Το δώρο του Θεόδωρου Κουρεντζή και της ορχήστρας του στους Αθηναίους
Να βλέπεις την Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης, στο Μέγαρο Μουσικής, κατάμεστη, να σείεται από το χειροκρότημα και τις επευφημίες, ενώ πριν, όσο διαρκούσε η συναυλία, δεν ακουγόταν κιχ, ούτε βήχας (έχει κάνει δουλειά εδώ και ο Λεωνίδας Καβάκος). Να μια στιγμή που όσοι την έζησαν δεν θα ξεχάσουν...
Ηταν συγκινητικό αυτό το ξέσπασμα ενθουσιασμού των Αθηναίων, όταν ο Θεόδωρος Κουρεντζής υποκλινόταν μετά το πέρας της προχθεσινής συναυλίας του, κατάκοπος, αλλά αέρινος. Ακόμη μία εμφάνισή του στην Αθήνα (με τη χορηγία της Alpha Bank), με τη ΜusicAeterna, την εξαίρετη ορχήστρα που ο ίδιος δημιούργησε. Ηταν εμπειρία, όπως και να το δει κανείς. Ενα φαινομενικά δύσκολο πρόγραμμα, κυρίως στο πρώτο μέρος, με το κοντσέρτο για βιολί του Αλμπαν Μπεργκ, με σολίστ την πράγματι σπουδαία Πατρίτσια Κοπατσίνσκαγια, που στο τέλος, και αφού είχε δώσει έναν μοναδικό ήχο στο φινάλε του κοντσέρτου, ο Κουρεντζής την αγκάλιασε με θέρμη... ο διάλογος μεταξύ τους είναι βαθύς, ηλεκτρικός, σαν κοίτασμα.
Αλλά τι να πει κανείς για το δεύτερο μέρος, όταν ο Θεόδωρος Κουρεντζής πήρε τη Συμφωνία αρ.1 του Μάλερ και την απογείωσε και την έκανε κάτι δικό του, μαζί με μια ορχήστρα που πετούσε, με τα έγχορδα, τα πνευστά και τα κρουστά να συμπλέουν, να συγκρούονται και να αυτονομούνται, σε απόλυτες εκρήξεις πανδαισίας. Ο Κουρεντζής υπέταξε το κοινό, μας είχε όλους εκεί, στα καθίσματά μας, βουβούς αλλά σε μεγάλη ένταση, να παρακολουθούμε κάτι μοναδικό, ως εκτέλεση, ως άκουσμα, ως θέαμα ακόμη, ως εμπειρία. Η ψηλόλιγνη φιγούρα του, με γραβάτα αλλά με κολλητό παντελόνι, εφαρμοστό, με το μαλλί του καρέ να τινάζεται μαζί του, όσο αυτός κυριολεκτικά εκτελούσε χορογραφίες, σαν να πεταγόταν μέσα στις φλόγες, και ήταν εντυπωσιακό να έβλεπες πώς συνομιλούσε με κάθε έναν μουσικό, πώς έβαζε τα κρουστά, πώς κυλούσε μαζί τα πνευστά και τα έγχορδα, πώς κάθε βλέμμα του και κάθε κίνηση είχε ένα ρόλο στη διεύθυνση της συναυλίας. Ηταν μια χορογραφημένη εκτέλεση της πρώτης Συμφωνίας του Μάλερ, που μας οδήγησε σε ανεξερεύνητα τοπία... Οσοι δεν ήταν μέσα στην αίθουσα προχθές και δεν κοινώνησαν αυτήν την εμπειρία, ίσως θεωρήσουν υπερβολικές αυτές τις γραμμές. Αλλά συνέβη, και δεν συμβαίνει συχνά, αυτή η έκρηξη, που ήταν υπόγεια αρχικά και που σταδιακά αποκτούσε έδαφος... Φέρνω ξανά στο νου τις επευφημίες του κόσμου, και ήταν, σαφώς, ένα ξέσπασμα, που εκτεινόταν πέραν του θαυμασμού για τον ίδιον τον Κουρεντζή και την πανάξια ορχήστρα του. Ηταν μια διεκδίκηση της ποιότητας που έχουμε χάσει και μια διακήρυξη υπέρ ενός τρόπου ζωής. Ναι, «ψηφίσαμε» αριστεία προχθές, και ο Κουρεντζής μας έδωσε ως αντίδωρο τον «Χορό των επτά πέπλων» από τη «Σαλώμη» του Στράους.