Ανασύροντας το τραύμα στην επιφάνεια
Ο Κέισι Αφλεκ στην ερμηνεία της χρονιάς και στα φαβορί για τα επερχόμενα Οσκαρ
Λίγες ταινίες ανταποκρίνονται στον (καταχρηστικό πάντως) ορισμό «δράμα χαρακτήρων» καλύτερα από το «Μια πόλη δίπλα στη θάλασσα» του Κένεθ Λόνεργκαν. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης και σεναριογράφος, μόλις στην τρίτη ταινία του, καταφέρνει να βουτήξει βαθιά στη φύση του ανθρώπινου τραύματος και να ανασύρει στην επιφάνεια μερικές από τις τραγικότερες πλευρές του. Αξιόπιστος σύμμαχος σε αυτή την προσπάθεια είναι ο πρωταγωνιστής του, Κέισι Αφλεκ, ο οποίος παραδίδει την ανδρική ερμηνεία της χρονιάς, μπαίνοντας ταυτόχρονα δικαίως και στη θέση του φαβορί για τα επερχόμενα Οσκαρ.
Ο Λι Τσάντλερ δουλεύει ως επι- στάτης σε ένα συγκρότημα πολυκατοικιών της Βοστώνης. Μοναχικός και λιγομίλητος, ο Λι θα χρειαστεί να γυρίσει στη μικρή πόλη από όπου κατάγεται μετά τον θάνατο του αδελφού του, προκειμένου να αναλάβει τη φροντίδα του ανιψιού του. Η επιστροφή ωστόσο και η συναναστροφή με την κοινωνία της πόλης θα φέρουν στην επιφάνεια το τραυματικό παρελθόν, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μείγμα, τη στιγμή ακριβώς που ο έφηβος προστατευόμενός του τον έχει περισσότερο ανάγκη. Ο Λόνεργκαν σκηνοθετεί μάλλον συμβατικά την ιστορία του Λι, μοντάροντας την παροντική αφήγηση με φλας μπακ ενός ευτυχισμένου οικογενειακού παρελθόντος. Η Μισέλ Γουίλιαμς, η οποία υποδύεται την πρώην σύζυγό του, εμφανίζεται στις περισσότερες από αυτές, δίνοντας ωστόσο την εντύπωση πως είναι κάπως παραγκωνισμένη προς χάριν του κεντρικού πρωταγωνιστή.
Το πραγματικό προτέρημα της ταινίας είναι το σενάριό της. Εδώ ο Λόνεργκαν (είναι πίσω από το σενάριο και του «Ανάλυσέ το»), φτιάχνει έναν υποδόριο ψυχαναλυτικό καμβά, ο οποίος ωριμάζει στο μυαλό του θεατή, αποφεύγοντας τις ευκολίες και τα κλισέ. Ο χαρακτήρας του Λι είναι τόσο αντιηρωικός και στραπατσαρισμένος, που το θέμα της ταύτισης δεν μπαίνει καν στο τραπέζι. Η επιφανειακή ψυχρότητά του είναι μόνο το πέπλο κάτω από το οποίο κρύβεται ο εσωτερικός βρασμός, ενώ η συνθλιπτική ενοχή είναι απτή σχεδόν σε κάθε του κίνηση. Παρ’ όλα αυτά, με έναν ευφυή τρόπο η «Πόλη δίπλα στη θάλασσα» δεν είναι ένα δύσπεπτο ή υπερβολικά επιβαρυμένο δράμα. Δίπλα στον μοναχικό και στοιχειωμένο Λι υπάρχει ο εξωστρεφής ανιψιός του Πάτρικ (Λούκας Χέτζες), ο οποίος, όντας στο κατώφλι της ανδρικής ενηλικίωσης, αναζητά καθοδηγητή αλλά και πρότυπο για τη μετέπειτα ζωή του. Η ιδιότυπη ταραχώδης σχέση που αναπτύσσουν οι δυο τους είναι ακόμη ένα από τα ενδιαφέροντα σημεία του φιλμ.
Η αφήγηση που επικεντρώνεται στα απλά και καθημερινά –κυριολεκτικά στη βαρετή καθημερινότητα– είναι το κλειδί για την εις βάθος ανάλυση των χαρακτήρων. Εδώ δεν έχουμε ρεαλισμό για τον ρεαλισμό: ο δημιουργός μάς φέρνει αντιμέτωπους με τον ανθρώπινο πόνο όχι σε φιλοσοφικό ή επιστημονικό επίπεδο, αλλά με όρους καθαρά πρακτικούς. Η αληθινή ζωή δεν απεικονίζεται ούτε στις ταινίες ούτε στα βιβλία, μοιάζει να είναι το τελικό, μελαγχολικό συμπέρασμά του...