Αισθητικός βίος και πολιτεία
Από τον περασμένο Νοέμβριο θα μπορούσε να είναι εκείνος υπουργός Πολιτισμού. Λέγεται ότι το χαρτοφυλάκιο του είχε προταθεί, αλλά το αρνήθηκε. Τι άλλαξε από τότε μέχρι σήμερα; Πώς και αποφάσισε ο Γιώργος Κιμούλης να μετουσιώσει την πνευματική του σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ σε διοικητική δράση, αποδεχόμενος την προεδρία του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος;
Αν έχει νόημα να ψάξει κανείς την απάντηση, πρέπει να γυρίσει λίγο πίσω. Πρέπει να επιστρέψει στην πιο ένδοξη στιγμή του Κιμούλη στο σανίδι της δημόσιας ζωής. Στη μεγάλη λαοσύναξη για το «Οχι» το καλοκαίρι του 2015 – τότε που είχε αναλάβει τον ρόλο του ανιματέρ, εμψυχώνοντας το ήδη ψυχωμένο πλήθος.
Ηταν μια «ωραία» στιγμή. Οχι μόνο πολιτικά. Ηταν μια στιγμή κυριολεκτικά ωραία, που μπορούσε κανείς να την απολαύσει αισθητικά ως Sturm und Drang. Ως λαϊκή θύελλα και ορμή. Τόση ορμή, που απειλούσε να ξεκολλήσει τα μάρμαρα της πλατείας Συντάγματος – και τα γράμματα του ίδιου του Συντάγματος.
Αυτό που φάνηκε τότε στη σκηνή είναι ότι ο Κιμούλης επέλεξε να στρατευτεί ως «λαρύγγι» του εθνορομαντισμού, όχι απλώς επειδή συμφωνούσε πολιτικά. Αλλά κι επειδή έβρισκε τον ρόλο σπουδαίο. Ωραίο. Αντάξιό του.
Ετσι και τώρα. Τι θα ήταν το υπουργιλίκι; Φορεμένο κοστούμι. Ενώ η προεδρία του Κέντρου Πολιτισμού έχει άλλο ύφασμα. Αλλη αίγλη. Προσφέρεται όχι μόνον ως αξίωμα, αλλά και ως ευκαιρία απόλαυσης. Ναρκισσιστικής απόλαυσης.
Το θέμα, βέβαια, δεν είναι τι ζητάει ο Κιμούλης από το νέο του αξίωμα, αλλά τι ζητάει το αξίωμα από τον Κιμούλη. Ζητάει χαρίσματα πιο πεζά, πιο γραφειοκρατικά από αυτά που έχει καλλιεργήσει ο κάτοχός του. Ζητάει δεξιότητες άλλες από αυτές για τις οποίες τον επέλεξε η κυβέρνηση.
Ο τρόπος της επιλογής είναι πολιτικά πιο σημαντικός από το πρόσωπο του επιλεγέντος. Διορίζοντας τον εκλεκτό της απευθείας, χωρίς διαγωνισμό, η κυβέρνηση επιβεβαίωσε ότι στη δική της διακυβέρνηση τίποτε δεν εξαιρείται από τον πολιτικό έλεγχο. Δεν υπάρχουν τομείς κρατικής δραστηριότητας δογματικά ουδέτεροι. Οπως έλεγαν τις τελευταίες ημέρες στα κανάλια και οι «ιατροδικαστές» του ΣΥΡΙΖΑ, όλα είναι πολιτικά. Ολα είναι ταξικά.
Ακούραστος απολογητής του συριζαϊκού πρότζεκτ, ο Κιμούλης διορίστηκε πολιτικά και για τον επιπλέον λόγο ότι έχει αποδείξει πως δεν είναι φυτό εσωτερικού χώρου. Είναι το είδος εκείνο του κουλτουρανθρώπου που ξέρει να προσαρμόζει την τέχνη του στο κοινό γούστο. Ξέρει να την κάνει «αριστερή». Τι σημαίνουν όλα αυτά για το πώς θα διοικηθεί το Κέντρο; Οι κακόπιστοι λένε ότι δεν θα πάθει και τίποτε σοβαρό. Πριν προλάβει να πάθει το Κέντρο, το πάθος του Κιμούλη θα έχει εξατμιστεί. Οι καλόπιστοι πάλι φαντάζονται ότι ένας τρόπος υπάρχει για να πετύχει ο νέος πρόεδρος. Να διαψεύσει τους λόγους για τους οποίους διορίστηκε.