«Ονειρό μας να δούμε τα παιδιά μας στο βάθρο στο Τόκιο»
Οπως τυχαία γνώρισε την ξιφασκία, έτσι τυχαία ο Γρηγόρης Μασιαλάς έμαθε και για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στην Αμερική ασχολείτο με τις σπουδές και την προπόνηση και παρόλο που ήταν ανάμεσα στους κορυφαίους Αμερικανούς στο ξίφος ασκήσεων, κανένας δεν του είχε πει για τη διοργάνωση στο Μόντρεαλ. «Κοινωνοί» του σε αυτό έγιναν οι Ελληνες αθλητές της εποχής.
«Ημουν στην Ελλάδα για καλοκαίρι και έκανα προπονήσεις κάτω από τις κερκίδες του Καραϊσκάκη. Νικούσα τους Ελληνες και, τότε, μου είπαν γιατί δεν διεκδίκησα συμμετοχή για τους Ολυμπιακούς του 1976. Αποφάσισα με ένα φίλο να πάμε στο Μόντρεαλ ως θεατές. Ημουν 22 ετών. Εκεί κατάλαβα το μεγαλείο των Αγώνων και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ύστερα από τέσσερα χρόνια να πάρω μέρος. Θυμάμαι ότι γύριζα στις ΗΠΑ από αγώνες και ένας τελωνειακός με ρώτησε τι τα θέλω τα σπαθιά. Του είπα ότι προετοιμάζομαι για τη Μόσχα και αυτός μου απάντησε ότι, όσο έλειπα, οι ΗΠΑ αποφάσισαν να κάνουν μποϊκοτάζ. Βρισκόμουν σε άριστη αγωνιστική κατάσταση», μας λέει με παράπονο.
O Γρηγόρης Μασιαλάς αγωνίστηκε το 1984 (5ος στο ομαδικό) και το 1988. Στη συνέχεια έγινε διαιτητής και ύστερα από παρότρυνση της Κινέζας συζύγου του, προπονητής. Mάλιστα, ο πρώτος του αθλητής, ο Γκέρεκ Μέινχαρντ έχει διακριθεί σε παγκόσμια νέων και εκπροσώπησε τις ΗΠΑ στους Ολυμπιακούς του 2008, 2012 και 2016.
Οι πιο... καλοί μαθητές του, όμως, είναι ο γιος του Αλέξανδρος και η κόρη του Σαμπρίνα, οι οποίοι έρχονται συνέχεια για διακοπές στην Ελλάδα. Ο Αλέξανδρος αναδείχθηκε ασημένιος Ολυμπιονίκης το 2016. «Στον τελικό έπαιξε με τον Γκαρότσο. Είχαν βρεθεί πολλές φορές αντιμέτωποι. Η μόνη που νίκησε ο Ιταλός ήταν στο Ρίο», τονίζει ο πατέρας - προπονητής. Η Σαμπρίνα είναι 20 ετών και έχει διαπρέψει στο ξίφος ασκήσεως σε Ολυμπιακούς και παγκόσμια νέων. Οι ειδήμονες τη θεωρούν υποψήφια για μετάλλιο το 2020.
Ο πιο φανατικός φίλαθλος είναι ο 85χρονος παππούς Φρίξος, ο οποίος έχει ασχοληθεί ερασιτεχνικά με την ξιφασκία και ταξιδεύει για να βλέπει τα εγγόνια του να αγωνίζονται. «Κάθε φορά μου ανεβαίνει η... πίεση. Κόβεται η αναπνοή μου. Ιδιαίτερα με τη Σαμπρίνα, η οποία γυρνάει στο τέλος τους αγώνες», μας λέει. Παππούς και πατέρας έχουν ένα κοινό όνειρο: Να δουν τον Αλέξανδρο και τη Σαμπρίνα στο πρώτο σκαλί του βάθρου στο Τόκιο. Και εκεί, ως πολυπολιτισμική οικογένεια, ανάμεσα στις άλλες σημαίες θα τους δώσουν να κρατήσουν και τη γαλανόλευκη.