Οι λαϊκιστές και τα ΜΜΕ
Θα συμφωνήσουμε ότι όλοι οι λαϊκιστές έχουν την ίδια μούρη, αλλά είναι εκπληκτικό πόσο μοιάζει η διακυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ με τη δική μας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Παρουσιάζουν την ίδια απλοϊκότητα στην προσέγγιση σύνθετων φαινομένων, δείχνουν την ίδια περιφρόνηση προς την αλήθεια, έχουν τις ίδιες εμμονές, φτιάχνουν τους ίδιους εχθρούς, έχουν ακόμη και την ίδια φρασεολογία. Αγαπημένος στόχος και των δύο τα ανεξάρτητα ΜΜΕ, αυτά που ο Ντόναλντ Τραμπ βρίζει ως «mainstream» και οι δικοί μας «συστημικά» ή αλλιώς ο πρώτος τα αποκαλεί «άτιμα» (dishonest) και οι δικοί μας «βοθροκάναλα».
Να θυμηθούμε ότι προ ενός έτους ο κ. Χριστόφορος Βερναρδάκης έκανε στη Βουλή μία δήλωση που θα τη ζήλευε και ο Γεώργιος Γεωργαλάς: «Εγώ θεωρώ και εξακολουθώ να πιστεύω, για να μην έχετε καμία αμφισβήτηση επ’ αυτού, ότι η βασική παθογένεια της δημοκρατίας στην Ελλάδα –και όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Αμερική και στην Ευρώπη και όπου αλλού θέλετε– είναι η αυτονόμηση συγκεκριμένων πολιτικοοικονομικών κύκλων διαμέσου των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, τα οποία δεν είναι δημοκρατικά, αλλά κάνουν κατάχρηση του δημόσιου χαρακτήρα της πληροφόρησης και της ενημέρωσης και προφανώς χρειάζεται ρύθμιση. Το τι ρύθμιση χρειάζεται είναι ένα άλλο θέμα, αλλά κατά τη γνώμη μου, αυτή είναι η βασική αφετηρία» (16.2.2016).
Το ίδιο πρόβλημα έχει και ο Ντόναλντ Τραμπ· με καθυστέρηση –πρέπει να το πιστώσουμε στους δικούς μας αυτό– ενός έτους. «Δυστυχώς, μεγάλο μέρος των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στην Ουάσιγκτον, αλλά και στη Νέα Υόρκη και ειδικά στο Λος Αντζελες, δεν υπηρετούν τον λαό, αλλά τα ειδικά συμφέ- ροντα εκείνων που κερδοσκοπούν από ένα πολύ, πολύ φανερά, διαλυμένο σύστημα. Ο Τύπος έχει γίνει τόσο άτιμος, που αν δεν τον καταγγείλουμε κάνουμε τεράστιο κακό στον αμερικανικό λαό. Τεράστιο κακό. Πρέπει να μιλήσουμε γι’ αυτό, να βρούμε τι συμβαίνει, γιατί ειλικρινά ο Τύπος είναι εκτός ελέγχου» (συνέντευξη Τύπου 20.2.2017).
Βεβαίως υπάρχουν και σημαντικές διαφορές. Στο αμερικανικό πολιτικό σύστημα, η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη και με σταθερούς κανόνες. Οι δημοσιογράφοι προστατεύονται απόλυτα από την πρώτη τροπολογία του συντάγματος, που λέει ότι «το Κογκρέσο δεν πρέπει να κάνει νόμο που να περιορίζει την ελευθερία του Τύπου». Ετσι, κάθε πρόεδρος μπορεί να αλυχτά ότι ο Τύπος μεταφέρει ψευδείς πληρο- φορίες, την ώρα ο ίδιος μιλάει για τρομοκρατικές επιθέσεις στη Σουηδία, αλλά δεν συλλαμβάνονται δημοσιογράφοι με τη διαδικασία του αυτοφώρου μετά μηνύσεις υπουργών.
Το θέμα είναι ότι η «αυτονόμηση του Τύπου» που φοβούνται οι υπερατλαντικοί λαϊκιστές και οι ημέτεροι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι ζητούμενο σε μια Δημοκρατία και όχι κίνδυνος. Ακόμη κι αν δεχθούμε ότι όλες οι εφημερίδες εξυπηρετούν συμφέροντα, αποκλείεται να υπηρετούν όλες μαζί τα ίδια συμφέροντα, σε αντίθεση με ό,τι γίνεται στις δικτατορίες, όπου όλα τα ΜΜΕ υπηρετούν τους «πατερούληδες»· φασίστες ή σταλινικούς. Είναι προτιμότερο, λοιπόν, μια χώρα να έχει πολλές ανεξάρτητες από το κράτος εφημερίδες που μπορεί να εξυπηρετούν συμφέροντα παρά να μην έχει καθόλου ανεξάρτητο Τύπο. Αυτό εξυπηρετεί το συμφέρον μόνο ελαχίστων που κατέχουν το γκουβέρνο και θέλουν να το διαχειρίζονται ανεξέλεγκτα.