Οι σχέσεις πολιτικής - μαφίας
Αυτό που η Λετίτσια Μπατάλια ανακάλυψε ότι μπορεί να κάνει καλά είναι να λέει ιστορίες είτε γράφοντάς τες είτε φωτογραφίζοντας.Οπως η ίδια υποστηρίζει, «δεν έχω τεχνικές γνώσεις στη φωτογραφία, έχω κάνει πολλά λάθη στη διάρκεια των χρόνων και τράβηξα τόσες πολλές μέχρι να καταφέρω να βγάλω μια αξιοπρεπή. Από την άλλη, όμως, αυτό που κατάφερα με τη μηχανή μου είναι να αισθάνομαι ότι δεν είμαι πια μόνη σε αυτήν τη ζωή».
Ολες αυτές τις δεκαετίες η Ιταλία μαστίζεται από διαδηλώσεις, απεργίες, πορείες, ιδεολογική πόλωση. Η Μπατάλια είναι κοντά στους καλλιτέχνες, φωτογραφίζει τον Παζολίνι, είναι στο θέατρο της Φράνκα Ράμε και συναντά τον Εζρα Πάουντ στη Βενετία. Τότε, το 1974 η L’ Ora της ζητάει να εγκατασταθεί στο Παλέρμο και να γίνει υπεύθυνη του φωτογραφικού τμήματος. Ετσι και αλλιώς φωτογραφίζει με τέχνη και πάθος τα πάντα. Τότε συνειδητοποίησε πόσο κοντά είναι η πολιτική με τη μαφία και ξεκίνησε να βλέπει τι γίνεται στους δρόμους και πώς η μαφία έχει απλώσει τα πλοκάμια της παντού.Περνώντας τα χρόνια, η μάχη της με τη μαφία γίνεται αποκλειστική. Βρίσκεται παντού, φωτογραφίζει τα πάντα, προσπαθεί με ήθος και τόλμη να ξεμπροστιάσει το ανήθικο έργο της ιταλικής μαφίας, με κίνδυνο τη ζωή της. Παιδιά, νεαρές πόρνες, δολοφονημένοι πολίτες, δικαστές, δημοσιογράφοι, ό,τι αντιστέκεται ποδοπατείται. Η μαφία είναι γάγγραινα. Η Μπατάλια δίνει και εκεί τη μάχη της για να επιβιώσει σε έναν αμιγώς αντρικό χώρο. Είναι η μόνη γυναίκα που της επιτράπηκε να μπει στο άβατο του κύκλου του αίματος. Οπως χα- ρακτηριστικά είπε, «αναγκάστηκα για αρκετό καιρό να ουρλιάζω. Και οι άνδρες δεν αντέχουν να ουρλιάζουμε, και έτσι με άφηναν».
Το 2004 αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στο Παρίσι. Κινδύνευε η ζωή της. Η ίδια παραδέχθηκε ότι ηττήθηκε. Η μαφία πια δεν σκοτώνει στους δρόμους, αλλά έχει μπει στην κυβέρνηση, κάνοντας σαφή αναφορά στον Μπερλουσκόνι. Παρ’ όλα αυτά, την ώρα της επιβίβασης στο τρένο, κάνοντας μια άσεμνη χειρονομία, η ίδια είπε: «Ηττήθηκα αλλά δεν σταματώ. Μέχρι να πεθάνω, κανείς δεν μπορεί να με σταματήσει…». Η Μπατάλια μπορεί να φωτογράφισε τη βία, εντούτοις την ομορφιά αναζητούσε και σίγουρα τη ζωή. Δεν εξιδανίκευσε τη βία, ίσα ίσα την απογύμνωσε, την καταδίκασε. Τα χρόνια της μεγάλης κοινωνικής σήψης, ζήτησε την άδεια να μπει με τη μία της κόρη στο ψυχιατρικό άσυλο. Εκεί είπε η ίδια ότι «συνάντησα την ομορφιά. Εξω ο κόσμος αποτρελαινόταν και, μέσα στο άσυλο, η ομορφιά των ανθρώπων, η ευγένεια και η καλοσύνη έστηναν χορό». Το έργο της Μπατάλια είναι τεράστιο και η προσωπικότητά της αστείρευτη. Η έκθεση στο MAXXI αναδεικνύει και τη ζωή και το έργο της και δεν είναι τυχαίο ότι οι επισκέπτες τα παρακολουθούν συγκινημένοι.
«Ηττήθηκα, αλλά δεν σταματώ. Μέχρι να πεθάνω, κανείς δεν μπορεί να με σταματήσει…».