Το «όπλο Τσίπρα» απειλεί τους πάντες
Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι ο πρωθυπουργός κρατάει ένα πολύ δυνατό πολιτικό και διπλωματικό όπλο. Κανείς στην Ευρώπη των πολλαπλών εκλογικών αναμετρήσεων και έντονων ανακατατάξεων δεν θέλει μια νέα ελληνική περιπλοκή. Ολοι θέλουν να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση όσο πιο γρήγορα είναι δυνατόν. Και για να το επιτύχουν, είναι διατεθειμένοι να κάνουν τις απαραίτητες υποχωρήσεις.
Αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι είναι κανείς, στη Γαλλία και ακόμη λιγότερο στη Γερμανία, ειλικρινώς ευχαριστημένος με τη στάση του Αλέξη Τσίπρα. Νιώθουν ότι δεν πρόκειται για πολιτικό άνδρα σταθερών αντιλήψεων. Εχουν καταλάβει ότι νιώθει σαν το ψάρι στα νερά του διάχυτου λαϊκισμού και των ακραίων πολιτικών αντιλήψεων. Οτι χειρίζεται με άνεση τη μισή αλήθεια, ποτέ όμως όλη την αλήθεια. Οτι δεν φοβάται τις ακραίες απολήξεις, όπως έδειξε συμμαχώντας με τον κ. Καμμένο. Οτι δεν διστάζει να εμπλακεί στις περίπλοκες και επικίνδυνες καταστάσεις της περιοχής μας, εδώ που η Δύση συναντά την Ανατολή και ο Πούτιν διαδραματίζει ρόλο που κανείς δεν θα του αναγνώριζε μέχρι πριν από λίγο καιρό. Σε όλες τις συναντήσεις που γίνονται τις τελευταίες μέρες, στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο, κατά κύριο λόγο, αλλά και στην Ουάσιγκτον ή στο Παρίσι, κυριαρχεί η ίδια αγωνία όταν η συζήτηση φτάνει στην Ελλάδα: θα κλεί- σει η δεύτερη αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος;
Πλην όμως, το «όπλο Τσίπρα» δεν απειλεί μόνον τους άλλους, τους «κακούς», τους δανειστές, τους νεοφιλελεύθερους της Ευρώπης, τους «ακραίους του Ταμείου». Απειλεί εξίσου τον ίδιο και, δυστυχώς, όλους εμάς, το κράτος και τη χώρα. Αν η Ελλάδα επιλέξει, διά της κυβερνήσεώς της, να... αποθάνει μετά των αλλοφύλων, να ανατιναχθεί στις αίθουσες των Eurogroup και άλλα συναφή και δήθεν ηρωικά, μην έχετε καμία αμφιβολία ότι όλοι μαζί οι πολιτικοί, των οποίων το μέλλον διακυβεύεται αυτούς τους δύσκολους μήνες, θα στραφούν εναντίον μας. Με συνέπειες μακροπρόθεσμες και δίχως να σκεφτούν ότι υπάρχουν και «καλοί Ελληνες».
Είμαι βέβαιος ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι συνεργάτες του θα είδαν στα μάτια των Μέρκελ και Σόιμπλε ότι η Νέα Δημοκρατία δεν αποτελεί ρεαλιστική εναλλακτική λύση, αφού εκείνο που τους τρομάζει είναι ο δικός τους ψηφοφόρος, ο οποίος καθόλου δεν εκτιμά ότι ακόμη, μετά το πιο σκληρό υπερδεκαετές πρόγραμμα λιτότητας, συνεχίζει να καταναλώνει λιγότερα από όσα παράγει, για να αντιστρέψω την εξαιρετική παρατήρηση του Ανδρέα Παπανδρέου ότι εμείς εδώ, συχνά πυκνά, «καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε». Προτού βεβαίως παγιδευτούμε στη μακρότερη υφεσιακή παγίδα που έχει διάγει κράτος στην ιστορία του καπιταλισμού.
Η πολιτική κατάσταση στην ήπειρο που μας φιλοξενεί είναι περίπλοκη. Η ακαταστασία στην Ουάσιγκτον και η παρεμβατική επιθετικότητα Τραμπ κάνουν τα πράγματα δυσκολότερα. Η επίσης απροκάλυπτη παρέμβαση της Ρωσίας, που αναδεικνύεται σε αρχιπειρατή του κυβερνοχώρου, όπως φάνηκε από τις δημόσιες καταγγελίες του Γάλλου φερέλπιδος υποψηφίου για την προεδρία Μακρόν ή από τις κρατικές ενέργειες για την παρεμπόδιση αντίστοιχων παρεμβάσεων στην προεκλογική μάχη της Γερμανίας, δημιουργεί ρεαλιστικό κίνδυνο διάλυσης της Ευρωζώνης.
Ο κ. Τσίπρας πρέπει να διαλέξει με ποιον πραγματικά θέλει να συμπαραταχθεί εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου. Συμφωνώ ότι η επιλογή του δεν είναι τόσο αυθόρμητη όσο θα ήταν για έναν «αστό» πολιτικό. Προεδρεύει μιας πολύχρωμης ομάδας στελεχών ξενοφοβικής και κρατικοδίαιτης Αριστεράς, που δεν έχει την όμοιά της πουθενά αλλού στην Ευρώπη. Πολλοί στο κόμμα αυτό είναι πρόθυμοι να απομονώσουν τη χώρα μας. Συζητούν τα σενάρια της δραχμής. Αποσταθεροποιούνται ψυχικά με ανοησίες για «δολαριοποίηση» της ελληνικής οικονομίας. Σε κάθε περίπτωση, πιστεύουν ότι το κράτος θα έχει πάντοτε αρκετά χρήματα για να τους πληρώνει, αφού όλοι –κανείς δεν έχει αναφέρει κάποια εξαίρεση– έγιναν ό,τι έγιναν βυζαίνοντας τον ευρύτατο κρατικό τομέα.
Θέλω να πιστεύω (και να ελπίζω) ότι ο πρωθυπουργός θα τραβήξει αύριο, στο Eurogroup, τον μπαλαντέρ και όχι τον μουντζούρη.