Δίκες, ωράρια και αναβολές
Προσφάτως, ημέρα Παρασκευή βρέθηκα στο ακροατήριον ενός Τριμελούς Πλημμελειοδικείου των Αθηνών προκειμένου να παραστώ σε εκδικαζομένη υπόθεση ως συνήγορος υπεράσπισης ενός κατηγορουμένου. Στο αναρτηθέν κατ’ εντολήν του αρμοδίου εισαγγελέως έκθεμα υποθέσεων προς εκδίκαση ανεγράφοντο τεσσαράκοντα εν όλω υποθέσεις και περί ώραν 03.30 μ.μ. εξεδικάζετο η με τον αριθμόν 12 υπόθεση του εκθέματος, οπότε η πρόεδρος του Δικαστηρίου διέκοψε τη συζήτηση της εκδικαζόμενης υποθέσεως προκειμένου να ανακοινώσει στο ακροατήριον ότι οι επόμενες είκοσι οκτώ υποθέσεις ανεβάλλοντο για επόμενες δικασίμους, ένεκα κωλύματος αναγομένου στο πρόσωπον του γραμματέως της έδρας του Δικαστηρίου ο οποίος την 4ην μ.μ. επρόκειτο να κατέλθει της έδρας και ως εκ τούτου το Δικαστήριον ήτο αδύνατον να συνεχίσει να συνεδριάζει ελλείψει γραμματέως. Το ίδιον ακριβώς σκηνικόν, προφανώς, έλαβε χώραν και στις υπόλοιπες αίθουσες συνεδριάσεων των λοιπών τμημάτων, τα οποία συνεδρίαζαν είτε υπό μονομελή είτε υπό τριμελή σύνθεση. Κι εγώ τώρα διερωτώμαι: Ποιος κοροϊδεύει ποιον σε αυτόν τον τόπον και γιατί;
Αν όντως ήτο αληθής ο λόγος αυτός της αναβολής ένεκα της απουσίας του γραμματέως της έδρας, εφόσον το συνδικαλιστικόν αυτού όργανον δεν συναινεί –και ορθά βεβαίως– στο να παραμένουν οι γραμματείς στην έδρα πέραν του νομοθετημένου ωραρίου εργασίας, των δημοσίων υπηρεσιών, ενώ οι μετέχοντες της συνθέσεως δικαστές προφανώς –δήθεν– δεν θα επιθυμούσαν τη διακοπή και θα ήθελαν την εκδίκαση και των λοιπών υποθέσεων εάν είχαν γραμματέα, τούτο θα ηδύνατο να είχε θεραπευθεί με μία και μόνη απόφαση της Διοικήσεως του Δικαστηρίου, η οποία να όριζε ότι πέντε ή δέκα υπάλληλοι της Γραμματείας του Δικαστηρίου να προσήρχοντο στο Δικαστήριον για εργασία όχι την 8η πρωινήν όπως προσέρχονται οι υπόλοιποι υπάλληλοι, αλλά μετά την 2αν μ.μ. οπότε σε περίπτωση ανάγκης να ηδύνατο ούτοι να καλύψουν τα κενά εφόσον οι γραμματείς της έδρας ήθελον κατέλθει αυτών πριν εκδικασθούν όλες οι υποθέσεις του εκθέματος, όπως τούτο συντελείται στα αστυνομικά καταστήματα, στα νοσοκομεία ως και σε άλλες υπηρεσίες λειτουργίας συνεχούς ωραρίου. Αντιθέτως, εάν ο αληθής σκοπός της διακοπής λειτουργίας του Δικαστηρίου πέραν ενός λογικού ωραρίου είναι όμως και η κόπωση των δικαστών της συνθέσεως να εκδικάζουν υποθέσεις και αυτό είναι αναμφισβήτητα λογικόν, τότε γιατί οι δικαστές δεν λένε την όλη αλήθεια, αλλά προβάλλουν μιαν εντελώς αβάσιμη δικαιολογία; Δίκαιον και λογικόν είναι όπως και οι δικαστές να διακόπτουν την επί της έδρας εργασίαν των μετά την πάροδον ενός λογικού ωραρίου και να μην μένουν στην έδρα όπως εγένετο παλαιότερα μέχρι της πρωίας της επομένης. Ανθρωποι είναι και οι δικαστές κι ανθρώπινα πρέπει να εργάζονται.
ΤΑΣΟΣ ΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ