Ο κόσμος του αιχμαλωτισμένος στον καμβά
Τον Ιούλιο θα κλείσει τα 80. Εχει αναρρώσει από ένα βαρύ εγκεφαλικό. Είναι σχεδόν κουφός. Αλλά δεν χάνει την αισιοδοξία του. Ακόμη και την κληρονομική προϊούσα κώφωσή του –ναι, όπως συνέβη στον Γκόγια– ως πλεονέκτημα για την τέχνη του και πηγή έμπνευσης τη βλέπει: «Οταν είσαι τυφλός, χρησιμοποιείς τους ήχους γύρω σου για να αποκωδικοποιήσεις κάθε χώρο. Με μένα συμβαίνει το αντίστροφο. Χωρίς τους ήχους να με καθοδηγούν, μαθαίνω να βλέπω το περιβάλλον μου διαφορετικά, πολύ πιο καθαρά...».
Τι έχει μείνει στη ζωή που να μην το έχει αποκωδικοποιήσει ακόμη; «Ο χρόνος παραμένει το μεγαλύτερο μυστήριο για μένα. Και τώρα που είμαι σχεδόν 80 κινείται πιο γρήγορα...».
Ο χρόνος, πάντα ο χρόνος. Αυτόν προσπαθούσε να αιχμαλωτίσει με τη ζωγραφική του – και να σταματήσει. Οι γονείς του, στον πίνακα του 1977, «ζουν» ακόμα. Ο Πίτερ, ένας από τους πρώην εραστές του, είναι πάντα νέος και σέξι καθώς βγαίνει από το τιρκουάζ νερό της πισίνας στο εμβληματικό έργο του 1966. Τα λουλούδια στον κήπο του καλλιτέχνη δεν μαραίνονται κι ο εκτυφλωτικός ήλιος της Καλιφόρνιας δεν δύει ποτέ. Η ζωή νικάει τον θάνατο και οι αναμνήσεις που αποτυπώνονται στον καμβά, τη λήθη...
«Κάποτε νόμιζα πως είμαι αθάνατος. Οταν είσαι 20, ακόμη κι ένας 40χρονος σου φαίνεται ηλικιωμένος· είναι λογικό, αφού έχει τα διπλά σου χρόνια. Στην ηλικία που έχω φτάσει, λοιπόν, προσπαθώ να είμαι δραστήριος. Τουλάχιστον να μην είμαι αδρανής. Σκέφτομαι: πόσο χρόνο έχω ακόμη; Δεν πρέπει να τον σπαταλήσω. Ας ζωγραφίζω! Ζω στο τώρα, λοιπόν», δήλωσε ο Χόκνεϊ στην Telegraph.
Τον απασχολεί η υστεροφημία του; «Κοιτάω συχνά πίσω. Και καμιά φορά, όταν το κάνω, σκέφτομαι: καθόλου άσχημα δεν ήταν ώς εδώ. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν με απασχολεί η κριτική ούτε πώς θα αποτιμηθούν τα έργα μου στο μέλλον. Είναι δουλειά της Ιστορίας της Τέχνης να ασχοληθεί μαζί μου – όχι δική μου να ασχοληθώ μαζί της...».
«Δεν με απασχολεί η κριτική ούτε πώς θα αποτιμηθούν τα έργα μου στο μέλλον. Είναι δουλειά της Ιστορίας της Τέχνης να ασχοληθεί μαζί μου – όχι δική μου να ασχοληθώ μαζί της...»