Τα ΔΗΠΕΘΕ μας έλειπαν
Για τους παλιότερους που ενδεχομένως λησμόνησαν τη δόξα τους, και τους νεότερους που δεν την έζησαν υπενθυμίζω ότι ΔΗΠΕΘΕ σημαίνει Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα. Πρόκειται για έναν θεσμό του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού που άνθησε στη διάρκεια της δεκαετίας του ογδόντα και τα άνθη του σκόρπιζαν το άρωμά τους έως την κατηραμένη πτώχευση. Ηταν η εποχή που στην επικράτεια σπέρνονταν ΤΕΙ και η αείμνηστος Μελίνα άνοιγε σκηνές λίγο παραπέρα για να επιτρέψει σε αποφοίτους δραματικών σχολών να φωτίσουν το κοινό με το ταλέντο τους και τις ιδέες του σοσιαλισμού και της προόδου. Διότι ως γνωστόν τον καιρό εκείνο, ου την μνήμην επιτελούμεν εις την Τεχνόπολη, το ηθοποιός σημαίνει φως είχε μεταφρασθεί στην πασοκική νεογλώσσα σε ηθοποιός σημαίνει αριστερός. Θυμάμαι ακόμη ότι η Ελένη Βλάχου είχε γράψει σε αυτήν την εφημερίδα για την «κουρελαρία» που απλώνει η Μελίνα. Και μη μου πείτε πως έχετε δει καλές ή ενδιαφέρουσες παραστάσεις, σκηνοθεσίες και ερμηνείες σε ΔΗΠΕΘΕ. Δεν θα διαφωνήσω. Στο κάτω κάτω, αν δεν κάνω λάθος, στο ΔΗΠΕΘΕ της ιστορικής Λάρισας χρωστάμε τον εθνικό ταγό Λάκη Λαζόπουλο και την Αννα Βαγενά. Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι αυτό. Το ζητούμενο είναι ότι ψάχνω να βρω έναν θεσμό σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου που να έχει ταυτισθεί διαχρονικά με τον Πασοκισμό τόσο όσο τα ΔΗΠΕΘΕ. Ενδεχομένως περισσότερο και από τον Ακη Τσοχατζόπουλο. Η κ. Κονιόρδου , λοιπόν, ανακοίνωσε πως φέτος το υπουργείο της θα δεσμεύσει από τον προϋπολογισμό του 700.000 ευρώ για τα ΔΗΠΕΘΕ. Δεν ήμουν παρών στη συνέντευξη, όμως δεν δυσκολεύομαι να φαντασθώ την έκφραση της τραγωδού που αναγγέλλει την προστασία της καρέτα καρέτα του πολιτισμού μας, με όλη τη συμπάθεια που έχω για την αξιαγάπητη χελώνα και τα αβγά της. Τόνος φωνής που πέφτει προς τα μπάσα, βλέμμα που ατενίζει κάπου στο βάθος του κοινού, εκεί όπου περιφέρεται το πνεύμα του θεάτρου, αόρατο στους υπολοίπους, και εκφορά που δεν αφήνει συλλαβή να πέσει κάτω. «Γεννήθηκα για να αγαπώ». Θα μου πείτε μέσα στην παραζάλη των δισεκατομμυρίων που περιφέρονται στο Διάστημα, κάπου ανάμεσα στον Τσακαλώτο και τη Βελκουλέσκου, τι είναι 700.000 ευρώ; Η σκέψη μου ήρθε καθώς, περνώντας μπροστά από την Αρχαία Αγορά, είδα μία ακόμη φορά εκείνη την πινακίδα που ανακοινώνει στους επισκέπτες πως ο χώρος κλείνει στις τρεις το απόγευμα. Ετσι, για να ξέρουν ότι εμείς εδώ δεν πτοούμεθα από την παραξενιά του καθενός. Μήπως αν αυτά τα χρήματα δίνονταν στο Εθνικό Αρχαιολογικό θα το βοηθούσαν να βάψει τις αίθουσές του; Πόσες προσόψεις κτιρίων του κέντρου της Αθήνας θα μπορούσαν να βαφτούν με αυτά τα χρήματα για να μην θυμίζουν τη Δρέσδη των συμμαχικών βομβαρδισμών; Θέλουν, λέει, να επεκτείνουν την τουριστική περίοδο. Τα ΔΗΠΕΘΕ είναι το πρώτο βήμα. Ακολουθούν άλματα. Τις προάλλες έγραφα ότι η αδυναμία της τραγωδού να παρουσιάσει κάποιο πρόγραμμα οφείλεται, εκτός των άλλων, στο γεγονός ότι το υπουργείο Πολιτισμού δεν έχει λόγο ύπαρξης. Εσφαλα και ζητώ συγγνώμη. Πώς αλλιώς θα χρηματοδοτούνταν τα ΔΗΠΕΘΕ;