Οταν η πολιτεία κάνει και μετεγγραφές
Η υπερβολική ανάμειξη της πολιτείας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση πνίγει την αυτοτέλεια των Ιδρυμάτων. Τρανταχτό παράδειγμα, οι μετεγγραφές και το άνοιγμα τμημάτων με μόνο κριτήριο τις πολιτικές σκοπιμότητες.
Καθώς έβλεπα και άκουγα τους πανηγυρισμούς των κυβερνώντων, για το «αποτέλεσμα» του Eurogroup της Δευτέρας, ειλικρινά δεν μπορούσα να πιστέψω ούτε τα μάτια μου ούτε τα αυτιά μου. Τελικά, διερωτήθηκα σε ποίους απευθύνονται οι άνθρωποι αυτοί; Πώς είναι δυνατόν ο κ. Χρ. Σπίρτζης, που παρομοίασε τη «συμφωνία» με την απελευθέρωση των Ιωαννίνων και διακήρυξε την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια, να κυκλοφορεί μεταξύ μας, χωρίς να φοβάται χλευασμούς ή και λιντσάρισμα; Στην ουσία, τι συνέβη την περασμένη Δευτέρα; Οι θεσμοί –ή καλύτερα η τρόικα– «δέχθηκαν» να επιστρέψουν στην Αθήνα και να συνεχίσουν τις διαπραγματεύσεις για την τρίτη αξιολόγηση. Υστερα από δικές μας εκκλήσεις και τη μεσολάβηση κάποιων από τους εναπομείναντες Ευρωπαίους φίλους μας. Η τρισκατάρατη τρόικα, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θα έστελνε, προ διετίας, στο πυρ το εξώτερον. Τώρα οι κυβερνώντες πανηγυρίζουν, γιατί έπαψε να μας γυρίζει την πλάτη. Γιατί καταδέχθηκε να επιστρέψει. Εύλογα, οι κ. Τσακαλώτος και Χουλιαράκης, βασικοί διαπραγματευτές με την τρόικα και «συντελεστές» του αποτελέσματος της Δευτέρας, προτίμησαν να σιωπήσουν παρά να εκτεθούν με δηλώσεις.
Φίλες και φίλοι. Θα συμφωνήσω ότι πάντα ακούγαμε από τους πολιτικούς μας ψέματα. Πολύ συχνά γινόμασταν θύματα παραπλάνησης και εξαπάτησης. Ωστόσο, αυτή η προβληματικά σχέση πολιτικού και πολίτη είχε κάποια αίτια (και όρια) άγνοιας, προκατάληψης, ανοχής. Στη διετία των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, τα όρια αυτά έχουν εκλείψει. Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν εξαπατώνται απλώς κατά συρροήν, αλλά εμπαίζονται και χλευάζονται από τους «εκλεκτούς» τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως γνήσιο αριστερό και άσπιλο κόμμα, όχι μόνον θα έπρεπε ήδη να έχει συρρικνωθεί στο αφετηριακό του 4%, αλλά θα ήταν φυσικό και να εκλείψει παντελώς από το πολιτικό μας πεδίο. Και αυτό διότι το καθαρόαιμο αριστερό του κοινό έχει ήδη παλιννοστήσει στους οικείους του χώρους των κ.κ. Λαφαζάνη και Κωνσταντοπούλου. Προκύπτει, έτσι, το ερώτημα: Ποία είναι σήμερα η σύνθεση του 16,5% των Ελλήνων ψηφοφόρων, που παραμένει, κατά τις δημοσκοπήσεις, στον ΣΥΡΙΖΑ; Για να επιχειρηθεί μια απάντηση στο ερώτημα αυτό, σας καλώ, αγαπητοί αναγνώστες, να γυρίσουμε δύο χρόνια πίσω. Θυμάστε πόσοι και ποιοι από το κοινωνικό, το φιλικό ακόμη και το συγγενικό σας περιβάλλον δήλωναν ανοικτά ότι θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν είχαν σχέση με την Αριστερά. Μερικοί, μάλιστα, ήταν οικονομικά ισχυρότεροι από εμάς, είχαν μεγαλύτερη περιουσία, ήταν περισσότερο μορφωμένοι. Απλώς, ήταν αγανακτισμένοι από τις περικοπές συντάξεων και μισθών, από τον ΕΝΦΙΑ, από τη συνεχή αύξηση των φόρων. Δεν πίστευαν σε θαύματα ούτε είχαν οποιαδήποτε εμπιστοσύνη στην «άμωμη και αμόλυντη» Αριστερά. Το βασικό τους επιχείρημα ήταν: «Εστω και δύο από τα δέκα που υπόσχεται να κάνει, θα ’ναι καλά». Διερωτώμαι πώς νιώθουν σήμερα αυτοί οι συνέλληνες, οι οποίοι είναι περισσότερο από όλους μας θύματα εξαπάτησης και εμπαιγμού. Η αγανάκτηση, που τους έσπρωξε προς τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα ’πρεπε να είναι σήμερα τουλάχιστον δεκαπλάσια απ’ ό,τι έναντι των προκατόχων του στην εξουσία; Διότι τόσο υπολογίζονται τα αρνητικά πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ μετά την κυβέρνηση Σαμαρά. Θα μου επιτρέψετε, λοιπόν, να υποστηρίξω ότι αυτό το 16,5%, που εξακολουθεί να δηλώνει ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν άξιο της μοίρας του. Αν δεν επηρέαζε, δυστυχώς, τις τύχες όλων μας...
«Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά, πατέρα»...