Γονείς με... απωθημένα

«Αυτός κάποτε θα γίνει μεγάλος παίκτης», μου είχε ψιθυρίσει, σχεδόν συνωμοτικά, πρώην φίλος δείχνοντάς μου τον νεογέννητο γιο του σε μαιευτήριο των Αθηνών πριν από χρόνια. Δεν είχα αντιληφθεί τη βαρύτητα της... προφητείας του, όταν, περίπου μια οκταετία μετά, βρέθηκα στην κερκίδα για να παρακολουθήσω την πρόοδο του παιδιού αυτού στο ποδόσφαιρο.

Περίμενα να αντικρίσω έναν πιτσιρικά να παίζει και να απολαμβάνει, παράλληλα, το παιχνίδι μαζί με τους άλλους συνομηλίκους του. Αντ’ αυτού, αντίκρισα έναν πατέρα χούλιγκαν (και δεν ήταν ο μόνος), να απειλεί πότε τον διαιτητή πότε το παιδί, το οποίο σε κάθε λάθος του άκουγε τα εξ αμάξης από τον άνθρωπο που θα έπρεπε πρώτος να το ενθαρρύνει και να το στηρίζει. «Σπάσε του τα πόδια αν σε ξαναπεράσει. Τι σου ’χω πει;», ωρυόταν.

Για (νέα) κακή του τύχη, ο πιτσιρικάς έγινε αλλαγή κάποια στιγμή. Στο τέλος του αγώνα και ύστερα από μια ματιά γεμάτη απογοήτευση και θυμό προς τον συντετριμμένο γιο του, ο πατέρας «στόχευσε» τον προπονητή, κάνοντας τα... παράπονά του σχετικά με τη θέση που έβαλε τον μικρό να παίξει, αλλά και για τη «λανθασμένη» αλλαγή...

Ηταν η τελευταία φορά που είδα τον συγκεκριμένο πατέρα. Οχι όμως και γονείς της ίδιας αθλητικής... καλλιέργειας και παιδείας, αφού έχοντας βρεθεί κατά καιρούς σε πολλούς αγώνες μικρών και

Απαιτούν από το παιδί τους να γίνει ο Μέσι ή ο Γκάλης και από τον προπονητή να συμφωνεί πάντα μαζί τους.

μεγαλύτερων ηλικιών, τόσο σε ποδόσφαιρό όσο και σε μπάσκετ, η εικόνα δεν διαφέρει και πολύ.

Δυστυχώς, πολλοί μπαμπάδες (υπάρχουν και μαμάδες της ίδιας κατηγορίας), εγγράφουν το παιδί τους σε έναν σύλλογο, προκειμένου να βγάλουν προσωπικά απωθημένα. Απαιτούν να γίνει ό,τι δεν κατάφεραν οι ίδιοι όταν ήταν νέοι. Γίνονται καταπιεστικοί απέναντί του, στερώντας τους τη χαρά του παιχνιδιού και της άθλησης. Στερώντας από τους προπονητές την ελευθερία για να ανακαλύψουν το ταλέντο, τη δοκιμή, το δικαίωμα στο λάθος. «Χουλιγκανίζουν» στους διαιτητές, μπροστά στα μάτια των παιδιών τους, «πλάθοντας» μια νέα γενιά χούλιγκαν.

Τον περασμένο Νοέμβριο η «Κ» μίλησε με τον Δημήτρη Κυριακού. Τον προπονητή μπάσκετ που προτίμησε να κάνει το διδακτορικό του στο πανεπιστήμιο της Νεβάδα και να γίνει μέλος του τεχνικού τιμ της ανδρικής ομάδας μπάσκετ, η οποία έχει προπονητή τον Ερικ Μάσελμαν, από το να αναλάβει την Κύμη στην Α1. Τι μας είχε πει σε σχετική ερώτηση με το σημερινό θέμα;

«Στην Ελλάδα δουλεύουμε σε πολύ υψηλό επίπεδο σε μικρές ηλικίες, αλλά πολύ γρήγορα το χάνουμε, γιατί η πίεση στους προπονητές από τους γονείς και τους ιθύνοντες για νίκη προδιαγράφει τη ζοφερή συνέχεια. Η εισροή των ατζέντηδων από νηπιακές ηλικίες δημιουργεί ένα περιβάλλον πολύ επιθετικό στους ρόλους των προπονητών, παραγόντων, ατζέντηδων, γονέων και τέλος παιδιών που είναι και τα τελικά “θύματα” μαζί με το άθλημα».

Βεβαίως, και οι προπονητές των μικρών ηλικιών –κυρίως στα ομαδικά σπορ– δεν είναι άμοιροι ευθυνών, αφού πολλοί από αυτούς προσπαθούν να μάθουν κάποιο σύστημα στα παιδιά, όταν αυτά δεν έχουν καν δουλέψει αρκετά τα βασικά στοιχεία του αθλήματος. Μοιραία, έρχονται ο κορεσμός και η απογοήτευση, η πτώση του επιπέδου και της παραγωγής νέων παικτών. Ας αρχίσουμε κάποτε από τα βασικά σ’ αυτή τη χώρα.