Με τους Ινδιάνους Μακάα
περίπου τρεις ώρες από το πανέμορφο Σιάτλ, της Πολιτείας της Ουάσιγκτον, για να φτάσουμε στην Ολυμπιακή Χερσόνησο, με τον Ειρηνικό Ωκεανό να απλώνεται απέραντος, μεγαλειώδης στ’ αριστερά μας.
Οδεύαμε για τη γη της ινδιάνικης φυλής των Μακάα (Makah). Σε αντίθεση με τους Απάτσι, τους Νάβαχο ή τους Σιου, οι Μακάα δεν είναι γνωστοί έξω από την Αμερική. Θα διανυκτερεύαμε στο λεγόμενο Reservation ή αλλιώς στον Καταυλισμό των Μακάα· ακούγεται πιο «ινδιάνικο» απ’ ό,τι ήταν. Ο «Τσιφ», ο αρχηγός της κοινότητας, φορούσε μπουφάν και παντελόνι, κάθε φορά που χτυπούσε το κινητό του ακούγαμε το «You Sexy Thing» και λεγόταν Μπεν Τζόνσον.
Είδαμε ωστόσο μια μεγάλη, κόκκινη (το χρώμα της φυλής) πιρόγα αραγμένη στην ακτή. Παραδοσιακά, οι Μακάα ήσαν ψαράδες· κυνηγούσαν φάλαινες. Ψαροχώρι ήταν ο τόπος τους. Και τα πρόσωπά τους θλιμμένα. Βλέπετε, στην Αμερική, οι Ινδιάνοι ζούνε υπό ειδικό καθεστώς αυτονομίας: έχουν τους δικούς τους νόμους και τη δική τους αστυνομία. Οι λευκοί State Troopers δεν μπορούν να παρέμβουν εντός των ορίων της κοινότητας. Επιπλέον, η αμερικανική πολιτεία τούς χορηγεί δωρεάν άδειες καζίνο και μεγάλες φοροαπαλλαγές. Οπως μας εξήγησαν, όλο αυτό οφείλεται στο λεγόμενο White Man’s Burden – το ενοχικό φορτίο των λευκών εξαιτίας των γενοκτονικών πολιτικών που ακολουθήθηκαν τους προηγούμενους αιώνες. Οι ιθαγενείς Αμερικανοί, λοιπόν, γκετοποιούνται εύκολα και, λόγω των καζίνο, συχνά γίνονται έρμαια είτε του τζόγου είτε του οινοπνεύματος είτε και των δύο αυτών μαζί.
Ολο αυτό είχε μια θλίψη. Νωρίς την επομένη όμως, χαράζοντας η μέρα, κατέβηκα στην ακτή και ατένισα τον Ειρηνικό, όχι χωρίς δέος. Φορούσα και το κόκκινο τζόκεϊ που μας χάρισαν με το έμβλημά τους: ένας αγέρωχος αετός να πατάει πάνω σε μια φάλαινα. Ημουν λευκός αλλά χωρίς ενοχικό φορτίο και η θάλασσα τραγουδούσε ένα πολύ απαλό πρωινό τραγούδι.