Μασκοφορία διαρκείας
Τέτοιες μέρες, της Αποκριάς, του καρναβαλιού, της μεταμφίεσης και της εθιμικής υπερβολής, συνηθίζεται ν’ ακούμε πύρινα εκκλησιαστικά αναθέματα κατά των παγανιστών και των ειδωλολατρών. Δηλαδή εναντίον πάμπολλων Ελλήνων, από την Πάτρα έως το Ρέθυμνο, οι οποίοι, παρότι χριστιανοί, τουλάχιστον σύμφωνα με την παλιά τους αστυνομική ταυτότητα, ενδίδουν στον πειρασμό και δίνουν τα διαπιστευτήριά τους στον αντιχριστιανό και ανθέλληνα Σατανά, που κρύβεται μέσα σε όλα αυτά. Η παράδοση όμως της αναθεματολογίας ανακόπηκε φέτος, αφού την τρίλεπτη τηλεοπτική αθανασία την κέρδισε η μητρόπολη της Γλυφάδας, που αφόρισε την αλατοθεραπεία, σαν αποκρυφιστική, σαν έναν Δούρειο Ιππο τέλος πάντων, από τους αναρίθμητους που υποτίθεται ότι απειλούν την ορθή πίστη, όπως η γιόγκα λ.χ. και το ζίου ζίτσου. Τι κατάφερε η μητρόπολη; Ο,τι ακριβώς δεν επιθυμούσε: Να διαφημίσει με το καταιγιστικό ανάθεμά της την εν λόγω μεταϊατρική ή παραϊατρική τεχνική, για την ιαματική αποτελεσματικότητα της οποίας δεν γνωρίζω το παραμικρό.
Αν πρόκειται για μία επιπλέον μόδα, κερδοφόρα για ορισμένους και χρηματοβόρα για κάποιους πιθανόν αργόσχολους που βρήκαν έναν ακόμη τρόπο για να σκοτώνουν την ώρα τους, αλατοθεραπευόμενοι και μιλώντας κατόπιν στον κύκλο τους για τη σπέσιαλ εμπειρία τους, ή αν είναι μια απεγνωσμένη επιλογή όσων δοκίμασαν πολλά για τον πόνο τους, κλασικά και εναλλακτικά, και δεν βρήκαν γιατρειά, δεν το ξέρω. Ο,τι ξέρω, είναι πως ο χριστιανισμός, ο ελληνικός ή εξελληνισμένος χριστιανισμός, μια κυρίαρχη, σχεδόν καθεστωτική θρησκεία στα μέρη μας πολλούς αιώνες τώρα, ελάχιστους λόγους έχει να θορυβείται και να πανικοβάλλεται. Και πολύ λιγότερους να θορυβεί, παράγοντας αφορισμούς βεβαρημένους από το γνώρισμα της εισπήδησης σε ξένους χώρους, στον χώρο της ιατρικής εν προκειμένω.
Δεν εμπιστεύονται το ποίμνιό τους οι ποιμένες. Και ορισμένοι συνεχίζουν να πιστεύουν ότι παραμένουμε στην πολεμική περίοδο του χριστιανισμού ή ότι είναι απολύτως αναγκαίος ο εκχριστιανισμός των χριστιανών, και καταρχάς των Ελλήνων χριστιανών. Ενα δίκιο το ’χουν. Βλέπουν επί αιώνες ότι ανάμεσα στα Χριστούγεννα και στο Πάσχα, ανάμεσα στον χειμώνα και στην άνοιξη, δεν λένε να σβήσουν οι γιορτές και οι πανηγύρεις που διατηρούν τα «παγανιστικά» τους γνωρίσματα, παρά τις συστηματικές προσπάθειες της Εκκλησίας να τις στιγματίσει και να τις αφορίσει ή να τις αφομοιώσει, εντάσσοντάς τες στο δικό της εορτολόγιο και επιχειρώντας να τους δώσει το «σωστό περιεχόμενο». Ας μην ανησυχούν όμως. Ο πραγματικός κίνδυνος δεν είναι οι μασκοφόροι της Αποκριάς και οι μεταμφιεσμένοι των καρναβαλιών. Ο σοβαρός, ο πραγματικός κίνδυνος για την Εκκλησία και τη θρησκεία (αν δεχτούμε τη μάλλον ανυπόστατη εξίσωση Εκκλησία = θρησκεία) είναι η μασκοφορία ενίων ποιμένων της, ο κραυγαλέος φαρισαϊσμός τους. Μασκοφορία μόνιμη, όχι εορταστικά ολιγοήμερη, όπως η αποκριάτικη.