«Δεν αισθάνομαι καθόλου σελέμπριτι»
Ο σπουδαίος Αμερικανός ρολίστας Στάνλεϊ Τούτσι μιλάει στην «Κ»
Μπαίνει στο δωμάτιο κρατώντας ένα φλιτζάνι τσάι. «Είδατε; Eχω πια γίνει κανονικός Αγγλος. Τουλάχιστον μέχρι τις 5 το απόγευμα, δηλαδή μέχρι να πιω το πρώτο μου μαρτίνι! Είναι μία από τις συνήθειές μου που δεν αλλάζω ποτέ», λέει γελώντας. Ο Στάνλεϊ Τούτσι είναι κεφάτος. Και δεν έχει κανένα λόγο να το κρύψει. Ο κύκλος του πένθους –μετά τον θάνατο της συζύγου του, Κάθριν, από καρκίνο του μαστού, το 2009– έχει πια κλείσει και ο 56χρονος Αμερικανός ηθοποιός δείχνει ευτυχισμένος ξανά: ένας δεύτερος γάμος με τη λογοτεχνική ατζέντισσα Φελίσιτι Μπλαντ (αδελφή της ηθοποιού Εμιλι Μπλαντ), ένας γιος δύο ετών (έχει άλλα τρία παιδιά από τον προηγούμενο γάμο του), μια νέα ζωή στο Λονδίνο, όπου εγκαταστάθηκε το 2012.
Και ταινίες, πολλές ταινίες. Τελευταία, αυτή που έγινε αφορμή για τη συνάντησή μας: η πολυαναμενόμενη υπερπαραγωγή της Disney «Η πεντάμορφη και το τέρας», στην οποία υποδύεται τον Cadenza, έναν από τους υπηρέτες του πρώην πρίγκιπα και νυν τέρατος που έχει μεταμορφωθεί σε πιάνο!
«Σαν να ήμουν ξανά παιδί»
«Ποτέ δεν αισθάνθηκα καλύτερα. Ηταν μοναδική εμπειρία, ειλικρινά το λέω, δεν αστειεύομαι. Κι επειδή όλοι όσοι είχαμε τους ρόλους των μαγεμένων αντικειμένων –όπως ο Ιαν Μακέλεν, η Εμα Τόμσον, ο Γιούαν Μακ Γκρέγκορ– παίζαμε μπροστά σε ένα μικρόφωνο, μόνοι μας, μέσα σε ένα μπουθ, για να χρησιμοποιηθεί η φωνή μας μετά, ήταν σαν να ήμουν ξανά παιδί κι έπαιζα μέσα στο δωμάτιό μου. Μπορούσα να φωνάξω, να γελάσω, να τραγουδήσω. Το ευ- χαριστήθηκα τόσο, που σχεδόν ένιωθα ενοχή. Να με πληρώνουν για να διασκεδάζω τόσο πολύ;».
Το αμέσως προηγούμενο βράδυ, στην επίσημη πρεμιέρα, το κοινό είχε ενθουσιαστεί με την κινηματογραφική εκδοχή του δημοφιλούς παραμυθιού, στην οποία πρωταγωνιστούν η Εμα Γουάτσον και ο Νταν Στίβενς. Κατά τη διάρκεια της προβολής ξεσπούσε κάθε τόσο σε χειροκροτήματα. Ο ίδιος είναι ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα; «Είναι ωραίο να κάνεις κάπου κάπου και μια ταινία που μπορούν να δουν τα παιδιά σου», απαντά με το γνωστό χιούμορ του. «Μην ξεχνάτε ότι έχω υποδυθεί μέχρι και έναν κατά συρροή δολοφόνο (σ.σ. στα «Παραδεισένια οστά» του Πίτερ Τζάκσον). Αυτή τη φορά, οι έφηβες κόρες μου ενθουσιάστηκαν που θα έπαιζα δίπλα στην Εμα. Είναι το ίνδαλμά τους. Και όχι άδικα. Είναι εξαιρετική ηθοποιός, υπερασπίζεται τα δικαιώματα των γυναικών, προωθεί τα ζητήματα της προστασίας του περιβάλλοντος, είναι ακτιβίστρια, επηρεάζει θετικά πάρα πολλούς νέους ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη».
Γεννημένος το 1960 στη Νέα Υόρκη, από οικογένεια με ιταλικές ρίζες, ο Στάνλεϊ Τούτσι ξεκίνησε την καριέρα του στο σινεμά στην «Τιμή των Πρίτζι» του Τζον Χιούστον τον 1985 και σύντομα εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο κορυφαίους δευτεραγωνιστές του Χόλιγουντ. Αντεπεξέρχεται με την ίδια άνεση στις απαιτήσεις της κωμωδίας και του δράματος. Εχει σταθεί δίπλα σε μεγάλους σταρ, όπως τον Τομ Χανκς στο «The Terminal» ή τη Μέριλ Στριπ στο «Τζούλι και Τζούλια», κλέβει όμως και την παράσταση στο τηλεοπτικό βρετανικό ψυχολογικό θρίλερ «Fortitude».
Η Στριπ, πολύ στενή του φίλη, δεν μπορούσε να μην είναι ένα από τα θέματα της συζήτησής μας. Πώς σχολιάζει την επίθεση του Ντόναλντ Τραμπ εναντίον της με τόσο απαξιωτικά σχόλια; «Η τέχνη πρέπει να είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας, αλλά κάποιοι πολιτικοί δεν τη θεωρούν σημαντική για την παιδεία ενός ανθρώπου. Ο νέος μας πρόεδρος μπορεί να μη θεωρεί καν την παιδεία σημαντική...». Το κουβέντιασε μαζί της; «Μόλις το έμαθα, θύμωσα πολύ και της έστειλα ένα email. “Δεν αξίζει να ασχολείσαι”, της έγραψα. Κοι- τάξτε πώς έχουν τα πράγματα, κατά τη γνώμη μου: Οι καλλιτέχνες πρέπει να μιλάμε. Δεν είναι υποχρέωση αλλά δικαίωμά μας, εάν το θέλουμε, να εκφράζουμε την άποψή μας, όπως κάνει οποιοσδήποτε άλλος συμπολίτης μας. Και κανείς δεν μπορεί να μας το στερήσει. Το κοινό θα αποφασίσει αν θα λάβει υπ’ όψιν αυτά που λέμε ή θα τα αγνοήσει. Ολοι θέλουν να ξέρουν πώς είναι το σπίτι της Μέριλ Στριπ ή του Τζορτζ Κλούνεϊ, με ποιον βγαίνουν, πού θα πάνε διακοπές, τι τρώνε, τι φοράνε. Δεν θα είναι άδικο αν πουν ότι δεν τους ενδιαφέρει τι πιστεύουν για όσα συμβαίνουν γύρω τους;».
Οικογενειακές συνταγές
Ο κινηματογράφος δεν θα μονοπωλήσει την κουβέντα. Θα έχει και η μαγειρική το μερίδιό της. Αλλω- στε, πριν από λίγα χρόνια κυκλοφόρησε το «The Tucci Cookbook», με δικές του συνταγές μαγειρικές.
«Τις φτιάχνω στο σπίτι, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι δικές μου», διευκρινίζει. «Κατέγραψα τις γευστικές μου αναμνήσεις: από τις πατατοκροκέτες και την πίτσα της γιαγιάς μου, από τα κεφτεδάκια με κόκκινη σάλτσα της μαμάς μου, από το ραγού που έφτιαχνε η αδελφή του πατέρα μου και τόσα άλλα. Θέλησα με το συγκεκριμένο βιβλίο να διασώσω αυτό το κομμάτι της οικογενειακής ιστορίας μας».
Πίνει άλλη μια γουλιά από το τσάι του. Αλήθεια, πώς του φαίνεται η καινούργια βρετανική καθημερινότητά του; «Μου αρέσει πολύ το Λονδίνο. Η αρχιτεκτονική, ο Τάμεσης, τα μουσεία, η ζωντάνια του. Περπατώ και... παραμιλάω. Θεέ μου, λέω, είναι υπέροχα εδώ! Είναι μια πόλη απόλυτα λειτουργική, που σου προσφέρει πολλά. Η μετάβαση δεν με δυσκόλεψε καθόλου».
Πώς αντιδρούν όταν τον βλέπουν στο δρόμο; Είναι πιο εύκολη η ζωή για ένα σελέμπριτι στην Αγγλία; «Σελέμπριτι; Δεν μου αρέσει αυτή η λέξη. Δεν αισθάνομαι καθόλου σελέμπριτι. Πάντως, είναι αλήθεια ότι οι Λονδρέζοι με έχουν υποδεχθεί πολύ ζεστά. Κάποιοι μου λένε “δείχνεις πιο νέος από κοντά”. Βέβαια, πάντα υπάρχουν κι εκείνοι που θα σχολιάσουν “νόμιζα πως ήσουν πολύ ψηλότερος”». Και η κουβέντα τελειώνει όπως άρχισε: με γέλια...
Οι καλλιτέχνες πρέπει να μιλάμε. Δεν είναι υποχρέωση αλλά δικαίωμά μας, εάν το θέλουμε, να εκφράζουμε την άποψή μας, όπως κάνει οποιοσδήποτε άλλος συμπολίτης μας.