Ενα ταξίδι που «έσωσε» τον Φατίχ Ακίν
Η weird νεότητα σε διασκεδαστικές περιπέτειες στη γερμανική εξοχή
Μέσα σε μια εβδομάδα που οι ιστορίες ενηλικίωσης κυριαρχούν, η πιο «συνηθισμένη», παραδόξως, μας έρχεται από τον Φατίχ Ακίν. Και αυτό γιατί το «Βερολίνο, αντίο» του Τουρκογερμανού auter ακολουθεί όλες τις συμβάσεις, χωρίς να προσθέτει κάτι καινούργιο στους ήδη γνωστούς κώδικες και στις ιδιαιτερότητες του είδους. Το αποτέλεσμα ωστόσο είναι, ούτως ή άλλως, απολαυστικό.
Η ταινία, που βασίζεται στο μπεστ σέλερ μυθιστόρημα «Tschick» του Βόλφγκανγκ Χέρντοφ, ξεκινά συστήνοντάς μας τον 14χρονο Μάικ, «απόκληρο» του σχολείου και τρελά ερωτευμένο με την όμορφη συμμαθήτριά του Τατιάνα. Η μητέρα του είναι αλκοολική, ο πατέρας του την απατά μπροστά στα μάτια τους με τη γραμματέα, ο ίδιος ο Μάικ περνάει τον χρόνο του μο- ναχικά στο πολυτελές σπίτι της οικογένειας, παίζοντας ηλεκτρονικά παιχνίδια· τα γνωστά. Παρ’ όλα αυτά, η μουντή καθημερινότητα θα αλλάξει όταν σε αυτήν εισβάλει σαν σίφουνας ο Τσικ, ένας παράξενος νέος συμμαθητής από τη Ρωσία, με το χειρότερο κούρεμα στον κόσμο και μπόλικο τσαγανό ώστε να τα βάλει με τους «σκληρούς» της τάξης. Καθώς οι καλοκαιρινές διακοπές αρχίζουν, οι δυο τους κλέβουν ένα (υπέροχο) γαλάζιο Lada Niva και, με το κατσαβίδι στη μίζα, ξεχύνονται για περιπέτειες στη γερμανική εξοχή.
Εντονα χρώματα
Μπαίνοντας για τα καλά στα παπούτσια του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ και με τον «Φύλακα στη Σίκαλη» σταθερά δίπλα του, ο Φατίχ Ακίν σκιτσάρει εδώ με πολύ έντονα χρώματα (εντυπωσιακή η φωτογραφία) τη weird νεότητα, προσαρμόζοντας για τις ανάγκες του την ιστορία στο φιλμ δρόμου. Οι ήρωές του, που βρίσκονται στο μεταίχμιο μεταξύ παιδικής αθωότητας και ενήλικης αφύπνισης, περνούν από τη μια κωμική (κατά κανόνα) σεκάνς στην επόμενη, σε ένα ταξίδι-ύμνο στην ελευθερία. Κυνηγητά με την αστυνομία, ιπτάμενες πίτσες, απροσδόκητες συναντήσεις και ένα κορίτσι, ακόμα πιο παράξενο από τους ίδιους, θα διαδραματιστούν μεταξύ άλλων παράλληλα. Στη διαδρομή προλαβαίνουν ακόμη να σατιρίσουν, πάντα ανάλαφρα, πτυχές της δυτικής κουλτούρας και τις γελοίες –αν τις κοιτάξεις από τα καθαρά μάτια των παιδιών– συμβάσεις της.
Είναι φανερό πάντως πως ο ρεαλισμός, η συναισθηματική φόρτιση, ο κοινωνικός σχολιασμός κτλ., στοιχεία δηλαδή που χαρακτηρίζουν τις καλύτερες από τις ταινίες του Ακίν, λείπουν από εδώ. Το «Βερολίνο, αντίο» κουβαλά περισσότερο την εξτραβαγκάνζα του επίσης κωμικού «Soul Kitchen» και ταυτόχρονα μοιάζει με φιλμ, που ο δημιουργός του έκανε κυρίως για να ευχαριστηθεί ο ίδιος. Εχει δηλώσει άλλωστε σχετικά πως «το ότι ανέλαβα την ταινία τότε ήταν η πιο σημαντική απόφαση που είχα πάρει ποτέ. Ηταν ό,τι χρειαζόμουν εκείνη τη στιγμή στη ζωή μου. Η ταινία αυτή με έσωσε από κάθε απόψη», αναφερόμενος προφανώς στο δύσκολο διάστημα που πέρασε, μετά τις μάλλον αρνητικές κριτικές για τη φιλόδοξη αλλά άνιση «Μαχαιριά». Το καλό είναι πως, μαζί με εκείνον, το ίδιο άνετα μπορούμε τελικά να διασκεδάσουμε και εμείς.