Το «ελάχιστο» των ιστοριών που μας αφορούν
απ’ όλον τον κόσμο μου» (εκδ. Κίχλη, 2017) – έτσι τιτλοφορείται το πρώτο βιβλίο της Παυλίνας Μάρβιν (γενν. 1987). Μπορεί να ξενίζει αυτό το «μου» στον τίτλο της συλλογής κειμένων (πεζών και ποιημάτων), αλλά ίσως εκεί κρύβεται και η μεγάλη αρετή της: σε ένα «μου» που ναι μεν κρατάει τον αναγνώστη σε μιαν αρχική απόσταση, ωστόσο μεταφέρει τις ιστορίες της Μάρβιν στον δικό του κόσμο. Ταύτιση ή απλή αναγνωστική απόλαυση; Δύσκολο να απαντήσει κά- ποιος σε αυτό το ερώτημα, ειδικά όταν πρόκειται για έναν πρωτοεμφανιζόμενο, για τον οποίο, πλην ελαχίστων δημοσιεύσεων, δεν έχουμε άλλο συγγραφικό έρεισμα. Κι όμως, η Παυλίνα Μάρβιν επιδιώκει και τελικά καταφέρνει να οδηγήσει τον αναγνώστη στον χορό της. Η Μάρβιν αφηγείται, πεζόμορφα και ποιητικά, έναν κόσμο που τα έχει όλα: συγγενείς, φίλους, εραστές, μορφές της Ιστορίας, μαθητεία σ’ αυτό το καζάνι που λέγεται ζωή.
Μαθητεία... Ισως αυτός είναι ο ορισμός του βιβλίου της Μάρβιν: μια μαθητεία στη γραφή και τη ζωή (της γραφής). Δίχως ν’ αποφεύγει τους μελοδραματισμούς –εδώ δεν τους αποφεύγει η ίδια η ζωή–, η συγγραφέας σωματοποιεί αυτό που έχει βιώσει, αφού κάθε της λέξη είναι έτσι βαλμένη ώστε ν’ αφηγηθεί το «ελάχιστο» που δεν μετατρέπεται σε «μείζον», αλλά σε ένα «με αφορά κι εμένα». Πώς μας αφορά, όμως; Η, έστω αμήχανη, όπως συμβαίνει εν προκειμένω, αρετή εντοπίζεται στο σημείο όπου ο κόσμος, που γίνεται αντικείμενο αφήγησης, «διορθώνεται» με ορισμένα εργαλεία της λογοτεχνίας: την καλοσύνη των λέξεων και των εικόνων, τη γενναιοδωρία της συγγραφέως, που έχει αποφασίσει να μας πει ένα κατακερματισμένο παραμύθι.
Η Παυλίνα Μάρβιν έχει ωραίο δρόμο μπροστά της. Μένει να φανεί εάν όντως ο κόσμος «της» θα έχει κι άλλες ιστορίες να της πει και αν η ίδια θα κατορθώσει να τον χωρέσει εκ νέου στις λέξεις της – και πώς.