Champions League ή Β΄ Εθνική;
Οταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει. Οταν οι Ευρωπαίοι φτιάχνουν σενάρια για το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, οι Ευρωπαίοι πολίτες μάλλον αδιαφορούν. H Ευρωπαϊκή Ενωση δεν χρειάζεται σενάρια και ταχύτητες για να προχωρήσει. Χρειάζεται ένα σαφές σχέδιο αντιμετώπισης της οικονομικής και προσφυγικής κρίσης.
Ελλείψει αυτού, κάνει μια προσπάθεια να διασώσει το οικοδόμημα, ή μέρος αυτού, για να μην καταρρεύσει ολόκληρο. Η «Λευκή Βίβλος» του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ είναι μια προσπάθεια να διασωθεί το ευρωπαϊκό εγχείρημα πριν ξηλωθεί μέχρι τα θεμέλια από πρωτοβουλίες όπως το Brexit, από ακροδεξιούς, λαϊκιστές, «ψεκασμένους» πάσης φύσεως και οπαδούς των alt facts.
Ομως το υπαρξιακό ζήτημα για κάποιες χώρες δεν αφορά τους κανόνες για τις τουαλέτες, ή για το ύψος μιας κούνιας, όπως το έθεσε γλαφυρά ο πρόεδρος της Κομισιόν. Αφορά το αν πράγ-
ΓΝΩΜΗ
ματι θέλουν και αν μπορούν να προχωρήσουν μπροστά πιο γρήγορα. Θέμα προφανώς τίθεται και για τις χώρες της Ευρωζώνης. Θα πάνε όλες μαζί μπροστά ή μόνο αυτές που θέλουν και μπορούν;
Το καλό σενάριο για την Ελλάδα είναι να προχωρήσουν σε μια πραγματική οικονομική και πολιτική ένωση οι χώρες που βρίσκονται ήδη στον πυρήνα της Ευρωζώνης. Το κακό σενάριο είναι να προχωρήσουν αυτές που πραγματικά μπορούν, απαλλαγμένες από τα βαρίδια. Κάπου εδώ ίσως προκύψει ότι για να προχωρήσουμε όλοι μαζί, πρέπει να διατηρηθεί στην Ευρωζώνη η αφρόκρεμα που πραγματικά μπορεί. Αναπόφευκτα, κάποιοι θα ανέβουν στην υπερταχεία. Κάποιοι άλλοι θα ακολουθήσουν σε δεύτερη και τρίτη ταχύτητα με τον «καρβουνιάρη». Η Ελλάδα κινδυνεύει να είναι το πρώτο βαρίδι που θα πεταχτεί από το τρένο, δικαιώνοντας όλους τους Σόιμπλε της Ευρωζώνης που απαλλαγμένοι από την ελληνική «λέπρα» θα μπορούν να προχωρήσουν σε στενότερη οικονομική και νομισματική ένωση.
Δεν χρειάζεται εξειδίκευση στην πυρηνική Φυσική για να συμπεράνει κανείς πώς φτάσαμε έως εδώ. Πώς καταφέραμε να δικαιώσουμε σε μεγάλο βαθμό τους Βόρειους, που αντιμετωπίζουν τη χώρα και σχεδόν το σύνολο της πολιτικής ελίτ με όρους «μεγάλου ασθενούς» της Ευρώπης.
Ομολογουμένως, η Ευρώπη δεν είναι της μόδας αυτές τις μέρες. Ομως η συμμετοχή στο βασικό μέτωπο των εξελίξεων δεν εξασφαλίζεται με ξεπερασμένα κλισέ και τσιτάτα συναισθηματικής επίκλησης στην Ενωση της αλληλεγ- γύης... Η Ελλάδα μόνο να χάσει έχει από τη συμμετοχή στον σκληρό πυρήνα. Μόνο που μοιάζει να έχει θέσει εαυτήν εκτός συζήτησης πριν καν αυτή αρχίσει. Μια χώρα σε διαρκή αφασία, που φλερτάρει με το ανατολίτικο DNA πασπαλισμένο με συνωμοσιολογικά αφηγήματα που αντιμετωπίζει τη Δύση και τη θεσμική της κουλτούρα με όλο και μεγαλύτερη περιφρόνηση, πρέπει να παλέψει πολύ για να μείνει στην ταχύτητα των ισχυρών.
Απορίας άξιον πώς δεν το προέβλεψε ο Αλέξης Τσίπρας όταν σήκωνε το λάβαρο του ΟΧΙ και αφύπνιζε εμφυλιακό μίσος για τους «Μενουμευρώπηδες». Μπορεί, βέβαια, να το είχε δει αν είχε ξεκαθαρίσει μέσα του το βασικό ερώτημα: Θέλει; Και αν θέλει, μπορεί; Οι αλλαγές που κυοφορούνται είναι τεκτονικές. Δυστυχώς για την Ελλάδα, πλέον η απόσταση από το ευρωπαϊκό Τσάμπιονς Λιγκ των ισχυρών στη Β΄ Εθνική του Κλαμπ Μεντιτερανέ δεν είναι μεγάλη.