Το κρυφό όραμα ολοκληρωτισμού
Κάποιοι δεν θέλουν επιστροφή στην κανονικότητα. Οχι μόνον δεν τη θέλουν, αλλά την πολεμούν γιατί η ομαλότητα δεν τους ευνοεί. Σε μια κανονική χώρα, θα έχαναν τη δυνατότητα να ασκούν εξουσία, να δημιουργήσουν το καθεστώς που ονειρεύονται. Ενδόμυχα, αισθάνονται ότι θα έπαυαν να έχουν λόγο (πολιτικής) ύπαρξης.
Η πρόταση επιστροφής στη δραχμή και η σχετική προπαγάνδα δεν είναι παρά το όνειρο για αλλαγή καθεστώτος. Η μεγάλη υποκρισία είναι ότι η θεωρία αυτή προωθείται και «τεκμηριώνεται» και από ανθρώπους που διατηρούν τα χρήματά τους στο εξωτερικό και οι οποίοι θα συνεχίσουν να εισπράττουν αμοιβές και άλλα έσοδα σε «σκληρό συνάλλαγμα» όταν όλοι υπόλοιποι θα αγωνιούμε για την ισοτιμία της δραχμής, που θα αυξάνει καθημερινά τις τιμές σε βασικά προϊόντα όπως καύσιμα, ορισμένα φάρμακα και πολλά τρόφιμα, ενώ οι μισθοί θα έχουν χάσει πάνω από τη μισή αγοραστική τους δύναμη...
Και όμως οι «δραχμιστές» θα είναι ευτυχείς, γιατί θα έχουν υλοποιήσει το μεγάλο όραμα. Στην εξουσία θα βρίσκεται μια «μετωπική» κυβέρνηση, δηλαδή θα κυβερνάμε «εμείς» με κάποιους συμμάχους που παίζουν τον ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου», κατά την ιστορική έκφραση του Λένιν. Αυτό άλλωστε γίνεται ήδη...
Η συμμαχία αυτή προφανώς υπάρχει, αλλά μπορεί να βρεθούν και νέοι πρόθυμοι, διψασμένοι για εξουσία. Γι’ αυτό είναι συστηματική η προσπάθεια να επικρατήσει η αντίληψη ότι για τα προβλήματα φταίνε οι «νεοφιλελεύθεροι» Ευρωπαίοι, δηλαδή η Ευρωπαϊκή Ενωση.
Σε πρόσφατη εκδήλωση ανακοινώθηκε η «επιστημονική» μελέτη σύμφωνα με την οποία η επιστροφή στη δραχμή δεν είναι εύκολη αλλά είναι σωτήρια. Προτείνεται η επιστροφή να γίνει με την παραπλανητική ισοτιμία 1 ευρώ προς 1 δραχμή. Και στη συνέχεια, το επόμενο πεντάλεπτο στην πραγματικότητα, το ένα ευρώ θα έχει αξία 3 δραχμές ή και περισσότερες. Η «επιστημονική» πρόβλεψη είναι ότι «ο πληθωρισμός θα κυμανθεί μεταξύ 6% και 10%» και υποτίθεται ότι το εθνικό νόμισμα θα φέρει πλεόνασμα «από 4,5 έως 6 δισ.» παρότι δεν υπήρχε όταν είχαμε δραχμή! Ενδεχομένως υπονοούν ότι θα καθιερωθούν έλεγχοι και απαγορεύσεις για εισαγωγές, αγνοώντας τη δημιουργία «μαύρης αγοράς», που άλλωστε δεν τους ενοχλούσε όταν υπήρχε στις κομμουνιστικές χώρες.
Οι υποσχέσεις αυτές διανθίζονται επίσης με κλασική οικονομική μπουρδολογία για «στοχευμένη ενίσχυση της βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής», με την οποία γίνεται προσπάθεια να ωραιοποιηθούν αλήθειες όπως «θα απαιτηθεί κατ’ αρχάς παύση πληρωμών του δημοσίου χρέους και δημόσιος έλεγχος γι’ αυτό, με έναρξη διαπραγματεύσεων για διαγραφή, δεύτερον, δημόσιος και εθνικός έλεγχος στην Τράπεζα της Ελλάδος και δημόσιος έλεγχος στις τράπεζες με τοποθέτηση δημόσιου επιτρόπου».
Η αλλαγή νομίσματος για όλους αυτούς δεν είναι αυτοσκοπός ούτε έχει οικονομική και αναπτυξιακή στόχευση όπως υποστηρίζουν. Είναι ένα ακόμα στάδιο για την επιβολή κομματικού ελέγχου στο κράτος, στην κοινωνία, στον τρόπο σκέψης των ανθρώπων. Γι’ αυτό δεν θέλουν εξομάλυνση.
Τα σημερινά προβλήματα τα βλέπουν ως ευκαιρία, γιατί δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την εκπλήρωση δυσδιάκριτων επιλογών. Αν ήμασταν μια κανονική οικονομία με «εύλογα» προβλήματα όπως η ανάπτυξη και οι φόροι, θα αναδεικνύονταν διαφορετικές κυβερνήσεις. Χωρίς ζηλωτές, οπαδούς του ολοκληρωτισμού.
Η πρόταση επιστροφής στη δραχμή και η σχετική προπαγάνδα δεν είναι παρά το όνειρο για αλλαγή καθεστώτος.