Μέσω... φόρων το ΔΝΤ αδειάζει την κυβέρνηση

Ηαπευθείας ανάγνωση των δημοσίως διαθέσιμων κειμένων παραμένει ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίζουμε τι πραγματικά συμβαίνει με όλα αυτά που μας σκοτίζουν· τις απελπιστικά αργές συζητήσεις γύρω από τη δεύτερη αξιολόγηση, τη συμμετοχή, τις κριτικές και τις απαιτήσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των υπολοίπων «θεσμών». Γνωρίζω ότι δεν είναι καθόλου εύκολο μέσα στις τόσες άλλες έγνοιες που έχει ο καθένας από εσάς· γι’ αυτό θα κάνω εγώ, σήμερα, την ανάγνωση όσων ζητεί το Ταμείο σε φορολογικά μέτρα, που μας καίει πολύ και άμεσα.

Πρόκειται για τρεις εκτιμήσεις/προτάσεις τις οποίες διαβάσαμε στην εντελώς πρόσφατη έκθεση του Οργανισμού. Η έκθεση συντάχθηκε κατ’ επιταγήν του άρθρου 4 του Καταστατικού, που συνδέει το Ταμείο με τα κράτη στο πλαίσιο της εποπτείας, που του δίνει το δικαίωμα και τα καθήκοντα να ασκεί επί των 189 μελών του. Συζητήθηκε από το διοικητικό συμβούλιο του ΔΝΤ και εγκρίθηκε κατά πλειοψηφίαν, με τα ευρωπαϊκά κράτη να σημειώνουν επιφυλάξεις, κυρίως σε ό,τι αφορά μια νέα απομείωση του ελληνικού χρέους σε βάρος των δικών τους δημοσιονομικών πραγμάτων.

Δείτε, κατά πρώτον, τις φοροαπαιτήσεις των πάντοτε αυστηρών και «ακραίων» τεχνοκρατών του Ταμείου.

Η πρώτη: «Η Ελλάδα δεν χρειάζεται περαιτέρω δημοσιονομική προσαρμογή αυτή τη στιγμή πέραν εκείνης που ήδη εφαρμόζει».

Η δεύτερη: «Το μείγμα δημο- σιονομικής πολιτικής πρέπει να εξισορροπηθεί, ώστε να ενισχύει τη μεσοπρόθεσμη σταθερότητα των δημόσιων οικονομικών και την ανάπτυξη και την ίση κατανομή των βαρών».

Η τρίτη: «Η κυβέρνηση οφείλει να συμπληρώσει την προσπάθεια δημοσιονομικής εξισορρόπησης με την επιβεβαίωση και εντατικοποίηση των προσπαθειών καταπολέμησης της φοροδιαφυγής».

Πέραν αυτών, στην έκθεση δεν υπάρχει τίποτε περισσότερο και καμία άλλη «απαίτηση». Υπάρχουν βεβαίως οι απαραίτητες διευκρινίσεις. Τι τρομάζει τους συμβούλους και υπουργούς της κυβέρνησης, τόσο πολύ μάλιστα ώστε να καταγγέλλουν το Ταμείο και να θέλουν την αποπομπή του με κάθε θυσία από την υπόθεση του ελληνικού προγράμματος προσαρμογής;

Μια δεύτερη ανάγνωση των τριών «απαιτήσεων» θα σας εξηγήσει πού βρίσκεται το πραγματικό πρόβλημα. Οι επαναλαμβανόμενοι και σωρευτικοί φόροι, επί μιας συνεχώς συρρικνούμενης μερίδας πολιτών, ευθύνονται, κατά τους τεχνοκράτες του Ταμείου, για την άνιση φορολογική επιβάρυνση, την αύξηση των απλήρωτων υποχρεώσεων, τη διόγκωση των «κόκκινων» δανείων και την επέκταση της φοροδιαφυγής.

Δυστυχώς, για την κυβέρνηση που ακκίζεται για την υπεραπόδοση της οικονομίας, είναι δυσκολότερο να μεταρρυθμίσει το φοροσύστημα, ώστε να γίνει δικαιότερο και αποτελεσματικότερο. Χειρότερα ακόμη, την κυβέρνηση υποστηρίζουν όσοι ταυτίζουν τους φόρους με τα εισοδήματά τους.