγόμενο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ (Q.E.) με ό,τι αυτό συνεπάγεται στις συνθήκες ρευστότητας και βελτίωσης των όρων χρηματοδότησης στην πραγματική οικονομία και αφετέρου, την υπερβολική κατά τα άλλα επίτευξη μεγέθυνσης 3% για φέτος. Το αν βεβαίως η μεγέθυνση αυτή είναι διατηρήσιμη και για πόσο χρονικό διάστημα αποτελεί σοβαρό ερώτημα. Οσον αφορά, δε, τη συζήτηση για το χρέος, αυτή είναι πιθανό να σέρνεται μέχρι τις γερμανικές εκλογές του φθινοπώρου, καθώς κανείς Γερμανός αξιωματούχος δεν θα βάλει στην προεκλογική του ατζέντα θέμα ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους γιατί αυτό θα σημαίνει χάσιμο ψήφων. Ωστόσο, οι εκκρεμούσες μεταρρυθμίσεις στις αγορές προϊόντων και εργασίας και η ηλεκτρονικοποίηση των μέσων πληρωμής για τον έλεγχο της φοροδιαφυγής θα λειτουργήσουν ευεργετικά στην αύξηση του πραγματικού ΑΕΠ. Η επίτευξη, ως εκ τούτου, των ενδιάμεσων στόχων στην οικονομία όπως το κλείσιμο της αξιολόγησης με πολύ βαρύ δημοσιονομικό πακέτο μέτρων για την κάλυψη που δημοσιονομικού κενού, κατά το ΔΝΤ, και προκειμένου να αποφευχθεί η συμμετοχή σε ένα τέταρτο πρόγραμμα, η βελτίωση της ρευστότητας και το πλέγμα δομικών μεταρρυθμίσεων, που με ιδιαίτερη προσήλωση πρέπει να υλοποιήσει η κυβέρνηση, συνιστούν αξιοσημείωτο γεγονός, αν όλα αυτά προφανώς ενταχθούν σε ένα πλαίσιο συντεταγμένης στρατηγικής κατεύθυνσης που προοιωνίζεται συγκρούσεις και ρήξεις με κατεστημένες νοοτροπίες, κομματικές αγκυλώσεις και παρηκμασμένες κοινωνικές προ- καταλήψεις. Η σύγκρουση με το παλιό δεν έχει επιτευχθεί, καθώς πόροι της οικονομίας συνεχίζουν να διοχετεύονται μέσω κεντρικών και περιφερειακών δομών εξουσίας σε αμφιλεγόμενες επιχειρηματικές δραστηριότητες που διασυνδέονται με τη σιγουριά του κράτους. Αυτό δεν μεταφράζεται σε ανάπτυξη αλλά σε αποδρομή από τη λογική και τον ορθολογισμό και είναι αυτό που τόσα χρόνια οι περήφανοι και λαοπρόβλητοι πολιτικοί ηγέτες της χώρας έκαναν με περισσή επιτυχία, διακτινίζοντας ταυτόχρονα εξαρτησιακές σχέσεις διαπλοκής και αισχρής αγοραπωλησίας συνειδήσεων. Αυτό βέβαια είναι ένα μελανό και ντροπιαστικό κομμάτι της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής κοινοβουλευτικής ιστορίας. Κατά τα άλλα, όμως, μπορούμε και μιλάμε ελεύθερα σε καθεστώς Δημοκρατίας!!!
Η αδυναμία εξόδου στις αγορές κεφαλαίου και χρήματος για άντληση δανειακών κεφαλαίων εντός του 2017.