80 χρόνια πριν...
8-III-1937
ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ, ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ «ΦΑΟΥΣΤ»: (Αρχίζει στην «Κ» η δημοσίευση της μετάφρασης του πρώτου «Φάουστ» του Γκαίτε από τον Νίκο Καζαντζάκη.) Μεφιστοφελής: «Κύριε [...] / Δεν ξέρω να μιλώ γι’ αστέρια κ’ ήλιους / μόν’ βλέπω πώς οι ανθρώποι τυραννιούνται. / Πάντα ο μικρός Θεός της γης πομένει / παράξενος καθώς την πρώτη μέρα. / Κάπως καλύτερα θα ζούσεν ο έρμος / αντίφεγγο αν δεν είχε από το φως σου· / το λέει μυαλό και μοναχά τον κάνει / να καταντάει πιο κτήνος κι’ απ’ το κτήνος.» Ο ΒΛΑΧΟΣ ΠΑΡΑΚΑΜΠΤΕΙ ΤΟ ΤΡΙΣΗ
ΜΟΝ ΣΧΗΜΑ: (Από κύριο άρθρο με την υπογραφή Β.) « [...] Η Ελλάς [...] θα ηδύνατο τώρα να παρουσιασθή με κάποιαν υπερηφάνειαν εις τον κόσμον και να επιδείξη, όχι τον προγονικόν της πλούτον μόνον, τον Παρθενώνα της και τον Ερμήν και τους Δελφούς και τον Ηνίοχον, αλλά και την μετά το 1821 Ελλάδα και τον σύγχρονόν της πολιτισμόν, ο οποίος είναι πολιτισμός συγκινητικός και άξιος προσοχής, διότι συνετελέσθη εν πτωχεία και εν μέσω θυσιών και αγώνων. [...].» [Ο Γεώργιος Βλάχος δεν αναφέρεται καθόλου στον μεσαιωνικό ελληνισμό, σπάζοντας έτσι, εκουσίως ή ακουσίως, το λεγόμενο τρίσημον σχήμα του ελληνικού ιστορισμού για τη συνέχεια του Ελληνισμού το οποίο θεμελίωσαν ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος και ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος.]
ΚΑΙ Ο ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΟΣ: (Από άρθρο του με τίτλο «Συνέδρια...».) « [...] Η νεοελληνική φιλολογία δεν φέρει το βάρος παραδόσεως αιώνων. Πολλά στάδια που σ’ άλλες φιλολογίες υπήρξαν σταθμοί μακρόχρονης διαμονής και βιώσεως της πνευματικής ζωής, στην Ελλάδα δεν σημειώθηκαν καν και μόνο μακρυνές απηχήσεις άφιναν την ωχρή επίδρασή τους στα ελληνικά γράμματα. [...].» ALFRED NOYES, ΜΟΥΣΣΟΛΙΝΙ ΕΓΚΩΜΙΟΝ: Ο Αγγλος ποιητής Αλφρέδος Νόϋες, ο οποίος μαζί με μερικούς άλλους Αγγλους συγγραφείς ευρισκόμενος κατ’ αυτάς εις την Ρώμην εγένετο δεκτός υπό του κ. Μουσσολίνι, δημοσιεύει τας εντυπώσεις του από την επίσκεψίν του αυτήν. «Ο Ντούτσε, γράφει, μας είπεν εις ωραιότατα αγγλικά, πράγματα που μας εξέπληξαν. Μας ωμίλησε περί της ποιήσεως εις τόνον που δεν επερίμενε κανείς από ένα άνθρωπον δράσεως. Οι λόγοι του δεν ήσαν λόγοι ενός αυστηρού πολιτικού αλλ’ ενός παλαιού γνώστου της ποιήσεως. «Καμμία εποχή, μας είπεν ο Ντούτσε, δεν είχε ποτέ τόσην ανάγκην της ποιήσεως όσον η σημερινή. Η ποίησις είναι [...] η δράσις των δράσεων. [...]. Ποίος θα ημπορούσε –συνεχίζει ο Νόϋες– να μας ομιλήση με περισσοτέραν ανθρωπίνην χάριν και με περισσότερον ενθουσιασμόν; Ο Ντούτσε μας ωμίλησε ως μέγας Λατίνος.»