Στο βάθος, αντιευρωπαϊσμός
Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ μένει γαντζωμένος στην εξουσία, είπε ο Κωστής Χατζηδάκης, «τουλάχιστον κάνετε κάτι, βρε παιδιά». Κάνουν! Πώς δεν κάνουν; Oλα αυτά που δεν συμβαίνουν γύρω μας, ενώ θα έπρεπε, καθώς και όλα τα άλλα που συμβαίνουν, ενώ δεν θα έπρεπε, είναι η κανονικότητα μιας κυβέρνησης η οποία δεν οικειοποιείται το πρόγραμμα, αλλά αντιστέκεται με ανταρτοπόλεμο. (Το μόνο που ξέρει να κάνει καλά η Αριστερά στην Ελλάδα...) Δεν είναι μόνο, δηλαδή, ότι δεν μπορούν, δεν ξέρουν ή ότι είναι πια αργά να μάθουν κ.λπ. Είναι κυρίως ότι δεν θέλουν.
Κανονικότητα τέτοιου είδους είναι, λ.χ., αυτό που αποκάλυψε η Λαγκάρντ προ εβδομάδος: ότι η κυβέρνηση και ο Τσίπρας προσωπικώς υποδαύλιζαν δολίως την αντίθεση Ευρωπαίων και ΔΝΤ για το θέμα του ελληνικού προγράμματος. Το ίδιο είναι και οι πρόσφατες δηλώσεις Σκουρλέτη περί αυξημένης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας για την ψήφιση των νέων μέτρων. Σπέρνουν τη σύγχυση και, γενικώς, παρατείνουν την αβεβαιότητα. Κανονικότητα είναι και ο στραγγαλισμός που υφίστανται οι τράπεζες, όπως και η σταθερή επανάληψη εκ μέρους του κυβερνητικού εκπροσώπου ότι «δεν θα υπάρξει ούτε ένα ευρώ νέα μέτρα».
Eπειτα, η πραγματική οικονομία καταρρέει (το έδειξαν τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ) και, όπως προειδοποιούν οι ειδικοί, αν η αβεβαιότητα συνεχιστεί, η κατάρρευση της αγοράς θα επιταχυνθεί απότομα. Oμως, μη γελιέστε, και αυτό είναι κανονικότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Oχι επειδή δεν καταλαβαίνουν, ούτε επειδή δεν τους νοιάζει, αλλά επειδή έτσι τους συμφέρει. Ακόμη και τώρα, με τις επιπτώσεις της καθυστέρησης να γίνονται αισθητές και τους Ευρωπαίους διατεθειμένους να κλείσουν την αξιολόγηση, ο Τσίπρας την κρατά ανοικτή. Ο λόγος είναι ότι προτεραιότητά του δεν είναι απλώς η επόμενη μέρα για το κόμμα του –δηλαδή, η συμμαχία συνταξιούχων και δημοσίων υπαλλήλων, που σχηματίζει μια υπολογίσιμη εκλογική βάση–, αλλά τα επόμενα χρόνια.
Ηζημία που προκαλεί τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ –και την προκαλεί σκοπίμως– δημιουργεί τις μελλοντικές συνθήκες που θα του επιτρέπουν να έχει λόγο στην κατάσταση. Και για να συμβεί αυτό, η προϋπόθεση είναι να πάμε ως χώρα ακόμη χειρότερα. Η επιδείνωση είναι αυτό που θα δώσει τη δυνατότητα στον ΣΥΡΙΖΑ να ισχυρίζεται ότι προσπάθησε ηρωι- κά, ότι διαπραγματεύθηκε σκληρά και υπερήφανα, αλλά –τι τα θέλετε;– αυτή είναι η Ευρώπη. Η επιδείνωση, με άλλα λόγια, επιτρέπει στον ΣΥΡΙΖΑ να έχει ρόλο στο μέλλον ως εκφραστής του αντιευρωπαϊσμού – και, βεβαίως, παραλίγο να το ξεχνούσα, η βλακεία των Ελλήνων, χωρίς την οποία κανένας απατεώνας δεν προκόβει. «Μεγάλη αναστάτωση, θαυμάσια κατάσταση», όπως είπε ένας από τους δικτάτορες, τον οποίον πολύ θαυμάζει ο Τσίπρας και χρησιμοποιεί τα αποφθέγματά του. (Εκείνος που δεν έπλενε ποτέ τα δόντια του και ήταν πράσινα, ενώ του άρεσαν πολύ τα μικρά κορίτσια...)
Για τον λόγο αυτό, κυρίως, η αντιπολίτευση δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ψηφίσει τα μέτρα του Τσίπρα (και του βολικού Τσαλακώ- του – ας μην τον ξεχνάμε...). Οχι επειδή η αντιπολίτευση δεν ρωτήθηκε, ούτε επειδή η ευθύνη είναι αποκλειστικά της κυβέρνησης. Ο σπουδαιότερος λόγος είναι ότι δεν πρέπει η αντιπολίτευση να επικυρώσει με την ψήφο της την εχθρότητα για την Ευρώπη που καλλιεργεί στην κοινωνία ο Τσίπρας. Αν υπερψήφιζε η αντιπολίτευση, αυτό θα ισοδυναμούσε με την παραδοχή ότι αυτή είναι η Ευρώπη, ενώ στην πραγματικότητα αυτή δεν είναι παρά η αντανάκλαση της Ευρώπης μέσα από την ιδεοληψία ενός κομμουνιστή. Οχι, δεν είναι αυτή η μοίρα μας στην Ευρώπη, όπως επιδιώκει να μας κάνει να πιστέψουμε ο Τσίπρας.
Θα συνέβαινε
Πόσο να αντέξουν οι άνθρωποι; Το δικαστήριο απέβαλε, χθες, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου από τη δίκη της Siemens – κοινώς, την πέταξαν έξω. Ηταν ένα γεγονός παρόμοιο με την αυτοκτονία της λαίδης Μακμπέθ στο ομώνυμο έργο: αργά ή γρήγορα, θα συνέβαινε. Ωστόσο, η απορία, που θέλω να εκφράσω με αφορμή το γεγονός, εκτείνεται πέραν του συγκεκριμένου επεισοδίου. Πώς γίνεται η τέως πρόεδρος της Βουλής να ασκεί το επάγγελμα της δικηγόρου; Πώς είναι αυτό δυνατόν, για έναν άνθρωπο με τέτοιο εγωισμό και τέτοια έφεση να τσακώνεται με όλους; Διότι, μη νομίζετε, η φυσική τάση της είναι να τσακώνεται με όλους. Αν δεν το πετυχαίνει στην καθημερινή ζωή, είναι επειδή δεν προλαβαίνει – γιατί ο καλός καβγάς θέλει τον χρόνο του, για να τον ευχαριστηθείς. Στο δικαστήριο, όμως, όπου ο αριθμός των προ- σώπων είναι περιορισμένος και ο χρόνος άφθονος, τα καταφέρνει περίφημα. Από τα σχετικά δημοσιεύματα, πάντως, συγκράτησα μία πρόταση του προέδρου του Τριμελούς Εφετείου, Ηλία Γιαρένη, προς την τέως: «Είναι ανοησία να νομίζετε ότι η επίδειξη ψύχραιμης και απαθούς συμπεριφοράς εκ μέρους μου είναι ένδειξη αδυναμίας». Δεν ήταν...
Μια διάθεση
Πόσο ωραία το είπαν οι κυβερνητικές πηγές! «Υπάρχει μια διάθεση από μεγάλα τμήματα και της κοινωνίας και των υποστηρικτών της κυβέρνησης να προχωρήσουμε». Οταν λες ότι «υπάρχει διάθεση», εννοείς ότι υπάρχει. Οταν λες «υπάρχει μια διάθεση», εννοείς ότι δεν είσαι και τόσο σίγουρος. Πρόκειται για τη βλακώδη κατάχρηση του αόριστου άρθρου. Ψιλά γράμματα αυτά, όμως, για κυβερνητικές πηγές...