Τέλος της εποχής της τουλίπας
Το πολιτικό διακύβευμα των χθεσινών εκλογών στην Ολλανδία ήταν μηδαμινό, αφού όλα τα κόμματα κατέστησαν σαφές εγκαίρως πως δεν επρόκειτο να συμμετάσχουν σε κυβερνητικό συνασπισμό με το Κόμμα Ελευθερίας του κ. Χερτ Βίλντερς. Οπως επίσης ήταν βέβαιο ότι ο ηγέτης της Κεντροδεξιάς Μαρκ Ρούτε θα ήταν εκ νέου πρωθυπουργός, ακόμη και εάν το κόμμα του δεν πρώτευε στις εκλογές. Είναι προφανές ότι απαγορεύοντας την πραγματοποίηση συγκεντρώσεων, με ομιλητές Τούρκους πολιτικούς προς υπερψήφιση του δημοψηφίσματος που θα ενίσχυε τις αρμοδιότητες του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο κ. Ρούτε είχε την πρόθεση να καταστήσει την Ολλανδία ανάχωμα του «αντιισλαμικού ρατσισμού» στην Ευρώπη. Το πρώτο όμως που πέτυχε ο κ. Ρούτε ήταν να αναδείξει τον αντίπαλό του κ. Βίλντερς εκ προοιμίου «νικητή» των εκλογών – ανεξαρτήτως φυσικά αποτελέσματος, απλώς και μόνον διότι υιοθέτησε την προεκλογική του ατζέντα. Η απόσταση μεταξύ «ισλαμοφοβίας» και «τουρκοφοβίας» δεν είναι απολύτως διακριτή στον μέσο Ευρωπαίο πολίτη. Το δεύτερο που διαπίστωσε στην πράξη ο Ολλανδός πρωθυπουργός ήταν το άτεγκτο της τουρκικής πολιτικής, όπως πολύ καλά αντιλαμβάνεται η Ελλάς, εδώ και περίπου δύο αιώνες από την ανεξαρτησία της. H Ολλανδία είναι μια χώρα αξιοθαύμαστη και οι πολίτες της από τους πλέον καλλιεργημένους της Ευρώπης, ανεκτικοί και φιλελεύθεροι. Οταν τον Φεβρουάριο του 1941 το Τρίτο Ράιχ άρχισε τη μεταφορά των Ολλανδών Εβραίων στο στρατόπεδο του Μαουτχάουζεν εξεδηλώθη αυθόρμητη πανεθνική διαμαρτυρία, κάτι που δεν συνέβη σε άλλη χώρα κατακτηθείσα από τους Γερμανούς. Υπάρχουν φυσικά και εξαιρέσεις. Αναμφιβόλως, η πολιτική δεν είναι η δραστηριότης εις την οποία σοβαρώς είχαν επιδοθεί οι Ολλανδοί, ο στόχος των οποίων υπήρξε πάντα το κερδοφορείν. Ο ολλανδικός Χρυσούς Αιών, του 17ου αιώνα, προέκυψε πρωτίστως από τη δραστηριότητα δύο εταιρειών –των Ανατολικών και Δυτικών Ινδιών– που δημιούργησαν αποικίες και εμπορικούς σταθμούς από την Αμερική έως την Ινδονησία. Οχι από τη στρατιωτική ισχύ. Οι διπλωματικές σχέσεις της Ολλανδίας με τους Οθωμανούς χρονολογούνται από το 1612 και η πρώτη απόπειρα εξευρωπαϊσμού της Αυτοκρατορίας των Οσμανλήδων τον 18ο αιώνα αναφέρεται από τους ιστορικούς ως «Η εποχή της τουλίπας». Οχι τυχαία, διότι οι ολλανδικές τουλίπες ήταν το πάθος του Σουλτάνου Αχμέτ Γ΄. Το πρόβλημα δεν είναι ποιοι λόγοι ώθησαν τον κ. Ρούτε να κλιμακώσει τη σύγκρουση με την Αγκυρα, αλλά το ενδεχόμενο επιδεινώσεως των ευρωτουρκικών σχέσεων – εξέλιξη που αφορά άμεσα την Ελλάδα. Αντισυμβατικός, αυταρχικός και θηριώδης ο κ. Ερντογάν, αλλά και κάποιοι Ευρωπαίοι ενίοτε ανεύθυνοι τακτικιστές. Δεν έχει λόγο να τους ακολουθήσει η Ελλάς, διότι εδώ διακυβεύονται τα πάντα. Ο χρόνος που μεσολαβεί έως τα μέσα Απριλίου, οπότε διεξάγεται το δημοψήφισμα στην Τουρκία, είναι κρισιμότατος.