«Ετσι, για να μην ξεχνιόμαστε»

Δύο γεγονότα απασχόλησαν προσφάτως την επικαιρότητα και τα ΜΜΕ. 1. Το βίντεο (2005) με πολλά μέλη και σημερινούς βουλευτές της Χρυσής Αυγής να συντραγουδούν με μια Γερμανίδα τραγουδίστρια (Annette) γερμανικούς ύμνους (π.χ. «Deutschland uber alles: Υπεράνω όλων η Γερμανία») και τραγούδια του ναζιστικού καθε- στώτος επί Αδόλφου Χίτλερ, να χαιρετούν ναζιστικά και να έχουν αναρτημένη τη σημαία του ναζιστικού κόμματος. Αυτά και μόνο τα ανατριχιαστικά στοιχεία –τα οποία, φυσικά, δεν μπορούν να αμφισβητηθούν από κανέναν ότι ήταν προϊόν επεξεργασίας με στόχο την αλλοίωση της πραγματικότητας– είναι αρκετά ώστε όσοι υποστηρίζουν τη Χ.Α., τουλάχιστον, να γνωρίζουν ότι αμέσως ή εμμέσως, πλην όμως σαφώς, υποστηρίζουν το τότε ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας, το οποίο υπήρξε τόσο βάρβαρο και καταστροφικό για τη σύγχρονη Ελλάδα. Δεν δικαιολογείται πλέον κανένας να υποστηρίζει ότι βρίσκεται σε άγνοια. 2. Το «Τάμα του Εθνους» και οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας που αναγκάστηκαν (λόγω άνωθεν εντολής του κ. Κυριάκου Μη- τσοτάκη) να αποσύρουν τελικά τις υπογραφές τους από την επίμαχη σχετική επερώτηση προς το ελληνικό Κοινοβούλιο. Πολλοί χλεύασαν το θέμα περί του «Τάματος του Εθνους» και το συνδύασαν με σχετική εξαγγελία του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου το 1968, ξεχνώντας πως η συγκεκριμένη υπόσχεση έγινε το 1829 από την Δ΄ Εθνοσυνέλευση στο Αργος ως «ευχαριστήριο δώρο» προς τον Θεό για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τον οθωμανικό ζυγό, ύστερα από 400 χρόνια «σκλαβιάς και φυλακής»! Επομένως, δεν είναι θέμα ούτε και ιδέα των ακροδεξιών του 20ού ή του 21ου αιώνα, αλλά των ευγνωμόνων απελευθερωμένων Ελλήνων. Πόσο «ηθικό», άραγε, είναι να βάζουμε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας τέτοιου «ειδικού βάρους» υποσχέσεις, αντί με παρρησία να τις υποστηρίζουμε, ανεξάρτητα από τη κομματική μας τοποθέτηση;