Ας μην περιμένουμε τον Ιούνιο του 2018...
Συνέβη κι αυτό. Την περασμένη Δευτέρα, ο πρωθυπουργός υμνούσε την ανάπτυξη, μισή ώρα πριν η ΕΛΣΤΑΤ ανακοινώσει ύφεση στο τελευταίο 3μηνο 2016. Ατύχημα – θα πείτε. Ενα ατύχημα που υπογράμμισε (α) αφενός την προχειρότητα που διακρίνει την κυβερνητική προπαγάνδα ακόμα και όταν δουλεύει προσωπικά για τον ίδιο τον πρωθυπουργό, (β) αφετέρου το κατάντημα της αντιπολίτευσης, που είτε πανηγύρισε είτε ανακουφίστηκε επειδή, ακριβώς, υπήρξε ύφεση, (γ) ένα θετικό, ότι διαθέτουμε μια πράγματι ανεξάρτητη ΕΛΣΤΑΤ και (δ) ένα σημαντικό, ότι οι αβεβαιότητες από την καθυστέρηση της αξιολόγησης βλάπτουν άμεσα την οικονομία. Το πιο σημαντικό.
Δεν υπάρχει συμφωνία για τα εργασιακά, για τα μέτρα-αντίμετρα από το 2019, για τη ΔΕΗ. Δύο θέματα είναι κοντά σε συμφωνία (δημοσιονομικά 2018 και εξωδικαστικός συμβιβασμός), τα άλλα πόρρω απέχουν. Ετσι, οι αβεβαιότητες, απτόητες από όλα τα non papers επίπλαστης αισιοδοξίας από το εκδοτήριο του Μαξίμου, τροφοδοτούν μία και δηλητηριώδη απειλή: Το Grexit. Απειλή που επανέρχεται δοθείσης αφορμής, που ανέκοψε την ελαφρά αυξητική πορεία του ΑΕΠ, που αποτρέπει νέες καταθέσεις μειώνοντας το απόθεμά τους, που εντείνει την απροθυμία για ρύθμιση δανείων ή φορολογικών υποχρεώσεων και, τέλος, που ακυρώνει κάθε σκέψη για επενδύσεις.
Πρόκειται για απειλή που δημιουργεί τετελεσμένα σήμερα, καθημερινά. Η χώρα έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο έλλειμμα αξιοπιστίας εις βάρος της. Αυτό το έλλειμμα, βεβαίως, είναι χρόνιο – μας συνοδεύει, με ελάχιστες φωτεινές, βραχείας διάρκειας εξαιρέσεις, από πολλά χρόνια. Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, έχει οξυνθεί τόσο, ώστε να διαβρώνει τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, να τροφοδοτεί την αμφισβήτηση της ίδιας της θέσης της στον πυρήνα της Ευρώπης, στη Ζώνη του Ευρώ. Εχουμε «πετύχει» να αμφισβητείται η ίδια η ικανότητα της χώρας να μείνει στην Ευρωζώνη, πανταχόθεν. Δυ- στυχώς, πάλι κάνουμε ό,τι μπορούμε γι’ αυτό...
Αυτή η αμφισβήτηση δεν τροφοδοτείται μόνο από τις εκκρεμότητες της τρέχουσας διαπραγμάτευσης. Τροφοδοτείται και από την ετσιθελική άρνηση κατεχόντων υπουργικές πολυθρόνες να εφαρμόσουν συμφωνίες που ήδη έχουν συναφθεί. Η τύχη (ατυχία...) της συμφωνίας για τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια ή της επέκτασης της σύμβασης παραχώρησης του «Ελευθέριος Βενιζέλος» κ.ά. είναι χαρακτηριστικά. Ενας υπουργός αρνείται να εναρμονίσει τους κανονισμούς ασφαλείας με τα διεθνή πρότυπα, άλλος νομίζει ότι βρήκε ένα κέρας της Αμαλθείας με μυθικά έσοδα έναντι των υπηρεσιών περίθαλψης ή έναντι μίσθωσης κτιρίων κ.λπ. Αποτέλεσμα: Ολα έχουν κολλήσει. Παρά τις συμφωνίες, τίποτα δεν προχωρά.
Πρέπει να τελειώνουμε με όλα αυτά, χθες. Να υλοποιήσουμε όσα συμφωνήσαμε και να συμφωνήσουμε σε όσα απομένουν. Διαφορετικά η χώρα θα σέρνεται με την κοιλιά. Χωρίς άμεση συμφωνία δεν θα μπούμε στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, δεν θα αρχίσουμε να βγαίνουμε στις αγορές από φέτος, η οικονομική μεγέθυνση για το 2017 θα μείνει μια ωραία ιδέα, η αποτυχία (και) του Γ΄ Μνημονίου θα προεξοφληθεί οσονούπω – δεν είναι ανάγκη να περιμένει κανείς τον Ιούνιο 2018 για να δει το αποτέλεσμα. Αυτό που θα αναρτηθεί επισήμως τον Ιούνιο 2018, κρίνεται τώρα. Αν θα βγούμε επιτυχώς από τα Μνημόνια ή όχι, κρίνεται στις επόμενες λίγες εβδομάδες.
Αλλες συμφωνίες εκκρεμούν. Και άλλες, απλώς δεν εφαρμόζονται…