Επαναστατικές διεγέρσεις
Πριν από περίπου μισό αιώνα –για την ακρίβεια τον Μάιο του 1968–, κύμα επαναστατικό της Αριστεράς εσάρωνε τη Γαλλία. Το Πάσχα του ίδιου έτους η απόπειρα δολοφονίας του αριστερού ακτιβιστή Ρούντι Ντούτσκε πυροδότησε βίαιες συγκρούσεις και στη Γερμανία. Είχαν προηγηθεί εξεγέρσεις φοιτητικές στο Μπέρκλεϊ του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας.
Το κατεστημένο αντιμετώπισε επιτυχώς την πρόκληση εκείνη. Ο Σαρλ ντε Γκωλ επανεξελέγη πρόεδρος της Γαλλίας. Στη Γερμανία η «μαζικότης του αριστερού κινήματος» εξέπεσε σε ολιγομελείς τρομοκρατικές οργανώσεις, έως ότου εξαρθρώθηκαν τελικώς. Στις ΗΠΑ μία ολόκληρη γενιά έπεσε θύμα των ναρκωτικών. Η «επανάσταση» της Αριστεράς υπήρξε πολιτικά αβαθής, αλλά άφησε ίχνος διακριτό τουλάχιστον στην τέχνη, στο τραγούδι, στον κινηματογράφο.
Στις μέρες μας, μια επαναστατική διέγερση εκδηλώνεται σε μια κατηγορία των πολιτών που ήσαν κατά παράδοση οι προασπιστές του νόμου και της τάξεως, της διατηρήσεως του αξιακού συστήματος του έθνους-κράτους, οι αντίπαλοι της διεθνοποιήσεως που προωθούσε η Αριστερά, μαρξιστική ή όχι αδιάφορο. Πρόκειται για πολίτες που συγκροτούσαν τον σκληρό πυρήνα εις τον οποίο στηριζόταν η Δύση στη μάχη εναντίον της ισοπεδωτικής ιδεολογικής και οικονομικής ομοιομορφίας που προωθούσε η ΕΣΣΔ.
Μια άλλη κρίσιμη διαφορά είναι ότι η Δύση αντιμετώπιζε την πρόκληση της Αριστεράς –εγχώριας και διεθνούς– ως μια ενιαία και αρραγής ενότητα, πράγμα που δεν συμβαίνει σήμερα με την ανάδυση της νέας Δεξιάς. Η εκλογή του κ. Ντόναλντ Τραμπ στο προεδρικό αξίωμα των ΗΠΑ υπήρ- ξε η μεγαλύτερη ανατροπή από το τέλος του Πολέμου. Το ηττηθέν κατεστημένο δίδει μάχη σκληρότατη για την πολιτική εξόντωσή του, διότι απλούστατα απειλείται το σύστημα που δημιούργησε η προεδρία του Μπιλ Κλίντον και του Μπαράκ Ομπάμα.
Στην Ευρωπαϊκή Ενωση η κατάσταση έχει προσλάβει περίπου σχιζοειδή διάσταση, διότι ενώ οι πάντες προπαγανδίζουν την «ενότητα» και την «αλληλεγγύη», η συμπεριφορά των ηγετών κρατών που αντιμετωπίζουν εκλογές υπαγορεύεται από εθνοκεντρικές και κομματικές σκοπιμότητες.
Η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ, λόγου χάρη, που προσπαθώντας να καλύψει τις παραγωγικές ανάγκες μιας γηράσκουσας πληθυσμιακώς Γερμανίας περιεβλήθη ανθρωπιστική περιβολή και απηύθυνε πρόσκληση σε ένα εκατομμύριο μετανάστες από την εμπόλεμη Μέση Ανατολή, τώρα επισπεύδει τις απελάσεις, διότι αυτό επιβάλλουν κομματικές προεκλογικές ανάγκες.
Αγωνιά το ευρωπαϊκό κατεστημένο για το ενδεχόμενο αναδείξεως της κ. Μαρίν Λεπέν στην προεδρία της Γαλλίας, αλλά και άλλων «πολιτικών τεράτων» στην Ολλανδία και ενδεχομένως στην Ιταλία, πέραν εκείνων που ασκούν ήδη την εξουσία σε κάποιες χώρες της Ε.Ε. Η πρόκληση της Αριστεράς στη δεκαετία του 1960 αντιμετωπίσθηκε επιτυχώς, σε σύντομο διάστημα, αλλά η επανάσταση της νέας Δεξιάς δεν φαίνεται να είναι μια εύκολη υπόθεση.
Οι επαναστάσεις πάσης φύσεως αποτελούν απλώς εκδήλωση της παθογένειας μιας όποιας καθεστηκυίας τάξεως και επιβεβαιώνουν την απώλεια πολιτικού ελέγχου. Αμετρη αυταρέσκεια και υπερφίαλες βεβαιότητες δημιούργησαν τη σημερινή κατάσταση στη Δύση. Στη χώρα μας ζήσαμε μια παρωδία «επαναστάσεως» της Αριστεράς και στη συνέχεια ευθυγράμμιση – εκούσα άκουσα δεν έχει σημασία– της κυβερνήσεως του κ. Αλέξη Τσίπρα με το ευρωπαϊκό κατεστημένο. Από μιαν άποψη, ευτυχώς. Αλλά μπορεί να υπάρξουν και εκπλήξεις.
Αμετρη αυταρέσκεια και υπερφίαλες βεβαιότητες δημιούργησαν τη σημερινή κατάσταση στη Δύση.