Ευρωπαϊκές αρρυθμίες
Ττης ελληνικής πολιτικής σκηνής διεκτραγωδήθηκε κατ’ επανάληψιν και ασφαλώς δικαίως. Εάν επρόκειτο περί αυτού και μόνον, τότε θα ήταν δυνατόν να αποδοθεί η ελληνική κακοδαιμονία εις το «ανώριμον της φυλής» και άλλα παρόμοια που πομπωδώς χαρακτηρίζουν τον δημόσιο «διάλογο» και τις κοινωνικές συνάξεις. Μόνον που δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Δυστυχώς.
Η αυριανή σύνοδος των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης αναδεικνύει μάλλον σύγχυση στόχων, στρατηγικών επιδιώξεων και προεκλογικών σκοπιμοτήτων, αλλά όχι μόνον μεταξύ κρατών, όπως θα ανέμενε κανείς. Βεβαίως, εκ του χά-
οασυνάρτητο
ους θα προκύψει «σύνθεση» ή νέα αναβολή, όπως συμβαίνει κατά συνθήκη με την ελληνική περίπτωση.
Εδώ και μία επταετία η Ελλάς ευρίσκεται μονίμως στην «εντατική», ενώ στους παρακείμενους θαλάμους φιλοξενούνται με κακώσεις –πολιτικές και οικονομικές– και οι άλλες χώρες της Ε.Ε. Στις διαφωνίες μεταξύ κρατών της Eυρωζώνης προέκυψε στη Γερμανία και μία κακοφωνία στους κόλπους της Κεντροδεξιάς αυτής καθ’ εαυτήν.
Αμετακίνητη θέση του Βερολίνου είναι η συμμετοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα. Αυτά έως την Πέμπτη, όταν δημοσιεύθηκε σε εφημερίδα του Μονάχου δήλωση του κ. Μάνφερντ Βέμπερ, Βαυαρού πολιτικού, προέδρου του Λαϊκού Κόμματος του Ευρωκοινοβουλίου, ότι «από τη στιγμή που το ΔΝΤ εμμένει στο ενδεχόμενο “κουρέματος” του ελληνικού χρέους, θα πρέπει να το αφήσουμε να αποχωρήσει». Υπήρξε αποδοκιμασία των θέ- σεων του κ. Βέμπερ από όλο το φάσμα της γερμανικής Κεντροδεξιάς, αλλά η διαφοροποίηση δεν ήταν ασφαλώς τυχαία.
Βεβαίως, ο πολύς δρ Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δεν έχει αποκλίνει από τις θέσεις του και επαναφέρει επιπλέον την απειλή εξόδου της Ελλάδος από την Eυρωζώνη, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις. Το ολλανδικό κακέκτυπό του, ο πρόεδρος του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ, έσπευσε μάλιστα να αποφανθεί προ ημερών ότι η μη συμμετοχή του ΔΝΤ θα οδηγήσει αυτόματα σε Grexit.
Μόνον που το χρέος της χώρας μας το ανεδέχθησαν πλέον οι πολίτες των κρατών της Eυρωζώνης και είναι αυτοί που θα πληρώσουν τις συνέπειες μιας χρεοκοπίας της Ελλάδος· και εάν η Γερμανία και σε μικρότερο βαθμό η Ολλανδία μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτό το ενδεχόμενο, δεν συμβαίνει το ίδιο με τις άλλες χώρες της Eυρωζώνης. Πρόκειται εν ολίγοις για ασκήσεις φτηνής ρητορικής του επιπέδου της ελληνικής πολιτικής σκηνής και οι εξειδικεύσεις περιττεύουν.
Η αιτία της ευρύτερης αυτής κακοφωνίας δεν πρέπει να αναζητηθεί μόνον στη νευρικότητα λόγω επικειμένων εκλογών στην Ολλανδία, τη Γαλλία και τη Γερμανία. Το πρόβλημα είναι ουσιαστικότερο, καθώς η πολιτική μάχη δεν δίδεται πλέον στη Δύση ανάμεσα στη Δεξιά και στην Αριστερά, αλλά μεταξύ μιας διεθνοποιημένης, εκσυγχρονιστικής ελίτ και των κοινωνικώς και οικονομικώς μειονεκτούντων εθνικιστών, που αντιμετωπίζονται από τους αντιπάλους τους περίπου ως υπάνθρωποι.
Ωστόσο, αυτή η δεύτερη κατηγορία πολιτών οδήγησε στην ανάδειξη του νέου προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, στην έξοδο της Βρετανίας από την Ε.Ε., στην ήττα του Ματέο Ρέντσι στο δημοψήφισμα στην Ιταλία. Αυτή είναι η πολιτική κληρονομιά του περασμένου έτους, που έχει αποδιοργανώσει το ευρωπαϊκό κατεστημένο και –ανεξαρτήτως της κακοδαιμονίας στο εσωτερικό– η Ελλάς θα υφίσταται και τις συνέπειες των ευρωπαϊκών περιπλοκών.
Το αυριανό Eurogroup αναδεικνύει μάλλον σύγχυση στόχων, στρατηγικών επιδιώξεων και προεκλογικών σκοπιμοτήτων.