Ωσεί παρών ο κ. Τσίπρας
Ηφράση του τίτλου, που μας έμεινε από τη δίκη του Ανδρέα Παπανδρέου, ταιριάζει απολύτως στον τρόπο με τον οποίο ο κ. Τσίπρας «πρωθυπουργεύει». Η κυβερνητική λειτουργία ασκείται σαν να είναι παρών, ενώ απουσιάζει, παρακολουθώντας την ως αμέτοχος παρατηρητής. Τη στιγμή που το οξύτατο πρόβλημα της χώρας απαιτεί στιβαρά χείρα, τολμηρότητα, αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα, ο σημερινός πρωθυπουργός δεν ασχολείται με την πορεία των γεγονότων, αλλά με τις επιπτώσεις που έχουν αυτά, ως «ουρανοκατέβατα» και «απροσδόκητα», στην κοινοβουλευτική του ομάδα. Δεν αγωνιά για τις συνέπειες που θα έχουν στον ελληνικό λαό τα συνεχώς και επαχθέστερα μέτρα, τα οποία απαιτούν οι εταίροι (εξαιτίας της δικής του ανικανότητας και ανυποληψίας), αλλά τον κυριεύει ο τρόμος για το αν θα μπορέσει να τα περάσει στην κοινοβουλευτική του ομάδα. Γι’ αυτό επιδίδεται σε συνεχή «μασάζ» των βουλευτών του, όπως δημοσιογραφικά ονομάσθηκαν οι προσπάθειές του να κατευνάσει τις αντιρρήσεις και ενστάσεις τους για τα επερχόμενα μέτρα. (Βεβαίως, η χειροπραξία αυτή θυμίζει τις αγγελίες που κατέκλυζαν τις εφημερίδες, πριν από μερικά χρόνια, για «οίκους μασάζ», οι οποίοι ουδεμία σχέση είχαν με θεραπευτικές μεθόδους, αλλά κατέληγαν σε κοινή συνεύρεση «θεραπευτών» και «πασχόντων»...)
Θέτω, για μία ακόμη φορά, το ερώτημα κατά πόσον ο σημερινός πρωθυπουργός ασκεί, έστω και στοιχειωδώς, τα καθήκοντα που του επιβάλλει η σχετική νομοθεσία. α) Εξασφαλίζει την ενότητα της κυβέρνησης, κατευθύνοντας τις ενέργειές της; β) Προσδιορίζει επακριβώς την κυβερνητική πολιτική; γ) Συντονίζει τη δραστηριότητά της; δ) Επιλύει τις διαφορές μεταξύ των υπουργών του; ε) Εποπτεύει για την εφαρμογή των νόμων, από τις δημόσιες υπηρεσίες; Σε ουδεμία από τις βασικές του αυτές υποχρεώσεις ανταποκρίνεται ο κ. Τσίπρας. Επειδή δε ο ίδιος αρέσκεται να τον παρομοιάζουμε με τον Ανδρέα Παπανδρέου, ας προσπαθήσουμε να αναζητήσουμε κάποια «κοινά» στοιχεία. (Πέραν του ύφους ομιλίας και των χειρονομιών, που μπορεί να τα επιτύχει και ένας μέτριος μίμος.) Ο Α.Π. δεν έκανε «μασάζ» στα στελέχη του, αλλά τα εκπαραθύρωνε με το πρώτο κιχ. Το ΠΑΣΟΚ, δε, ήταν ενιαίο κόμμα και όχι συνονθύλευμα «συνιστωσών». Η σιδηρά πειθαρχία που επέβαλε ο ιδρυτής του στους υπουργούς του τον εξώθησε να αποποιηθεί ακόμη και την πρωθυπουργική ευθύνη, διακηρύσσοντας το περιβόητο «εγώ απλώς προεδρεύω». Φαίνεται πως ο κ. Τσίπρας, καίτοι στερείται καταφανώς όλων των παραπάνω «προσόντων» και «ιδιοτήτων» του Α.Π., τελικά υιοθετεί την ανευθυνότητα του «εγώ απλώς προεδρεύω».
Σε τι προεδρεύει, όμως, ο κ. Τσίπρας; Προφανώς, σ’ ένα μπάχαλο κυβερνητικής πολιτικής και σ’ ένα ξέφραγο (κομματικό) αμπέλι. Ανέχεται παχυδερμικά όλες τις υπονομεύσεις που μηχανεύονται υπουργοί του, για να τορπιλίσουν και τελικά να ματαιώσουν τις κρίσιμες, για την οικονομία της χώρας, επενδύσεις. Εχει πλήρως επιδοθεί στην κομματικοποίηση του Δημοσίου και έχει αποδεχθεί το δόγμα Πολάκη ότι καμία κυβέρνηση, από τη μεταπολίτευση, δεν έχει δεχθεί τόσο λυσσώδη και οργανωμένη επίθεση από τα ΜΜΕ. Συνεπώς, ασπάζεται και τη «δυσανασχέτηση» του αναπληρωτή υπουργού του ότι το κράτος δεν έχει περιέλθει, ακόμη, υπό τον πλήρη έλεγχο (!) του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, εκτός της κομματικοποίησης του Δημοσίου, απαιτείται και η φίμωση της ενημέρωσης. Κοντολογίς, ο κ. Τσίπρας συντάσσεται με το κόμμα του, εναντίον της χώρας.
«Ενότητα» στον ΣΥΡΙΖΑ, έστω και αν καταρρεύσει η χώρα.