Η οικογένεια Παπαποστόλου αποκαλύπτει τον άλλο Μίλτο

Η «Κ» βρέθηκε στο σπίτι του και σκιαγραφεί το άγνωστο πρόσωπό του

Τρίτης, με κρύο τσουχτερό και δυνατό αέρα. Η οικογένεια Παπαποστόλου ανοίγει το σπίτι της στο Αιγάλεω στην «Κ», λίγες μόλις ημέρες μετά τον χαμό μιας εξέχουσας προσωπικότητας της ποδοσφαιρικής ιστορίας του τόπου μας. Η σύντροφος της ζωής του, κ. Ειρήνη και ο γιος του, Κωνσταντίνος, με ένα πικρό χαμόγελο μας υποδέχονται για να μας μιλήσουν για τον Μίλτο, τον Μιλτιάδη, όπως επέμεναν να τον αποκαλούν.

Ο Παπαποστόλου, από την Ομβριακή Δομοκού Φθιώτιδας, έζησε μια ζωή σαν παραμύθι. Στα πρώτα χρόνια του φέρθηκε σκληρά, καθώς σε ηλικία περίπου 10 ετών είδε τον πατέρα του να εκτελείται από τους Γερμανούς. Εκείνος στάθηκε τυχερός και ξεγλίστρησε από τον θάνατο λό-

Γλίτωσε την εκτέλεση χάρη στην ανέλπιστη ευαισθησία ενός Γερμανού στρατιώτη.

γω ηλικίας και της ανέλπιστης συμπόνιας ενός Γερμανού στρατιώτη, ο οποίος άφησε ελεύθερα μερικά παιδιά της ηλικίας του να γλιτώσουν από τη σφαγή.

Δώδεκα ετών ο μικρός Μίλτος, κατέβηκε στην Αθήνα, έχοντας τελειώσει το δημοτικό και εγκαταστάθηκε στο Αιγάλεω για να μεγαλώσει με τη γιαγιά του. Ευτυχώς για εκείνον και τον αθλητισμό, έδειξε γρήγορα την κλίση του στο ποδόσφαιρο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν ήταν επιμελής μαθητής. Αλλωστε έδωσε εξετάσεις και πέτυχε στην Πάντειο, ασχέτως αν πριν από αυτήν είχε ήδη γραφτεί στα «τσικό» του Αιγάλεω ανακαλύπτοντας το ταλέντο του στη «στρογγυλή θεά».

Η εποχή που μεγαλούργησε ποδοσφαιρικά ο Μίλτος Παπαποστόλου δεν μπορεί να «αποκρυπτογραφηθεί» μέσω του Διαδικτύου. Γι’ αυτό και οι προσωπικές μαρτυρίες ξετυλίγουν επακριβώς την προσωπικότητά του. Ευθύς, λιγομίλητος, αθλητής, επιχειρηματίας, οικογενειάρχης, φίλος και πατέρας όχι μόνο για τον βιολογικό του γιο, Κωνσταντίνο, αλλά και για πολ- λά ποδοσφαιρικά παιδιά του της δεκαετίας του 1980 και του 1990 που μεγαλούργησαν στα γήπεδα της Ελλάδος.

Ο Μίλτος Παπαποστόλου αγαπούσε την ΑΕΚ από μικρό παιδί. Τόσο, ώστε να αναγκαστεί να μην παίξει ποδόσφαιρο επί δύο χρόνια, μόνο και μόνο για να φορέσει την κιτρινόμαυρη φανέλα με τον δικέφαλο αετό στην καρδιά. Εζησε με την ΑΕΚ, τη γιγάντωσή της, μέσω του πρώτου μεταπολεμικού πρωταθλήματος του 1963, αλλά και των «βασιλικών» εγκαινίων του ανακατασκευασμένου γηπέδου της Νέας Φιλαδέλφειας, το 1962 στο φιλικό με την Μπαρτσελόνα. Την αγάπη του για την «Ενωση» τη μεταλαμπάδευσε στον γιο του, Κωνσταντίνο. «Δεν έχω πατέρα», έλεγε με την παιδική αφέλεια αυτός, όταν πήγε για λίγο στον Ολυμπιακό, με τον Μίλτο να του απαντά πως «την ΑΕΚ την αγαπάμε, αλλά δεν το φωνάζουμε». Είπε «όχι» στον Παναθηναϊκό, για να υπηρετήσει μέχρι τέλους την Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου.

«Γιατί δεν πανηγυρίζεις, Μιλτιάδη μου, νικήσαμε την Ανατολική Γερμανία», τον ρώτησε η κ. Ειρήνη του στα μέσα της δεκαετίας του 1980, μετά τη μεγάλη νίκη της Εθνικής μας ομάδας. «Η νίκη, Ειρήνη μου, έχει πολλούς πατέρες, η ήττα είναι πάντα ορφανή», της είχε απαντήσει.

Ως ποδοσφαιριστής ήταν ψηλός, «δεξιοτέχνης», όπως τον χαρακτηρίζει ο Τύπος της εποχής, και με δυνατότητα να αγωνιστεί σε περισσότερες από μία θέσεις, γεγονός που τον καθιστούσε επαγγελματία σε μια ερασιτεχνική εποχή για το άθλημα. «Πρώτος σε όλα ήσουν, Δάσκαλε… Σαν άνθρωπος, στο πάθος σου για το ποδόσφαιρο, την ΑΕΚ και την Εθνική Ελλάδος, την καλοσύνη σου και τις γνώσεις σου», έγραψε ο παλαίμαχος τερματοφύλακας της ΑΕΚ, Σπύρος Οικονομόπουλος, αποχαιρετώντας τον.

Δεν έφυγε ποτέ, από την περιοχή που αγάπησε και από το σπίτι όπου «στράβωσαν τα πόδια του». Για τους φίλους του και την ΑΕΚ, θα είναι πάντα ο ψιλόλιγνος δεξιοτέχνης με τον δικέφαλο στο στήθος, ή, αν προτιμάτε, ο σκεπτικός προπονητής στην άκρη του πάγκου της με ένα τσιγάρο στο χέρι…